Unia wileńsko-radomska: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Literatura: drobne merytoryczne |
→Literatura: drobne merytoryczne, ilustracje |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Polska 1386 - 1434.png|thumb| |
[[Plik:Polska 1386 - 1434.png|thumb|220x220px|Państwo polsko-litewskie w latach 1386-1434]] |
||
'''Unia wileńsko-radomska''' ([[1401]]) oddała dożywotnio rządy na [[Litwa|Litwie]] [[Witold Kiejstutowicz|Witoldowi]] jako wielkiemu księciu z zachowaniem dla [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]] władzy zwierzchniej. |
'''Unia wileńsko-radomska''' ([[1401]]) oddała dożywotnio rządy na [[Litwa|Litwie]] [[Witold Kiejstutowicz|Witoldowi]] jako wielkiemu księciu z zachowaniem dla [[Władysław II Jagiełło|Władysława Jagiełły]] władzy zwierzchniej. |
||
[[Plik:Stary_Zamek_w_Grodnie.jpg|mały|[[Stary Zamek w Grodnie]]]] |
|||
[[Plik:Radom,_Kościół_farny_św._Jana_Chrzciciela_-_fotopolska.eu_(276929).jpg|mały|[[Kościół św. Jana Chrzciciela w Radomiu|Kościół farny św. Jana Chrzciciela w Radomiu]]]] |
|||
== Przyczyny == |
|||
Negocjowanie warunków porozumienia rozpoczęto w grudniu 1400 roku w Grodnie. |
|||
Po klęsce w [[Bitwa nad Worsklą|bitwie z Tatarami nad rzeką Worsklą]] w 1399 r. książę Witold postanowił zwrócić swoją ekspansję na przeciwko Krzyżakom, z którymi był w sojuszu od 1398 roku. Jednak z braku środków i z powodu obaw przed roszczącym sobie prawa do tronu książęcego [[Świdrygiełło|Świdrygiełłą]] potrzebował sojusznika, dlatego postanowił szukać zbliżenia z Polską, która także była skłonna do kompromisu, mimo prób prowadzenia przez Witolda polityki niezależnej od Korony i woli Władysława Jagiełły. |
|||
== Postanowienia == |
|||
⚫ | |||
* W [[1401]] roku w [[Wilno|Wilnie]] wielki książę Witold wystawił dokument uznający zwierzchnictwo Jagiełły i [[Korona Królestwa Polskiego|Korony]] oraz zobowiązywał się wraz z bojarami litewskimi do przyłączenia ziem litewskich do Królestwa Polskiego. |
|||
* Na mocy aktu Władysław Jagiełło został uznany jako najwyższy książę Litwy (''supremus dux Lithuaniae''). |
|||
⚫ | * Biorąc pod uwagę śmierć królowej [[Jadwiga Andegaweńska|Jadwigi Andegaweńskiej]] ([[1399]]) i brak potomstwa z jej małżeństwa z Władysławem II Jagiełłą, bojarzy litewscy zastrzegli, że w przypadku bezpotomnej śmierci króla wspólnie z panami polskimi wybiorą nowego monarchę. Tym samym unia nabierała charakteru unii personalnej, przy zachowaniu odrębności obydwu państw. |
||
* Obie strony zobowiązały się do pomocy przy odpieraniu ataków wrogów. Inaczej niż w polityce zagranicznej, w sferze stosunków wewnętrznych pozostały niezależne. |
|||
Ustępstwo Polaków miało polegać na rezygnacji z aktu inkorporacji Wielkiego Księstwa na czas życia Witolda. Po raz pierwszy akty unii zostały wystawione nie tylko przez monarchów i panów polskich, lecz także przez bojarów litewskich. |
|||
== Akt podpisania == |
|||
Negocjowanie warunków porozumienia rozpoczęto w grudniu 1400 roku w Grodnie, gdzie król Władysław podpisał pierwszy akt Unii, podpisanej następnie przez Witolda oraz osobno przez bojarów litewskich w Wilnie w styczniu 1401 roku i przez panów polskich w Radomiu w marcu marzec 1401 przyznając równocześnie dożywotnio tytuł wielkiego księcia litewskiego Witoldowi Kiejstutowiczowi. |
|||
== Skutki == |
|||
Na mocy postanowień sojuszniczych wojska polskie wzięły udział po stronie litewskiej w walce z Krzyżakami w trakcie powstania na Żmudzi w latach 1401-1404 i prowadzonych w tym czasie najazdów na Litwę. Starcia te zakończył [[Pokój w Raciążu|Pokój w Raciążku]] z 1404 roku. |
|||
== Literatura == |
== Literatura == |
||
* [[Henryk Łowmiański]], ''Polityka Jagiellonów'', Wydawnictwo Poznańskie, 2006, {{ISBN|978-83-7177-401-0}} |
* [[Henryk Łowmiański]], ''Polityka Jagiellonów'', Wydawnictwo Poznańskie, 2006, {{ISBN|978-83-7177-401-0}} |
||
* Sebastian Piątkowski, ''Radom – zarys dziejów miasta'', Radom 2000, {{ISBN|83-914912-0-X}}. |
