Serau

Serau
	Capricornis
	Ogilby, 1837
	; Przedstawiciel rodzaju – serau kędzierzawy (C. crispus)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	Cetartiodactyla
Podrząd	przeżuwacze
Infrarząd	Pecora
Rodzina	wołowate
Podrodzina	antylopy
Plemię	koziorożce
Rodzaj	serau
	Typ nomenklatoryczny
	Antilope thar Hodgson, 1831
Synonimy
	Capricornus J.E. Gray, 1862; Austritragus Heude, 1898; Capricornulus Heude, 1898; Lithotragus Heude, 1898; Nemotragus Heude, 1898;
	Capricornus J.E. Gray, 1862; Austritragus Heude, 1898; Capricornulus Heude, 1898; Lithotragus Heude, 1898; Nemotragus Heude, 1898;
Gatunki
	8 gatunków (w tym 1 wymarły) – zobacz opis w tekście
	8 gatunków (w tym 1 wymarły) – zobacz opis w tekście
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Serau^[6] (Capricornis) – rodzaj ssaka z podrodziny antylop (Antilopinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w górach Azji od Himalajów po Sumatrę oraz na Tajwanie i w Japonii^[7]^[8]^[9].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 80–170 cm, długość ogona 6–16 cm, długość ucha 17–21 cm, wysokość w kłębie 50–100 cm; długość rogów 12–34 cm; masa ciała 18–160 kg^[8].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

Capricornis (Capricornus): łac. capricornus „koziorożec”, od capra „koza”; cornu, cornus lub cornum, corni „róg”^[10].
Austritragus: łac. auster, austri „południe”; gr. τραγος tragos „kozioł”^[11]. Gatunek typowy: Antilope sumatraensis Bechstein, 1799.
Capricornulus: rodzaj Capricornis Ogilby, 1837; łac. przyrostek zdrabniający -ulus^[10]. Gatunek typowy: Antilope crispa Temminck., 1836.
Lithotragus: gr. λιθος lithos „kamień, skała”; τραγος tragos „kozioł”^[12]. Gatunek typowy: Capricornis maritimus Heude, 1888.
Nemotragus: łac. nemus, nemoris „las, gaj”, od gr. νεμος nemos „polana, pastwisko”, od νεμω nemō „pędzić na pastwisko”; τραγος tragos „kozioł”^[13]. Gatunek typowy: Capricornis erythropygius Heude, 1894 (= Capricornis (Antilope) milne-edwardsii David, 1869).

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki^[7]^[6]:

Capricornis sumatrensis (Bechstein, 1799) – serau białogrzywy
Capricornis thar (Hodgson, 1831) – serau himalajski
Capricornis milneedwardsii David, 1869 – serau chiński
Capricornis maritimus Heude, 1888
Capricornis rubidus Blyth, 1863 – serau rudy
Capricornis crispus (Temminck, 1836) – serau kędzierzawy
Capricornis swinhoei J.E. Gray, 1862 – serau tajwański

Opisano również wymarły plejstoceński gatunek z Chińskiej Republiki Ludowej^[14]:

Capricornis kanjereus Colbert & Hooijer, 1953

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Niepoprawna późniejsza pisownia Capricornis Ogilby, 1837.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Capricornis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ W. Ogilby. On the generic characters of Ruminants. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 4, s. 139, 1836. (ang.).
↑ J.E. Gray. Notice of a New „Wild Goat” (Capricornus Swinhoei) from the Island of Formosa. „The Annals and Magazine of Natural History”. Third series. 10, s. 320, 1862. (ang.).
↑ Heude 1898 ↓, s. 14.
↑ ^a ^b ^c Heude 1898 ↓, s. 13.
↑ ^a ^b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 368. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ ^a ^b C. Groves, D. Leslie, B. Huffman, R. Valdez, K. Habibi, P. Weinberg, J. Burton, P. Jarman & W. Robichaud: Family Bovidae (Hollow-horned Ruminants). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 747–749. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Genus Capricornis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).
↑ ^a ^b Palmer 1904 ↓, s. 158.
↑ Palmer 1904 ↓, s. 130.
↑ Palmer 1904 ↓, s. 379.
↑ Palmer 1904 ↓, s. 452.
↑ E.H. Colbert & D.A. Hooijer. Pleistocene mammals from the limestone fissures of Szechwan, China. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 102, s. 127, 1953. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Capricornis de Moupin. W: P.M. Heude: Mémoires concernant l’histoire naturelle de l’Empire chinois. T. 4. Chang-hai: Impr. de la Mission catholique, 1898, s. 1–14. (fr.).
T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).

[3] Niepoprawna późniejsza pisownia Capricornis Ogilby, 1837.

[itis-1] Capricornis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[Ogilby-2] W. Ogilby. On the generic characters of Ruminants. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 4, s. 139, 1836. (ang.).

[Gray-4] J.E. Gray. Notice of a New „Wild Goat” (Capricornus Swinhoei) from the Island of Formosa. „The Annals and Magazine of Natural History”. Third series. 10, s. 320, 1862. (ang.).

[CITEREFHeude189814-5] Heude 1898 ↓, s. 14.

[CITEREFHeude189813-6] Heude 1898 ↓, s. 13.

[Cichocki&inni-7] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Burgin&inni-8] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 368. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[Groves&inni-9] C. Groves, D. Leslie, B. Huffman, R. Valdez, K. Habibi, P. Weinberg, J. Burton, P. Jarman & W. Robichaud: Family Bovidae (Hollow-horned Ruminants). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 747–749. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).

[Wilson&Reeder-10] D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Genus Capricornis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).

[CITEREFPalmer1904[https://www.biodiversitylibrary.org/page/45655314_158]-11] Palmer 1904 ↓, s. 158.

[CITEREFPalmer1904[https://www.biodiversitylibrary.org/page/45655286_130]-12] Palmer 1904 ↓, s. 130.

[CITEREFPalmer1904[https://www.biodiversitylibrary.org/page/45655535_379]-13] Palmer 1904 ↓, s. 379.

[CITEREFPalmer1904[https://www.biodiversitylibrary.org/page/45655608_452]-14] Palmer 1904 ↓, s. 452.

[col&hoo-15] E.H. Colbert & D.A. Hooijer. Pleistocene mammals from the limestone fissures of Szechwan, China. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 102, s. 127, 1953. (ang.).

[1]

[2]

[a]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]