Wojna golubska

Zamek w Golubiu

Wojna golubska (gołubska) – stoczona w 1422 roku pomiędzy Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim a zakonem krzyżackim.

Tło międzynarodowe

W obliczu wybuchu wojen husyckich w Czechach król Zygmunt Luksemburski ogłosił 6 grudnia 1420 roku we Wrocławiu zupełnie niekorzystny dla strony polskiej wyrok w sporze polsko-krzyżackim. Rozłam pomiędzy królem Zygmuntem a Władysławem Jagiełłą przypieczętowała interwencja wojska Zygmunta Korybutowicza po stronie husytów czeskich. Wobec słabnącej pozycji Zygmunta Luksemburskiego Jagielle udało się zawrzeć z margrabią Brandenburgii Fryderykiem I Hohenzollernem sojusz zaczepno-odporny podpisany 8 kwietnia 1421 w Krakowie, skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Dzięki mediacji brandenbursko-papieskiej rozejm pomiędzy Polską i zakonem przedłużono do końca 1422 roku.

Wojna

Zygmunt Luksemburski, obawiając się otwartej interwencji zbrojnej Jagiełły i Witolda w Czechach pchnął do wojny z Polską nowego wielkiego mistrza krzyżckiego Paula Bellitzera von Russdorff. 17 lipca wypowiedziano wojnę i wojska polsko-litewskie skoncentrowane w rejonie Czerwińska nad Wisłą wkroczyły na ziemie zakonne. Obie strony unikały większych starć w polu. Krzyżacy wycofali się do zamków za linię Drwęcy, w czasie gdy siły polskie rozpoczęły pustoszenie kraju. Zdobyto Bratian, Zabrzeźno i Golub.

Pokój nad Jeziorem Melno

Pozbawiony pomocy z Rzeszy i króla Zygmunta Luksemburskiego, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać 27 września 1422 traktat pokojowy, w którym m. in. na zawsze wyrzekał się pretensji do Żmudzi.

Bibliografia

• Henryk Łowmiański, Polityka Jagiellonów, Poznań 2006
• Roman Grodecki, Stanisław Zachorowski, Jan Konstanty Dąbrowski, Dzieje Polski średniowiecznej, t. II, Kraków 1995