Słoboda (sielsowiet Królewszczyzna)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Słoboda
Слабада
Ilustracja
Cerkiew św. Anny z 1997 r.
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

dokszyckii

Sielsowiet

Królewszczyzna

Populacja (2009)
• liczba ludności


93

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Słoboda”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Słoboda”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko prawej krawędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Słoboda”
Ziemia54°59′02″N 27°46′16″E/54,983889 27,771111
Cerkiew (1920-29), obecnie nie istnieje

Słoboda (biał. Слабада; ros. Слобода) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Królewszczyzna.

Siedziba parafii prawosławnej; znajduje się tu cerkiew pw. św. Anny[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, do 11 kwietnia 1929 w gminie Dokszyce[2][3].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 342 osoby, 14 było wyznania rzymskokatolickiego, 324 prawosławnego, 1 staroobrzędowego, a 3 mojżeszowego. Jednocześnie 13 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, a 329 białoruską. Było tu 60 budynków mieszkalnych[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922 –1926) i w województwie wileńskim (od 1926)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Докшицкое благочиние → 3. Приход храма Святой праведной Анны д.Слобода. eparhia992.by. [dostęp 2021-06-10]. (ros.).
  2. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224
  3. gmina wiejska Hołubicze. Radzima. [dostęp 2019-08-13]. (pol.).
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 22.