Bolesław Jaźwiński: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 26: | Linia 26: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel, z ziemi grodzieńskie, pochodzi ze staroszlacheckiej rodziny herbu [[Pomian (herb szlachecki)|"Pomian"]]. Wykształcenie ogólne odebrał w domu |
Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel, z ziemi grodzieńskie, pochodzi ze staroszlacheckiej rodziny herbu [[Pomian (herb szlachecki)|"Pomian"]]. Wykształcenie ogólne odebrał w domu, a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim. |
||
Do służby wojskowej powołany w 1900. Po roku służby wstąpił do [[Tbilisi|Tyfliskiej]] Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904 r. Zawodowy oficer rosyjskich [[saper]]ów. Uczestnik [[Wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko japońskiej]] 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906-1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na [[Kreta|Kretę]]. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w [[Petersburg]]u. W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] kierował fortyfikowaniem [[Grodno|Grodna]]. |
|||
W 1917 roku był członkiem [[Polski Wojskowy Komitet Wykonawczy|Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego]]<ref>Adam Miodowski, Związki Wojskowych Polaków w Rosji (1917-1918), Białystok 2004, s. 66.</ref>. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w [[I Korpus Polski w Rosji|I Korpusie Polskim w Rosji]] (na Wschodzie), luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy [[Bobrujsk]], marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczącej w Bobrujsku. |
|||
Od 1 listopada 1918 w [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsku Polskim]]. Listopad 1918 – marzec 1919 dowódca 21. Pułku Piechoty, marzec – kwiecień 1919 dowódca [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie|Okręgu Wojskowego Warszawa]]. Czerwiec – sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 – styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń – lipiec 1920 szef [[Wojskowy Instytut Geograficzny|Wojskowego Instytutu Geograficznego]]<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 4 z 07.02.1920 str. 52</ref>. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny z bolszewikami]] w okresie lipiec – październik 1920 dowódca [[11 Karpacka Dywizja Piechoty|11. Dywizji Piechoty]] i odcinka obrony [[Warszawa|Warszawy]]. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. |
Od 1 listopada 1918 w [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsku Polskim]]. Listopad 1918 – marzec 1919 dowódca 21. Pułku Piechoty, marzec – kwiecień 1919 dowódca [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr I w Warszawie|Okręgu Wojskowego Warszawa]]. Czerwiec – sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 – styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń – lipiec 1920 szef [[Wojskowy Instytut Geograficzny|Wojskowego Instytutu Geograficznego]]<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 4 z 07.02.1920 str. 52</ref>. W czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny z bolszewikami]] w okresie lipiec – październik 1920 dowódca [[11 Karpacka Dywizja Piechoty|11. Dywizji Piechoty]] i odcinka obrony [[Warszawa|Warszawy]]. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. |
||
W czasie [[Przewrót majowy|przewrotu majowego]] 1926 opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]]. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i [[Wilno|Wilnie]]. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935. |
W czasie [[Przewrót majowy|przewrotu majowego]] 1926 opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]]. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i [[Wilno|Wilnie]]. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935. |
||
Żonaty z Jadwigą Julią z Fiszerów Makomaską. |
|||
== Awanse == |
== Awanse == |
||
Linia 39: | Linia 45: | ||
* [[generał brygady]] – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów. |
* [[generał brygady]] – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów. |
||
== |
== Ordery i odznaczenia == |
||
* [[Order Virtuti Militari|Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari]] (1922, L 5260)<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 12 z 10 maja 1922</ref> |
* [[Order Virtuti Militari|Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari]] (1922, L 5260)<ref>Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 12 z 10 maja 1922</ref> |
||
* [[Order Odrodzenia Polski|Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski]] |
* [[Order Odrodzenia Polski|Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski]] |
Wersja z 14:59, 3 sty 2015
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1882 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
21 kwietnia 1935 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1900-1928 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
I Korpusie Polskim w Rosji |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Bolesław Jaźwiński (ur. 30 listopada 1882 w folwarku Buczemel na Grodzieńszczyźnie, zm. 21 kwietnia 1935 w Warszawie) – pułkownik saperów Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel, z ziemi grodzieńskie, pochodzi ze staroszlacheckiej rodziny herbu "Pomian". Wykształcenie ogólne odebrał w domu, a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim.
Do służby wojskowej powołany w 1900. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904 r. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906-1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna.
W 1917 roku był członkiem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego[1]. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie), luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczącej w Bobrujsku.
Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Listopad 1918 – marzec 1919 dowódca 21. Pułku Piechoty, marzec – kwiecień 1919 dowódca Okręgu Wojskowego Warszawa. Czerwiec – sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 – styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń – lipiec 1920 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego[2]. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec – październik 1920 dowódca 11. Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego.
W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935.
Żonaty z Jadwigą Julią z Fiszerów Makomaską.
Awanse
- sierżant kompanii – 1903
- podporucznik – 1904
- podpułkownik – 1917
- pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów, Dekretem L 2919 z 30 kwietnia 1921 zostaje zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920[3].
- generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922, L 5260)[4]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych – pięciokrotnie (po raz 1, 2, 3 i 4 w 1921[5]; po raz 1 w 1922[6])
- Order Świętej Anny III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Stanisława (Rosja) III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1923)[7]
- Legia Honorowa (Francja)
- Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
- ↑ Adam Miodowski, Związki Wojskowych Polaków w Rosji (1917-1918), Białystok 2004, s. 66.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 4 z 07.02.1920 str. 52
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 18 z 7 maja 1921 s. 897
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 12 z 10 maja 1922
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1936 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 35, poz. 1763)
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw wojskowych nr. 20 z 15 lipca 1922 str 500
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 78 z 21 grudnia 1923
Bibliografia
- T. Kryska Karski, S. Żórakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991
- Henryk P. Kosk: Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
- Z. Barszczewski: Sylwetki Saperów Wyd. Bellona, Warszawa 2001
- M. Patelski: Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusza Jordan Rozwadowskiego, Juliusz Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324
- Członkowie Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego
- Generałowie brygady II Rzeczypospolitej
- Oficerowie geografowie II RP
- Żołnierze korpusów polskich w Rosji 1917-1918
- Polacy w wojnie rosyjsko-japońskiej
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Polacy odznaczeni Allied Victory Medal
- Polacy odznaczeni Legią Honorową
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Stanisława (Imperium Rosyjskie)
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Włodzimierza
- Polacy odznaczeni Orderem Świętej Anny
- Uczestnicy walk przewrotu majowego 1926 (strona rządowa)
- Urodzeni w 1882
- Zmarli w 1935
- Internowani po przewrocie majowym