Domasze (Wieciera)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Domasze
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

dokszycki

Sielsowiet

Tumiłowicze

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Domasze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Domasze”
Ziemia54°54′41″N 27°47′46″E/54,911389 27,796111

Domasze – obecnie część Wieciera na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Tumiłowicze.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, do 11 kwietnia 1929 w gminie Dokszyce, następnie w gminie Hołubicze[1][2].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 57 osób, wszystkie były wyznania prawosławnego. Jednocześnie 3 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, a 54 białoruską. Było tu 11 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 13 domach zamieszkiwało 67 osób[4].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Dokszycach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Dokszycach[5].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  2. gmina wiejska Hołubicze. Radzima. [dostęp 2019-08-13]. (pol.).
  3. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 21.
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 15.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 356.