Bolesław Jaźwiński: Różnice pomiędzy wersjami

Bolesław Jaźwiński
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1882 ; majątku Buczemel Grodzieńszczyźnie
Data śmierci	21 kwietnia 1935
	Przebieg służby
Lata służby	1900-1928
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie II RP
Jednostki	I Korpusie Polskim w Rosji ; dowódca XVI Brygady Piechoty; Wojskowego Instytutu Geograficznego; 11. Dywizji Piechoty
Stanowiska	dowódca kompanii ; komendant twierdzy Bobrujsk; dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej; dowódca 21. Pułku Piechoty; dowódca XVI Brygady Piechoty; szef Wojskowego Instytutu Geograficznego; dowódca 11. Dywizji Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:43, 8 gru 2013

Bolesław Jaźwiński (ur. 30 listopada 1882 w folwarku Buczemel na Grodzieńszczyźnie, zm. 21 kwietnia 1935) – pułkownik saperów Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel, z ziemi grodzieńskie, pochodzi ze staroszlacheckiej rodziny herbu "Pomian". Wykształcenie ogólne odebrał w domu , a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim. Do służby wojskowej powołany w 1900. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904r. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906-1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie), luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczącej w Bobrujsku.

Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Listopad 1918 – marzec 1919 dowódca 21. Pułku Piechoty, marzec – kwiecień 1919 dowódca Okręgu Wojskowego Warszawa. Czerwiec – sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 – styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń – lipiec 1920 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego^[1]. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec – październik 1920 dowódca 11. Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego.

W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935.

Odznaczony: czterokrotnie oraz odznaczenia bojowe armii rosyjskiej.

Awanse

sierżant kompanii – 1903
podporucznik – 1904
podpułkownik - 1917
pułkownik - 3 maja 1922 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów.
generał brygady - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów.

Odznaczenia

Order Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych x 4 - 1921r^[2]
Order Świętej Anny- III i IV klasy
Order Świętego Stanisława (Rosja)- III klasy
Order Świętego Włodzimierza - IV klasy
Order Korony Rumunii - III klasy
Legia Honorowa- Francja

↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 4 z 07.02.1920 str. 52
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw wojskowych nr. 35 z 3 września 1921 str 1339

Bibliografia

T. Kryska Karski, S. Żórakowski – Generałowie Polski Niepodległej, Wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991
Henryk P. Kosk – Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
Z. Barszczewski – Sylwetki Saperów Wyd. Bellona, Warszawa 2001
M. Patelski – Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusz Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324

[1] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 4 z 07.02.1920 str. 52

[2] Dziennik Personalny Ministra Spraw wojskowych nr. 35 z 3 września 1921 str 1339

[1]

[2]

@@ Linia 45: / Linia 45: @@
 * [[Order Virtuti Militari]]
 * Krzyż Oficerski [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]]
-* [[Krzyż Walecznych]] x 4
+* [[Krzyż Walecznych]] x 4 - 1921r<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw wojskowych nr. 35 z 3 września 1921 str 1339</ref>
 * [[Order Świętej Anny]]- III i IV klasy
 * [[Order Świętego Stanisława (Rosja)]]- III klasy
@@ Linia 52: / Linia 52: @@
 * [[Legia Honorowa]]- Francja
-{{Przypisy|2}}
+{{Przypisy|1}}
 == Bibliografia ==