Muzyka liturgiczna: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 8: | Linia 8: | ||
* motu proprio ''Musicae sacrae disciplina'' [[Pius XII|Piusa XII]] ([[1955]]); |
* motu proprio ''Musicae sacrae disciplina'' [[Pius XII|Piusa XII]] ([[1955]]); |
||
* konstytucja [[sobór powszechny|soborowa]] ''Sacrosanctum Concilium'' ([[1963]]); |
* konstytucja [[sobór powszechny|soborowa]] ''Sacrosanctum Concilium'' ([[1963]]); |
||
* Instrukcja o muzyce w świętej liturgii ''Musicam sacram'' Świętej Kongregacji Obrzędów (5.03.1967) |
* Instrukcja o muzyce w świętej liturgii ''Musicam sacram'' Świętej Kongregacji Obrzędów (5.03.1967). |
||
Muzyka spełnia rolę służebną w stosunku do liturgii i ma na celu uświęcać człowieka i głosić chwałę [[Bóg|Boga]]. Jest ona integralną częścią liturgii (nie "oprawą muzyczną") |
Muzyka spełnia rolę służebną w stosunku do liturgii i ma na celu uświęcać człowieka i głosić chwałę [[Bóg|Boga]]. Jest ona integralną częścią liturgii (nie "oprawą muzyczną") |
||
Wersja z 00:30, 28 gru 2017
Ten artykuł należy dopracować |
Muzyka liturgiczna – muzyka służąca obrzędowi religijnemu, która według zaleceń władz danego kościoła jest odpowiednia przy odprawianiu liturgii.
W Kościele katolickim reguły komponowania i wykonywania utworów muzycznych są skodyfikowane. Określają je dokumenty papieskie, soborowe, dykasterii watykańskich, episkopatów, wprowadzenia do ksiąg liturgicznych itp. Wśród najważniejszych dokumentów XX w. można wymienić:
- motu proprio Tra le sollecitudini św. Piusa X (1903);
- motu proprio Divini cultus Piusa XI (1928), Mediator Dei (1947);
- motu proprio Musicae sacrae disciplina Piusa XII (1955);
- konstytucja soborowa Sacrosanctum Concilium (1963);
- Instrukcja o muzyce w świętej liturgii Musicam sacram Świętej Kongregacji Obrzędów (5.03.1967).
Muzyka spełnia rolę służebną w stosunku do liturgii i ma na celu uświęcać człowieka i głosić chwałę Boga. Jest ona integralną częścią liturgii (nie "oprawą muzyczną")
Muzyka liturgiczna rozwinęła się z jednogłosowego chorału gregoriańskiego. Poprzez dodawanie doń głosów powstawały formy wielogłosowe: organum, konduktus, motet. Szczytową komplikację polifoniczną osiągnęła w twórczości kompozytorów niderlandzkich. Styl chóralny a cappella stał się wzorem muzyki kościelnej, uznanym przez Sobór trydencki (1545-1563). Barok w kościele katolickim rozwinął formy wokalno-instrumentalne, jak np.: msze, części liturgii godzin itp.
Najważniejszym instrumentem wykorzystywanym w liturgii są organy piszczałkowe, jednak używane są też inne instrumenty, określone przez dokumenty kościelne. Niedopuszczalne jest używanie instrumentów elektronicznych oraz używanych w muzyce rozrywkowej.
Kościół luterański wykształcił swój własny chorał, śpiewany najpierw jednogłosowo, później zaś w technice nota contra notam (kontrapunkt).
Kościół prawosławny wykształcił odrębną formę muzyki liturgicznej, wywodzącej się z chorału południowosłowiańskiego i rozwijającą się od jednogłosowego stylu recytacyjno-psalmodycznego („śpiewy znamienne”), po wielogłosowy śpiew chóralny a cappella w stylu koncertującym.
Muzykę liturgiczną należy odróżnić od muzyki religijnej, to jest muzyki o tematyce religijnej, nie służącej jednak bezpośrednio liturgii chrześcijańskiej i muzyce obrzędowej to jest muzyce użytkowej towarzyszącej obrzędom religijnym od czasów przedhistorycznych.
Linki zewnętrzne
- RUaH.pl – pierwszy w Polsce e-magazyn o muzyce i kulturze tworzonej przez chrześcijan
- Stowarzyszenie Polskich Muzyków Kościelnych – o muzyce kościelnej i liturgicznej w Polsce