Jan Chrzciciel de Grandville Malletski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m WP:SK, drobne redakcyjne |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) - kat. nadrzędna |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
[[Kategoria:Generałowie powstania listopadowego]] |
[[Kategoria:Generałowie powstania listopadowego]] |
||
[[Kategoria:Polscy uczestnicy wojen napoleońskich]] |
[[Kategoria:Polscy uczestnicy wojen napoleońskich]] |
||
[[Kategoria:Powstańcy listopadowi]] |
|||
[[Kategoria:Kawalerowie Orderu Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)]] |
[[Kategoria:Kawalerowie Orderu Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe)]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w 1777]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1777]] |
||
Wersja z 15:04, 29 lis 2010
Jan Chrzciciel de Grandville Malletski (Jean-Baptiste Mallet de Grandville), (ur. 27 listopada 1777 w Marsylii, zm. 30 listopada 1846 w Zbożennej) – francuski inżynier wojskowy w służbie polskiej.
Ukończył szkołę wojskową w Metz. Brał udział w kampaniach: we Włoszech (1795-1798), Niemczech (1798) i Holandii (1799-1804). W sztabie armii napoleońskiej odbył kampanię w Prusach (1806-1807); pod Pruską Iławą dostał się do niewoli w lutym 1807 (przetrzymywany był w Rydze).
Po uwolnieniu w sierpniu 1807 przeznaczony został do armii Księstwa Warszawskiego. Brał udział w projektowaniu i rozbudowie fortyfikacji Modlina i Zamościa. 4 marca 1809 roku został dyrektorem generalnym Korpusu Inżynierów. Walczył pod Raszynem (1809), Górą (1809), Sandomierzem (1809), Smoleńskiem (1812) i Możajskiem (1812) oraz Lipskiem (1813), gdzie dostał się do niewoli. W 1815 awansowany na generała.
Po zwolnieniu pozostał w Polsce, przyjmując służbę w armii Królestwa Polskiego; car Aleksander I nadał mu szlachectwo polskie w 1816, z herbem Bastion i pozwolił na zmianę nazwiska na Grandville-Malletski. Był dyrektorem - dowódcą Korpusu Inżynierów, początkowo w stopniu generała brygady, potem dywizji.
Od czerwca 1824 do końca 1831 kierował budową Kanału Augustowskiego. Po aresztowaniu Ignacego Prądzyńskiego przywłaszczył sobie projekt Kanału, fałszując dokumenty autorstwa Prądzyńskiego. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa[1].
Po wybuchu powstania listopadowego, za dyktatury generała Józefa Chłopickiego był kwatermistrzem generalnym i przewodniczącym Komitetu Artylerii i Inżynierów; po przejęciu dowództwa przez generała Skrzyneckiego stopniowo był usuwany ze stanowisk. Po kapitulacji Warszawy przeszedł do wojska rosyjskiego w randze generała-lejtnanta. Przeniesiony został do Kronsztadu, gdzie prowadził prace fortyfikacyjne. W 1837 poprosił o dymisję i powrócił do Królestwa Polskiego.
Osiadł we wsi Zbożenna koło Opoczna, w dobrach swojej pierwszej żony — Wiktorii Szydłowskiej. Zmarł 30 listopada 1846 w Zbożennej. Pochowany został w Skrzyńsku.