Fabrizio Dionigi Ruffo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
infobox, WP:SK, przeniesienie refów na koniec |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Duchowny infobox |
|||
|imię i nazwisko = Fabrizio Dionigi Ruffo |
|||
|imię i nazwisko oryginalne = |
|||
|imię przybrane = |
|||
|imię przybrane oryginalne = |
|||
|tytuł = kardynał diakon |
|||
|grafika = Cardinale Fabrizio Ruffo.jpg |
|||
|opis grafiki = |
|||
|herb = |
|||
|dewiza = |
|||
|dewiza - j. polski = |
|||
|państwo = |
|||
|wariant flagi = |
|||
|data urodzenia = 16 września 1744 |
|||
|miejsce urodzenia = [[San Lucido]] |
|||
|data śmierci = 13 grudnia 1827 |
|||
|miejsce śmierci = [[Neapol]] |
|||
|1. funkcja = protodiakon |
|||
|1. funkcja - okres = 1821–1827 |
|||
|2. funkcja = |
|||
|2. funkcja - okres = |
|||
|wyznanie = [[katolicyzm]] |
|||
|kościół = [[Kościół łaciński|rzymskokatolicki]] |
|||
|inkardynacja = |
|||
|data ślubów zakonnych = |
|||
|data diakonatu = |
|||
|data ordynacji = |
|||
|data święceń = |
|||
|data nominacji = |
|||
|data sakry = |
|||
|data patriarchatu = |
|||
|data kreacji = 26 września 1791 |
|||
|papież kreujący = [[Pius VI]] |
|||
|kościół tytularny = Sant’Angelo in Pescheria |
|||
|data pontyfikatu = |
|||
|podpis = |
|||
|odznaczenia = |
|||
|commons = Category:Fabrizio Ruffo |
|||
|wikiźródła = |
|||
|wikicytaty = |
|||
|wikinews = |
|||
|www = |
|||
}} |
|||
'''Fabrizio Dionigi Ruffo''' (ur. [[16 września]] [[1744]] w [[San Lucido]], zm. [[13 grudnia]] [[1827]] w [[Neapol]]u) – włoski [[kardynał]]. |
'''Fabrizio Dionigi Ruffo''' (ur. [[16 września]] [[1744]] w [[San Lucido]], zm. [[13 grudnia]] [[1827]] w [[Neapol]]u) – włoski [[kardynał]]. |
||
==Życiorys== |
== Życiorys == |
||
Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na [[Uniwersytet Rzymski „La Sapienza”|La Sapienzy]], gdzie uzyskał [[doktor obojga praw|doktorat utroque iure]]. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem [[Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej|Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej]], skarbnikiem generalnym [[Kamera Apostolska|Kamery Apostolskiej]] i prefektem [[Zamek Świętego Anioła|Zamku Świętego Anioła]] |
Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na [[Uniwersytet Rzymski „La Sapienza”|La Sapienzy]], gdzie uzyskał [[doktor obojga praw|doktorat utroque iure]]. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem [[Najwyższy Trybunał Sygnatury Apostolskiej|Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej]], skarbnikiem generalnym [[Kamera Apostolska|Kamery Apostolskiej]] i prefektem [[Zamek Świętego Anioła|Zamku Świętego Anioła]]{{r|FIU}}. |
||
26 września 1791 roku został kreowany kardynałem [[in pectore]]. Jego nominacja na [[Stopnie kardynalskie#Kardynałowie diakoni|kardynała diakona]] została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię Sant’Angelo in Pescheria |
26 września 1791 roku został kreowany kardynałem [[in pectore]]. Jego nominacja na [[Stopnie kardynalskie#Kardynałowie diakoni|kardynała diakona]] została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię Sant’Angelo in Pescheria{{r|hierarchy}}. Wkrótce potem opuścił [[Rzym]], by wstąpić na neapolski dwór [[Ferdynand I Burbon|Ferdynanda IV]] i objąć administrację nad sferą [[Caserta|Caserty]]. W 1799 roku towarzyszył królowi podczas wygnania w [[Palermo]], a gdy proklamowano [[Republika Partenopejska|Republikę Partenopejską]], został jej wikariuszem generalnym. Zainicjował powstanie antyfrancuskiego ruchu [[Sanfedismo]], przeciwko armii dowodzonej przez generała [[Jean Étienne Championnet|Jeana Championneta]], a także wzniecił powstania w [[Apulia|Apulii]] i [[Kalabria|Kalabrii]]. W 1799 roku udało mu się odbić Neapol, a następnie udał się do [[Wenecja|Wenecji]] na [[Konklawe 1799–1800|konklawe]]. Po przywróceniu władzy papieskiej, zrezygnował z funkcji w [[Królestwo Neapolu|Królestwie Neapolu]] i poparł rządy [[Józef Bonaparte|Józefa Bonapartego]]{{r|FIU}}. |
||
Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed [[Napoleon Bonaparte|cesarzem francuskim]]. Uczestniczył w ślubie Napoleona z [[Maria Ludwika Austriaczka|Marią Ludwiką Austriaczką]], dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z [[Aurelio Roverella|Aurelio Roverellą]] i [[Giuseppe Maria Doria Pamphili|Giuseppe Dorią]] został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekretu soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał [[Pius VII|Piusa VII]], który przebywał w niewoli w [[Savona|Savonie]] do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]]. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez [[Kuria Rzymska|Kurię Rzymską]]{{r|FIU}}. |
Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed [[Napoleon Bonaparte|cesarzem francuskim]]. Uczestniczył w ślubie Napoleona z [[Maria Ludwika Austriaczka|Marią Ludwiką Austriaczką]], dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z [[Aurelio Roverella|Aurelio Roverellą]] i [[Giuseppe Maria Doria Pamphili|Giuseppe Dorią]] został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekretu soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał [[Pius VII|Piusa VII]], który przebywał w niewoli w [[Savona|Savonie]] do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]]. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez [[Kuria Rzymska|Kurię Rzymską]]{{r|FIU}}. |
||
W latach 1819–1820 był [[Kamerling Świętego Kolegium Kardynałów|kamerlingiem Kolegium Kardynałów]]. W 1821 roku został [[Prefekt (Kościół katolicki)|prefektem]] [[Kongregacja ds. Wód|Kongregacji ds. Wód]] i [[protodiakon]]em i pełnił te funkcję do śmierci, która nastąpiła 13 grudnia 1827 roku w Neapolu{{r|FIU}}. |
W latach 1819–1820 był [[Kamerling Świętego Kolegium Kardynałów|kamerlingiem Kolegium Kardynałów]]. W 1821 roku został [[Prefekt (Kościół katolicki)|prefektem]] [[Kongregacja ds. Wód|Kongregacji ds. Wód]] i [[protodiakon]]em i pełnił te funkcję do śmierci, która nastąpiła 13 grudnia 1827 roku w Neapolu{{r|FIU}}. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
{{Przypisy |
{{Przypisy| |
||
<ref name="FIU">{{cytuj stronę|url=http://webdept.fiu.edu/~mirandas/bios1791.htm#Ruffo|tytuł=Fabrizio Dionigi Ruffo|opublikowany=The Cardinals of the Holy Roman Church|język=en|data dostępu=2018-09-17}}</ref> |
|||
<ref name="hierarchy">{{cytuj stronę|url=http://www.catholic-hierarchy.org/bishop/bruffo.html|tytuł=Fabrizio Dionigi Ruffo|opublikowany=catholic-hierarchy.org|język=en|data dostępu=2018-09-17}}</ref> |
|||
}} |
|||
{{SORTUJ:Ruffo, Fabrizio Dionigi}} |
{{SORTUJ:Ruffo, Fabrizio Dionigi}} |
||
Wersja z 21:43, 17 wrz 2018
| kardynał diakon | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1744 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 1827 |
| protodiakon | |
| Okres sprawowania |
1821–1827 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska |
26 września 1791 |
| Kościół tytularny |
Sant’Angelo in Pescheria |
Fabrizio Dionigi Ruffo (ur. 16 września 1744 w San Lucido, zm. 13 grudnia 1827 w Neapolu) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 16 września 1744 roku w San Lucido, jako syn Litteria Ruffo e Ruffo i jego drugiej żony Giustiniany Colonny. Studiował w Collegio Clementino, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure. Po studiach został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, skarbnikiem generalnym Kamery Apostolskiej i prefektem Zamku Świętego Anioła[1].
26 września 1791 roku został kreowany kardynałem in pectore. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 21 lutego 1794 roku, a następnie nadano mu diakonię Sant’Angelo in Pescheria[2]. Wkrótce potem opuścił Rzym, by wstąpić na neapolski dwór Ferdynanda IV i objąć administrację nad sferą Caserty. W 1799 roku towarzyszył królowi podczas wygnania w Palermo, a gdy proklamowano Republikę Partenopejską, został jej wikariuszem generalnym. Zainicjował powstanie antyfrancuskiego ruchu Sanfedismo, przeciwko armii dowodzonej przez generała Jeana Championneta, a także wzniecił powstania w Apulii i Kalabrii. W 1799 roku udało mu się odbić Neapol, a następnie udał się do Wenecji na konklawe. Po przywróceniu władzy papieskiej, zrezygnował z funkcji w Królestwie Neapolu i poparł rządy Józefa Bonapartego[1].
Po kolejnym najeździe wojsk napoleońskich, uciekł z Rzymu i przyłączył się do Ferdynanda IV, zostając jego ambasadorem przed cesarzem francuskim. Uczestniczył w ślubie Napoleona z Marią Ludwiką Austriaczką, dzięki czemu, jako jeden z 11 kardynałów, miał prawo nosić czerwony ornat. Wraz z Aurelio Roverellą i Giuseppe Dorią został członkiem komisji kardynalskiej, która miała opracować brewe apostolskie, promulgujące dekretu soboru paryskiego. W 1811 roku namawiał Piusa VII, który przebywał w niewoli w Savonie do zaaprobowania dekretów. Za swoje zasługi został odznaczony krzyżem Legii Honorowej. Trzy lata później powrócił do Rzymu, gdzie został chłodno przyjęty przez Kurię Rzymską[1].
W latach 1819–1820 był kamerlingiem Kolegium Kardynałów. W 1821 roku został prefektem Kongregacji ds. Wód i protodiakonem i pełnił te funkcję do śmierci, która nastąpiła 13 grudnia 1827 roku w Neapolu[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Fabrizio Dionigi Ruffo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-17]. (ang.).
- ↑ Fabrizio Dionigi Ruffo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-17]. (ang.).