Tadeusz Wasilewski: Różnice pomiędzy wersjami

Tadeusz Wasilewski
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1933 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	9 listopada 2005 ; Warszawa
	Profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: historia średniowieczna, historia średniowieczna Polski, mediewistyka
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1963
Habilitacja	1971
Profesura	1982
	Wykładowca, naukowiec
uczelnia	Uniwersytet Warszawski, UMCS
	Ambasador RP w Bułgarii
Okres spraw.	1991–1995
Poprzednik	Władysław Pożoga
Następca	Romuald Kunat
	Odznaczenia

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 10:26, 24 paź 2020

Tadeusz Ludwik Wasilewski (ur. 8 kwietnia 1933 w Wilnie, zm. 9 listopada 2005 w Warszawie) – polski historyk, bałkanista, bizantynolog i dyplomata.

Życiorys

Był synem Stefana i Zenaidy z Wołłowiczów. W 1945 jego rodzina zmuszona do opuszczenia Wilna przeniosła się do Białegostoku, a wkrótce potem do Bydgoszczy. W 1951 ukończył szkołę średnią w Bydgoszczy i rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uczęszczał na seminarium magisterskie, a następnie doktorskie prowadzone przez Aleksandra Gieysztora w Instytucie Historycznym. Z uczelnią tą był związany przez blisko 50 lat pracy naukowo-dydaktycznej. W 1955 r. po uzyskaniu stopnia magistra został asystentem w Instytucie Historycznym Wydziału Historycznego, następnie adiunktem po obronie pracy doktorskiej w dniu 7 grudnia 1963 r., docentem po uzyskaniu tytułu doktora habilitowanego 23 marca 1971 r., profesorem nadzwyczajnym od 1982 r. i profesorem zwyczajnym od 1988 r.

Od 1972 r. prowadził seminaria magisterskie i doktorskie, na których powstało kilkaset prac magisterskich i kilkanaście doktorskich. W latach 1972-1983 był kierownikiem Studium Doktoranckiego Wydziału Historycznego UW. Pracował także na dwóch innych uczelniach wyższych: Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu. Prowadził prace badawcze w kilku dziedzinach: historii Bizancjum i w dziejach Południowej Słowiańszczyzny, historii średniowiecznej Polski, historii Wielkiego Księstwa Litewskiego, nauk pomocniczych historii ze szczególnym uwzględnieniem genealogii i heraldyki. Wynikiem tych badań było opublikowanie w Polsce i zagranicą ponad 400 prac naukowych (książek, artykułów naukowych, wydawnictw źródłowych).

Był członkiem licznych organizacji społecznych i naukowych m.in. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Academie Internationale de Genealogie, Komisji Historycznej Polsko-Bułgarskiej, Komisji Bizantynologicznej przy Komitecie Nauk o Kulturze Antycznej, Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej.

W latach 1991-1995 był ambasadorem RP w Bułgarii. Za badania naukowe nad historią Bułgarii i zasługi dyplomatyczne otrzymał wysokie odznaczenia państwowe Republiki Bułgarii: Order Cyryla i Metodego I klasy i Order „Jeździec Madarski” I klasy.

Postanowieniem Prezydenta RP z dnia 30 czerwca 2009 za wybitne zasługi w propagowaniu wiedzy o wspólnym dziedzictwie historycznym narodów tworzących Rzeczpospolitą Obojga Narodów został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].

Uczniowie

Do grona jego uczniów należą: Henryk Lulewicz, Mirosław Nagielski, Andrzej Rachuba, Grzegorz Rostkowski, Witold Sienkiewicz, Józef Maroszek

