Sobór laterański V

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sobór laterański V
Miejsce
Bazylika św. Jana
na Lateranie

Państwo Kościelne Rzym
Data rozpoczęcia

1512

Data zakończenia

1517

Poprzedni
Sobór florencki
(1431 – 1445)
Następny
Sobór trydencki
(1545 – 1563)

Sobór laterański Vsobór powszechny Kościoła katolickiego, który obradował w latach 1512-1517.

Cristoforo Marcello, In quarta Lateranensis Concilii sessione habita oratio, 1513

Zwołany został przez papieża Juliusza II w 1512 r., w odpowiedzi na zwołany samowolnie przez część niezadowolonych kardynałów sobór w Pizie w 1511 r. Sobór w Pizie popierał król Francji Ludwik XII i cesarz Maksymilian I Habsburg. Papież szybko zawiesił jego obrady i wezwał kardynałów do stawienia się na Lateranie. Uroczyste otwarcie jego obrad nastąpiło 3 maja 1512. W soborze udział wzięło 15 kardynałów, 10 arcybiskupów, 56 biskupów, wielu opatów i generałów zakonów. Sobór zbierał się na 12 sesjach - od 1513 r. już pod przewodnictwem nowego papieża Leona X. Na 9. sesji papież wydał 4 dekrety:

  • poddano stosowanie zastawów lombardowych ścisłej kontroli kościelnej,
  • potępiono nadużycia dyscypliny kościelnej przez duchownych,
  • zakazano druku książek bez zezwolenia władzy duchownej swojej diecezji pod karą ekskomuniki,
  • potwierdzono konkordat z Francją.

Sobór zezwolił na wybieranie dziesięciny przez 3 lata przez każde państwo na cel wojny z Turcją.

 Zobacz też kategorię: Uczestnicy soboru laterańskiego V.

Krytyka soboru[edytuj | edytuj kod]

Sobór ten uważany jest za typowe dla papiestwa tamtego okresu działanie pozorne, mające na celu uspokojenie nastrojów koncyliarystów[1]. Najsurowiej oceniane jest ponowienie przez Leona X bulli Unam Sanctam oraz fałszowanie przez papieża zarówno wersetów Pisma Świętego, jak i historii. Leon X zawarł w konstytucji Pastor aeternus stwierdzenie, że wcześniejsze sobory pokornie błagały papieża o zatwierdzenie uchwalonych dekretów, odnosząc je do soborów powszechnych w Nicei (325 r.), Efezie (430 r.), Chalcedonie (451 r.), Konstantynopolu (680 r.), oraz do soboru nicejskiego II (787 r.)[2].

Z kolei historyk von Dollinger nazywa konstytucję Pastor aeternus dokumentem, który w całej historii Kościoła nie ma sobie równych pod względem dalekosiężnych skutków[3]. Już w 7 miesięcy po zamknięciu soboru miało miejsce wystąpienie Marcina Lutra.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Paweł Janowski, Stanisław Wilk, Laterański Sobór V, 18 sobór powszechny zwołany przez papieża Juliusza II, 1512-1517, [w:] Encyklopedia Katolicka, Lublin 2004, t. X, kol. 532-535 (pierwsze w języku polskim tak szerokie opracowanie tego Soboru).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Schatz Klaus, Sobory powszechne - punkty zwrotne w historii Kościoła, WAM Kraków 2001, s. 158-159.
  2. Schaff Philip, History of the Christian Church, vol. 6, s. 487-88 http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc6.iii.vii.ix.html
  3. Schaff Philip, History of the Christian Church, vol. 6, s. 487 http://www.ccel.org/ccel/schaff/hcc6.iii.vii.ix.html