Pałeczka zapalenia płuc

Szablon:Bakteria infobox Pałeczka zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae) – otoczkowa, nieprzetrwalnikująca, bezrzęskowa bakteria Gram ujemna o dużej zjadliwości. Została opisana po raz pierwszy przez Friedländera w 1883 roku. Jest częstą przyczyną zakażeń szpitalnych, statystyki mówią o około 8% z wszystkich zachorowań.

Fizjologia i profil biochemiczny

Pałeczki Klebsiella pneumoniae wytwarzają ureazę, fermentują laktozę, glukozę; potrafią wykorzystać kwas malonowy i cytrynian sodu jako źródło węgla. Hodowla odbywa się na agarze zwykłym, agarze z z krwią oraz podłożu MacConkeya. Śluzowy wygląd kolonii pozwala na kwalifikację do prawidłowej rodzaju, dalsza identyfikacja wymaga testów biochemicznych. Mikroskopowo przyjmują wygląd pałeczek.

Chorobotwórczość

Pałeczka zapalenia płuc występuje bardzo często w drogach oddechowych i przewodzie pokarmowym u pacjentów przebywających w szpitalu. Może spowodować zapalenie płuc, zakażenia w obrębie przewodu pokarmowego, kości, stawów i dróg moczowych, przy czym zakażenie tego ostatniego prowadzi czasami do sepsy. U noworodków jest ponadto czynnikiem etiologicznym zapalenia opon mózgowych.

Leczenie i oporność na antybiotyki

Bakteria posiada wrodzoną oporność na penicyliny związaną z wytwarzaniem penicylinazy, przy czym także penicyliny z inhibitorem wykazują niezadawalającą aktywność. Część szczepów - w Polsce jest to około 60% - wytwarza enzym rozkładający antybiotyki o szerokim spektrum substratowym (ESβL), który wyklucza stosowanie cefalosporyn wszystkich generacji. Pierwsze szczepy oporne wyizolowano w 1983 roku, a ich selekcja jest jednym z negatywnych skutków stosowania antybiotyków o szerokim spektrum działania. Część pałeczek jest ponadto oporna na aminoglikozydy.

Aktywność zachowują: kolistyna, kotrimoksazol, fluorochinolony, karbapenemy, aminoglikozydy i cefalosporyny.

Bibliografia

• Antybiotykoterapia praktyczna. Danuta Dzierżanowska. ISBN 978-83-7522-013-1. Wydanie IV. Strony 326 - 327