Karol Małcużyński: Różnice pomiędzy wersjami

Karol Małcużyński
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1922 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1984 ; Warszawa
	Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres	od 23 marca 1980; do 13 czerwca 1984
Przynależność polityczna	poseł bezpartyjny
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:36, 28 lut 2018

Karol Małcużyński (ur. 20 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 13 czerwca 1984 tamże) – polski dziennikarz i publicysta, bezpartyjny poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Życiorys

Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na Procesach norymberskich. Od 1946 do 1948 był korespondentem „Robotnika” w Paryżu. Od 1949 publikował w „Trybunie Ludu”. W latach 50. XX wieku redagował teksty dla propagandowej Polskiej Kroniki Filmowej, od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w Londynie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny Monitor. Od 1971 był również prezesem ZAiKS. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie VII i VIII kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad Ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie stanu wojennego przez innych posłów.

W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, w której udowadniał, że kardynał József Mindszenty był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy^[1]. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.

Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści Ludzie w akwarium Stefana Kisielewskiego.

Życie prywatne

Syn dyrektora warszawskiej giełdy, brat pianisty Witolda Małcużyńskiego. Ojciec Karola Małcużyńskiego, również dziennikarza.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[2], Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[3] i Złotym Krzyżem Zasługi.

Przypisy

↑ Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949
↑ Zmarł Karol Małcużyński, „Kurier Polski”, nr 117 z 14 czerwca 1984, s. 2
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.

Bibliografia

Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

[1] Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze, Książka i Wiedza 1949

[2] Zmarł Karol Małcużyński, „Kurier Polski”, nr 117 z 14 czerwca 1984, s. 2

[3] Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 17: / Linia 17: @@
 Posiadał wykształcenie wyższe niepełne. Był m.in. korespondentem polskim na [[Procesy norymberskie|Procesach norymberskich]]. Od 1946 do 1948 był korespondentem „[[Robotnik (gazeta)|Robotnika]]” w [[Paryż]]u. Od 1949 publikował w „[[Trybuna Ludu|Trybunie Ludu]]”. W latach 50. XX&nbsp;wieku redagował teksty dla propagandowej [[Polska Kronika Filmowa|Polskiej Kroniki Filmowej]], od 1956 do 1960 był też radcą prasowym polskiej ambasady w [[Londyn]]ie. W latach 70. prowadził popularny telewizyjny program publicystyczny ''Monitor''. Od 1971 był również prezesem [[Stowarzyszenie Autorów ZAiKS|ZAiKS]]. W 1974 wybrany w skład Zarządu Głównego [[Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej|Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej]]. Od 1976 do końca życia pełnił mandat poselski w Sejmie [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej VII kadencji|VII]] i [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej VIII kadencji|VIII]] kadencji. W 1982 wstrzymał się od głosu przy głosowaniu w Sejmie nad ''Ustawą o szczególnej regulacji prawnej w okresie stanu wojennego''. Później miał słynne wystąpienie krytykujące chwalenie [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] przez innych posłów.
-W 1949 wraz z Bronisławem Wiernikiem napisał książkę ''Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze'', w której udowadniał, że kardynał [[József Mindszenty]] był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy<ref>Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: ''Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze'', Książka i Wiedza 1949</ref>. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.
+W 1949 wraz z [[Bronisław Wiernik|Bronisławem Wiernikiem]] napisał książkę ''Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze'', w której udowadniał, że kardynał [[József Mindszenty]] był faszystą, szpiegiem i handlarzem walutą, w związku z czym został skazany przez węgierski Trybunał Ludowy<ref>Karol Małcużyński, Bronisław Wiernik: ''Józef Pehm-Mindszenty – szpieg w kardynalskiej purpurze'', Książka i Wiedza 1949</ref>. Był autorem kilkunastu książek i prac publicystycznych.
 Był pierwowzorem Krzysztofa Glebowicza, bohatera powieści ''Ludzie w akwarium'' [[Stefan Kisielewski|Stefana Kisielewskiego]].