Publikacje

Książki

Historia Bułgarii, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1970 (wyd. 2 popr. i uzup. 1988).
Bizancjum i Słowianie w IX wieku : studia z dziejów stosunków politycznych i kulturalnych, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1972.
(współautorzy: Jerzy Skowronek, Mieczysław Tanty), Historia Słowian południowych i zachodnich, Warszawa: PWN 1977 (wyd. 2 1988).
Jan Antoni Chrapowicki, Diariusz. Cz. 1, Lata 1656-1664, oprac. i wstępem poprzedził Tadeusz Wasilewski, Warszawa: „Pax” 1978 (wyd. 2 1988).
(redakcja) Bogusław Radziwiłł, Autobiografia, wstępem poprzedził i oprac. Tadeusz Wasilewski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1979.
Ostatni Waza na polskim tronie, Katowice: „Śląsk” 1984.
(współautor: Wacław Felczak), Historia Jugosławii, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1985.
Jan Kazimierz, Warszawa: Zamek Królewski 1985.
Bulgarija i Vizantija IX-XV vek. Izsledvanija, red. Ivan Božilov, Sofija 1997.
Aleksander D. Skorobohaty, Diariusz, oprac. Tadeusz Wasilewski, Warszawa: „DiG”, 2000.
(redakcja) Inter Orientem et Occidentem. Studia z dziejów Europy Środkowowschodniej ofiarowane profesorowi Janowi Tyszkiewiczowi w czterdziestolecie pracy naukowej, red. nauk. Tadeusz Wasilewski, Marek Barański, Warszawa: „DiG” 2002.
(współautorzy: Jerzy Skowronek, Mieczysław Tanty, Słowianie południowi i zachodni VI-XX wiek, Warszawa: Książka i Wiedza 2005.

Wybrane artykuły

Administracja bizantyjska na ziemiach słowiańskich i jej polityka wobec Słowian w XI - XIII w., „Kwartalnik Historyczny” 70 (1963), z.2, s. 303-323.
Le thème byzantin de Sirmium - Serbia au XI et XII siècle, „Sbornik radova Vizantolozskog instituta” , Inst. Serb. Akad. Nauk, Melagnes Ostrogorski, 2, s. 465-482.
Le titres du duc, de catepan et de pronoete dans l’Empire byzantin du IX jusqu’au XII, w: „Actes du XII Congrès International des Études Byzantines”, 2, Beograd 1964, s. 233-239.
Macedońska historiografia dynastyczna X wieku jako źródło do dziejów Bizancjum w latach 813-867, „Studia Źródłoznawcze” 16 (1971), s. 58-83.
Paleologowie [w:] Dynastie Europy, pod red. A. Mączaka, Wrocław 1997, s. 237-246.
Studia nad dziejami panowania cesarza Michała III (842-867), „Przegląd Historyczny” 61 (1970), cz. 1, z. 2, s. 167-182; cz. 2, z. 3, s. 359-380.
Borys I - książę czy król Bułgarii, „Balcanica Posnaniensia” 2 (1985), s. 33-42.
Data chrztu Bułgarii, „Pamiętnik Słowiański” 18 (1968), s. 115-129.
Kontrowersje wokół powstania i najstarszych dziejów państwa bułgarskiego [w:] Trzynaście wieków Bułgarii, Wrocław 1983, s. 181-189.
Nieznany przekaz kronikarski o przyjęciu chrześcijaństwa przez Bułgarów, „Pamiętnik Słowiański” 19 (1969), s. 139-143.
Chrystus Pantokrator na pieczęciach i monetach Włodzimierza I i jego następców. Bizantyńskie i bułgarskie wzorce, „Wiadomości Numizmatyczne” 32 (1988), z. 3/4, s. 159-169.

Przypisy

↑ M.P. z 2009 r. nr 78, poz. 974 – pkt 3.

Bibliografia

Świat pogranicza. Księga pamiątkowa ku czci prof. Tadeusza Wasilewskiego, Red. nauk. Mirosław Nagielski, Andrzej Rachuba, Sławomir Górzyński, Warszawa 2003
Grzegorz Rostkowski, In memoriam. Profesor Tadeusz Wasilewski [w:] Grzegorz Rostkowski, Integracja i tożsamość narodowa w Europie Środkowo-Wschodniej na przestrzeni dziejów, Warszawa 2007.
Andrzej Rachuba, In memoriam.Tadeusz Wasilewski (8 IV 1933 - 9 XI 2005), „Kwartalnik Historyczny” 113 (2006), z. 1, s. 198-201.
Krzysztof Kossarzecki, Grzegorz Rostkowski, Bibliografia prac Tadeusza Wasilewskiego [w:] Świat pogranicza. Księga pamiątkowa ku czci prof. Tadeusza Wasilewskiego, Red. nauk. Mirosław Nagielski, Andrzej Rachuba, Sławomir Górzyński, Warszawa 2003, s. 13-32.
Prof. dr hab. Tadeusz Wasilewski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-10-25] .^{[martwy link]}

[1] M.P. z 2009 r. nr 78, poz. 974 – pkt 3.

