Rudno (powiat otwocki)
Na mapach:
52°05′02″N 21°30′22″E/52,083889 21,506111

Artykuł |
52°5′2″N 21°30′22″E |
---|---|
- błąd |
38 m |
WD |
52°2'N, 21°29'E |
- błąd |
20166 m |
Odległość |
447 m |
wieś | |
![]() Droga krajowa nr 50 w miejscowości Rudno | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2011) | |
Strefa numeracyjna |
25 |
Kod pocztowy |
05-340[3] |
Tablice rejestracyjne |
WOT |
SIMC |
0674879[4] |
Położenie na mapie gminy Kołbiel ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu otwockiego ![]() | |
![]() |
Rudno – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Kołbiel[4][5].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0674885 | Czereńka | część wsi |
0674891 | Małe Rudno | część wsi |
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego[6], własność Stanisława Mińskiego[7]. W czasach Królestwa Polskiego było siedzibą gminy Rudno. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa siedleckiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wieś Rudno w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2019-10-31] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-10-31].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1099 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.
- ↑ Adam Moniuszko, Sędziowie sądów szlacheckich w województwie płockim 1576–1600. Próba rekonesansu badawczego, w: Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego T. XIX, 2016, s. 61.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rudno (3), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 939 .