Sigrid Onégin
| |
| Imię i nazwisko |
Elisabeth Elfriede Emilie Hoffmann |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 czerwca 1889 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
16 czerwca 1943 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Sigrid Onégin, właśc. Elisabeth Elfriede Emilie Hoffmann[1][2], także Lilly Hoffmann[1] (ur. 1 czerwca 1889 w Sztokholmie, zm. 16 czerwca 1943 w Magliaso[1][2]) – niemiecka śpiewaczka operowa, alt.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką Niemca i Francuzki[2]. Wychowywała się w Paryżu, studiowała w Monachium i Mediolanie, konsultowała się także w zakresie śpiewu z Lilli Lehmann i Margarethe Siems[1]. Zadebiutowała jako śpiewaczka na koncercie w Wiesbaden w 1911 roku[2], wówczas jeszcze pod nazwiskiem Lilly Hoffmann[1]. W 1912 roku została zaangażowana do opery w Stuttgarcie, gdzie wystąpiła w swojej pierwszej roli operowej – Carmen w operze Georges’a Bizeta[1][2]. W tym samym roku kreowała rolę Diady w prapremierze opery Richarda Straussa Ariadna na Naksos[1]. W 1913 roku poślubiła rosyjskiego pianistą Jewgienija Lwowa (1883–1919), posługującego się pseudonimem Eugene Onégin i przybrała wówczas swój pseudonim sceniczny[1][2]. W czasie I wojny światowej jako żona Rosjanina została internowana w Niemczech[1]. Po śmierci męża powtórnie zawarła związek małżeński, z niemieckim lekarzem Fritzem Penzoldtem[2].
W latach 1919–1920 śpiewała w operze w Monachium[1][2]. W 1922 roku debiutowała w Metropolitan Opera w Nowym Jorku jako Amneris w Aidzie Giuseppe Verdiego[1][2]. Występowała w Berlinie (1926–1933), Londynie (1927) i Zurychu (1931–1935), a także na festiwalach w Salzburgu (1931–1932) i Bayreuth (1933–1934)[2].
Występowała w operach i dramatach muzycznych Richarda Wagnera (m.in. Fryka w Walkirii, Brangena w Tristanie i Izoldzie, Waltrauta w Zmierzchu bogów), kreowała też główną rolę w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka i rolę Dalili w Samsonie i Dalili Camille’a Saint-Saënsa[1]. Dysponowała głosem o dużej rozpiętości, pozwalającym jej odtwarzać także sopranową partię Lady Makbet w Makbecie Giuseppe Verdiego[1]. Pozostawiła po sobie nagrania płytowe dla wytwórni Polydor, Brunswick, Victor i HMV[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 163. ISBN 978-83-224-0808-7.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2658. ISBN 0-02-865529-X.