Roeselare (1953)

Roeselare (M914)
	; Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
	Historia
Stocznia	Hodgdon Brothers, East Boothbay
Położenie stępki	lipiec 1951
	Zamówiony dla US Navy
Nazwa	MSC-103
	Belgia
Nazwa	„Roeselare” (M914)
Wejście do służby	22 września 1953
Wycofanie ze służby	1966
	Norweska KMW
Nazwa	„Tana” (M313)
Wejście do służby	1 marca 1966
Wycofanie ze służby	1997
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t; pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita; 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
	Uzbrojenie
	2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
	Wyposażenie
	radar, sonar, trały
Załoga	36

Roeselare (M914) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w lipcu 1951 roku w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 22 września 1953 roku. W marcu 1966 roku jednostka została przekazana Norwegii i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Tana”. W 1977 roku okręt przebudowano na niszczyciel min. Jednostkę wycofano ze służby w 1997 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1]. Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1]^[2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1].

Przyszły „Roeselare” zbudowany został w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay^[3]^[4]. Stępkę okrętu położono w lipcu 1951 roku, nieznana jest data wodowania^[4]. Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-103^[5]^[6]. Budowę trałowca ukończono 6 grudnia 1952 roku^[7].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3]^[5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3]^[4]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3]^[4]. Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3]^[4]. Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3]^[5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4]^[5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1^[3]^[4].

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3]^[4]^[a].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Roeselare” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej 22 września 1953 roku^[6]^[8]^[b]. Okręt otrzymał numer burtowy M914^[3]^[5]. W 1966 roku trałowiec został przekazany Norwegii i wszedł do służby w Sjøforsvaret pod nazwą „Tana” 1 marca 1966 roku^[4]^[8]. Okręt otrzymał numer taktyczny M313^[7]^[8]. W latach 70. wymieniono uzbrojenie artyleryjskie, instalując zamiast podwójnego zestawu działek Oerlikona dwa pojedyncze działka Rheinmetall Rh202 Mk 20 L/85 tego samego kalibru^[8]^[9]. Kąt podniesienia lufy wynosił 55°, szybkostrzelność 1000 strz./min, zaś donośność 2000 metrów^[6]. Wymieniono też radar na Decca TM-1226^[8]^[9]. We wrześniu 1977 roku okręt przebudowano na niszczyciel min, usuwając uzbrojenie artyleryjskie, sonar i wyposażenie trałowe, montując w zamian brytyjski sonar Plessey 193M, system poszukiwania min Thomson-CSF Ibis III oraz dwa pojazdy podwodne PAP 104^[6]^[8]. Jednostkę wycofano ze służby w 1997 roku^[8].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.
↑ Gogin 2021D ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby w sierpniu 1953 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Gogin 2021B ↓.
↑ Moore 1973 ↓, s. 296.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gogin 2021D ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Blackman 1960 ↓, s. 102.
↑ ^a ^b ^c ^d Sharpe 1991 ↓, s. 417.
↑ ^a ^b Moore 1973 ↓, s. 236.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Gogin 2021S ↓.
↑ ^a ^b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 295.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Ivan Gogin: SAUDA coastal minesweepers (1953-1955, 1953-1955/1966). Navypedia. [dostęp 2021-07-09]. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).

[8] Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

[10] Gogin 2021D ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby w sierpniu 1953 roku.

[CITEREFGogin2021B-1] Gogin 2021B ↓.

[CITEREFMoore1973296-2] Moore 1973 ↓, s. 296.

[CITEREFGardinerChumbley199627-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.

[CITEREFGogin2021D-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gogin 2021D ↓.

[CITEREFBlackman1960102-5] Blackman 1960 ↓, s. 102.

[CITEREFSharpe1991417-6] Sharpe 1991 ↓, s. 417.

[CITEREFMoore1973236-7] Moore 1973 ↓, s. 236.

[CITEREFGogin2021S-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Gogin 2021S ↓.

[CITEREFGardinerChumbley1996295-11] Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 295.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[a]

[8]

[b]

[9]

Belgijska Marynarka Wojenna	„Diest” (M910) „Eeklo” (M911) „Lier” (M912) „Maaseik” (M913) „Roeselare” (M914) „Arlon” (M915) „Bastogne” (M916) „Charleroi” (M917) „Sint-Niklaas” (M918) „Sint-Truiden” (M919) „Diksmuide” (M920) „Herve” (M921) „Malmédy” (M922) „Blankenberge” (M923) „La Roche” (M924) „De Panne” (M925) „Mechelen” (M926) „Spa” (M927) „Stavelot” (M928) „Heist” (M929) „Rochefort” (M930) „Knokke” (M931) „Nieuwpoort” (M932) „Koksijde” (M933) „Verviers” (M934) „Veurne” (M935)
Zhonghua Minguo Haijun	„Yung Fu” (MSC-162) „Yung Ching” (MSC-163) „Yung Shan” (MSC-164) „Yung Cheng” (MSC-165) „Yung Chi” (MSC-166) „Yung Jen” (MSC-167) „Yung Sui” (MSC-168)
Sjøforsvaret	„Tana” (M313) „Alta” (M314) „Glomma” (M317)
Polemiko Naftiko	„Atalanti” (M202) „Antiopi” (M205) „Faidra” (M206) „Thaleia” (M210) „Niovi” (M254)
Türk Deniz Kuvvetleri	„Seymen” (M507)