* Sebastian Piątkowski, ''Radom – zarys dziejów miasta'', Radom 2000, {{ISBN|83-914912-0-X}}. |
||
* Jerzy Lukowski, Hubert Zawadzki, [https://books.google.com/books?id=HMylRh-wHWEC&pg=PA44&sig=ACfU3U3yzNtoQBMNUZ9yMHGFpaVZPlmClw ''A Concise History of Poland''], page 44, Cambridge University Press, 2006, |
* Jerzy Lukowski, Hubert Zawadzki, [https://books.google.com/books?id=HMylRh-wHWEC&pg=PA44&sig=ACfU3U3yzNtoQBMNUZ9yMHGFpaVZPlmClw ''A Concise History of Poland''], page 44, Cambridge University Press, 2006, {{ISBN|0-521-61857-6}} |
||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
Wersja z 16:56, 24 sty 2018
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8c/Map_of_the_Grand_Duchy_of_Lithuania_%28pink%29_and_the_Crown_of_the_Kingdom_of_Poland_%28red%29_in_1386_-_1434.png/220px-Map_of_the_Grand_Duchy_of_Lithuania_%28pink%29_and_the_Crown_of_the_Kingdom_of_Poland_%28red%29_in_1386_-_1434.png)
Unia wileńsko-radomska (1401) oddała dożywotnio rządy na Litwie Witoldowi jako wielkiemu księciu z zachowaniem dla Władysława Jagiełły władzy zwierzchniej.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a3/Stary_Zamek_w_Grodnie.jpg/220px-Stary_Zamek_w_Grodnie.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/73/Radom%2C_Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_farny_%C5%9Bw._Jana_Chrzciciela_-_fotopolska.eu_%28276929%29.jpg/220px-Radom%2C_Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_farny_%C5%9Bw._Jana_Chrzciciela_-_fotopolska.eu_%28276929%29.jpg)
Przyczyny
Po klęsce w bitwie z Tatarami nad rzeką Worsklą w 1399 r. książę Witold postanowił zwrócić swoją ekspansję na przeciwko Krzyżakom, z którymi był w sojuszu od 1398 roku. Jednak z braku środków i z powodu obaw przed roszczącym sobie prawa do tronu książęcego Świdrygiełłą potrzebował sojusznika, dlatego postanowił szukać zbliżenia z Polską, która także była skłonna do kompromisu, mimo prób prowadzenia przez Witolda polityki niezależnej od Korony i woli Władysława Jagiełły.
Postanowienia
- W 1401 roku w Wilnie wielki książę Witold wystawił dokument uznający zwierzchnictwo Jagiełły i Korony oraz zobowiązywał się wraz z bojarami litewskimi do przyłączenia ziem litewskich do Królestwa Polskiego.
- Na mocy aktu Władysław Jagiełło został uznany jako najwyższy książę Litwy (supremus dux Lithuaniae).
- Biorąc pod uwagę śmierć królowej Jadwigi Andegaweńskiej (1399) i brak potomstwa z jej małżeństwa z Władysławem II Jagiełłą, bojarzy litewscy zastrzegli, że w przypadku bezpotomnej śmierci króla wspólnie z panami polskimi wybiorą nowego monarchę. Tym samym unia nabierała charakteru unii personalnej, przy zachowaniu odrębności obydwu państw.
- Obie strony zobowiązały się do pomocy przy odpieraniu ataków wrogów. Inaczej niż w polityce zagranicznej, w sferze stosunków wewnętrznych pozostały niezależne.
Ustępstwo Polaków miało polegać na rezygnacji z aktu inkorporacji Wielkiego Księstwa na czas życia Witolda. Po raz pierwszy akty unii zostały wystawione nie tylko przez monarchów i panów polskich, lecz także przez bojarów litewskich.
Akt podpisania
Negocjowanie warunków porozumienia rozpoczęto w grudniu 1400 roku w Grodnie, gdzie król Władysław podpisał pierwszy akt Unii, podpisanej następnie przez Witolda oraz osobno przez bojarów litewskich w Wilnie w styczniu 1401 roku i przez panów polskich w Radomiu w marcu marzec 1401 przyznając równocześnie dożywotnio tytuł wielkiego księcia litewskiego Witoldowi Kiejstutowiczowi.
Skutki
Na mocy postanowień sojuszniczych wojska polskie wzięły udział po stronie litewskiej w walce z Krzyżakami w trakcie powstania na Żmudzi w latach 1401-1404 i prowadzonych w tym czasie najazdów na Litwę. Starcia te zakończył Pokój w Raciążku z 1404 roku.
Literatura
- Henryk Łowmiański, Polityka Jagiellonów, Wydawnictwo Poznańskie, 2006, ISBN 978-83-7177-401-0
- Sebastian Piątkowski, Radom – zarys dziejów miasta, Radom 2000, ISBN 83-914912-0-X.
- Jerzy Lukowski, Hubert Zawadzki, A Concise History of Poland, page 44, Cambridge University Press, 2006, ISBN 0-521-61857-6