Rudno (województwo śląskie)

Artykuł |
50°20′55″N 18°27′42″E |
---|---|
- błąd |
39 m |
WD |
50°20'N, 18°27'E, 50°24'N, 18°26'E |
- błąd |
2323 m |
Odległość |
1997 m |
wieś | |
![]() Rudno – Kościół św. Mikołaja Biskupa Dobroci | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Sołectwo |
Rudno |
Liczba ludności (2008) |
1 064 |
Strefa numeracyjna |
032 |
Kod pocztowy |
44-160[1] |
Tablice rejestracyjne |
SGL |
SIMC |
0221215 |
Położenie na mapie gminy Rudziniec ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa śląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu gliwickiego ![]() | |
![]() |
Rudno (niem. Rudnau[2]) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie gliwickim, w gminie Rudziniec.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie katowickim.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa miejscowości wywodzi się od polskiej nazwy żelaza[3] i związana jest z wydobyciem w okolicach wsi jego rudy. Niemiecki nauczyciel Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu jako najstarszą nazwę miejscowości wymienia Rudno podając jej znaczenie "Eisenerzort" czyli w języku polskim "Miejscowość rud"[3]. Nazwa wsi została później fonetycznie zgermanizowana na Rudnau[3] i utraciła swoje pierwotne znaczenie.
W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol. Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanych formach Rudno Symonis oraz Rudno Jankonis[4][5]. W okresie narodowego socjalizmu administracja III Rzeszy zmieniła w 1936 zgermanizowaną nazwę Rudnau na całkowicie niemiecką Braunbach[2]. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 12 listopada 1946[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nazwa wsi wskazuje na występowanie w jej okolicy rud darniowych. Pierwotnie wieś nazywała się Rudno Duże, w odróżnieniu od Rudna Małego, które nazwano później Rudziniec. Wieś wzmiankowana w 1228 roku. Od północnego zachodu znajduje się dawny przysiółek Łaskarzówka, wzmiankowany w 1566 roku.
W 1724 było w Rudnie 130 katolików, 14 protestantów i 8 Żydów[7].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Kościół św. Mikołaja Biskupa Dobroci – neobarokowy kościół z 1922 roku, powstały w miejscu wcześniejszej świątyni pod tym samym wezwaniem. Wewnątrz kilka późnobarokowych rzeźb z XVI wieku, organy piszczałkowe, 17 głosowe (2 manuały z pedałem) wybudowane w 1923 roku przez Firmę Berschdorf z Nysy. Na zewnątrz tympanon z kartuszem Ballestremów.
- Kaplica grobowa Ballestremów oraz nagrobki zmarłych członków tej rodziny.
- Kapliczki przydrożne – z XVIII i XIX wieku.
- Plebania – z 1840 roku.
- Pomnik–Krzyż – pomnik ku czci mieszkańców wsi poległych podczas I wojny światowej. Na cokole krzyża znajdują się nazwiska 75 poległych mieszkańców.
- Pomnik nagrobny – grób zbiorowy wojenny 12 cywilnych mieszkańców wsi rozstrzelanych 25 stycznia 1945 roku przez żołnierzy Armii Czerwonej.
Edukacja i turystyka[edytuj | edytuj kod]
- Szkoła Podstawowa w Rudnie
Przez wieś przebiegają szlaki turystyczne:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1114 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ a b Józef Pilch, Leksykon zabytków architektury Górnego Śląska, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 2008
- ↑ a b c Heinrich Adamy , Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 73, OCLC 456751858 (niem.).
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online
- ↑ H. Markgraf, J. W. Schulte, "Codex Diplomaticus Silesiae T.14 Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis", Breslau 1889
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Historia Parafii. [dostęp 2019-07-07].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Rudna
- Parafia w Rudnie
- Łaskarzówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 603 .
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]