[1]

@@ Linia 47: / Linia 47: @@
 W latach 1991-1995 był [[Ambasada RP w Sofii|ambasadorem RP w Bułgarii]]. Za badania naukowe nad historią Bułgarii i zasługi dyplomatyczne otrzymał wysokie odznaczenia państwowe Republiki Bułgarii: [[Order Cyryla i Metodego]] I klasy i Order „Jeździec Madarski” I klasy.
-Postanowieniem Prezydenta RP z dnia [[30 czerwca]] [[2009]] ''za wybitne zasługi w propagowaniu wiedzy o wspólnym dziedzictwie historycznym narodów tworzących Rzeczpospolitą Obojga Narodów'' został pośmiertnie odznaczony [[Order Odrodzenia Polski|Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Monitor Polski|rok=2009 |numer=78 |pozycja=974}} – pkt 3.</ref>.
+Postanowieniem Prezydenta RP z dnia [[30 czerwca]] [[2009]] ''za wybitne zasługi w propagowaniu wiedzy o wspólnym dziedzictwie historycznym narodów tworzących Rzeczpospolitą Obojga Narodów'' został pośmiertnie odznaczony [[Order Odrodzenia Polski|Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Monitor Polski|2009|78|974}} – pkt 3.</ref>.
 == Uczniowie ==
@@ Linia 54: / Linia 54: @@
 == Publikacje ==
 === Książki ===
 * ''Historia Bułgarii'', Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1970 (wyd. 2 popr. i uzup. 1988).
 * ''Bizancjum i Słowianie w IX wieku : studia z dziejów stosunków politycznych i kulturalnych'',  Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1972.
@@ Linia 69: / Linia 68: @@
 === Wybrane artykuły ===
+* ''Administracja bizantyjska na ziemiach słowiańskich i jej polityka wobec Słowian w XI - XIII w.'', „Kwartalnik Historyczny” 70 (1963), z.2, s. 303-323.
-* ''Administracja bizantyjska na ziemiach słowiańskich i jej polityka wobec Słowian w XI - XIII w.'', „Kwartalnik Historyczny” 70 (1963), z.2, s.303-323.
 * ''Le thème byzantin de Sirmium - Serbia au XI et XII siècle'', „Sbornik radova Vizantolozskog instituta” , Inst. Serb. Akad. Nauk, Melagnes Ostrogorski, 2, s. 465-482.
 * ''Le titres du duc, de catepan et de pronoete dans l’Empire byzantin du IX jusqu’au XII'', w: „''Actes du XII Congrès International des Études Byzantines”'', 2, Beograd 1964, s. 233-239.
@@ Linia 78: / Linia 76: @@
 * ''Borys I - książę czy król Bułgarii'', „Balcanica Posnaniensia” 2 (1985), s. 33-42.
 * ''Data chrztu Bułgarii'', „Pamiętnik Słowiański” 18 (1968), s. 115-129.
 * ''Kontrowersje wokół powstania i najstarszych dziejów państwa bułgarskiego'' [w:] ''Trzynaście wieków Bułgarii'', Wrocław 1983, s. 181-189.
 * ''Nieznany przekaz kronikarski o przyjęciu chrześcijaństwa przez Bułgarów'', „Pamiętnik Słowiański”  19 (1969), s. 139-143.
 * ''Chrystus Pantokrator na pieczęciach i monetach Włodzimierza I i jego następców. Bizantyńskie i bułgarskie wzorce'', „Wiadomości Numizmatyczne”  32 (1988), z. 3/4, s. 159-169.