Krystyna Kersten: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎Życiorys: merytoryczne
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎Życiorys: merytoryczne
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 21: Linia 21:
Ukończyła w 1954 studia na [[Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Historycznym]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], następnie pracowała w Instytucie Historii PAN. Zajmowała się historią najnowszą Polski, zwłaszcza okresem 1944–1956. Była także członkinią [[Collegium Invisibile]]<ref>{{Cytuj | url=http://www.ci.edu.pl/index.php?id=tutorzy&kat=Czlonkowie | tytuł=Collegium Invisibile<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.ci.edu.pl | język=pl | data dostępu=2017-11-24}}</ref>.
Ukończyła w 1954 studia na [[Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Historycznym]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]], następnie pracowała w Instytucie Historii PAN. Zajmowała się historią najnowszą Polski, zwłaszcza okresem 1944–1956. Była także członkinią [[Collegium Invisibile]]<ref>{{Cytuj | url=http://www.ci.edu.pl/index.php?id=tutorzy&kat=Czlonkowie | tytuł=Collegium Invisibile<!-- Tytuł wygenerowany przez bota --> | opublikowany=www.ci.edu.pl | język=pl | data dostępu=2017-11-24}}</ref>.


Od 1948 do 1957 należała do [[Związek Młodzieży Polskiej|Związku Młodzieży Polskiej]], a od 1956 do 1968 była członkinią [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. Była członkiem Komitetu Zakładowego PZPR przy [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Z partii wystąpiła demonstracyjnie [[22 sierpnia]] [[1968]] roku po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji<ref>Sławomir Cenckiewicz, „Nauka pod lupą”. Środowisko historyków w opiniach Służby Bezpieczeństwa przełom lat 60-tych i 70-tych, w: Oczami bezpieki i partii. Szkice z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków 2006, s. 281.</ref>.
Od 1948 do 1957 należała do [[Związek Młodzieży Polskiej|Związku Młodzieży Polskiej]]. Po śmierci Bolesława Bieruta i objęciu władzy przez Władysława Gomułkę wstąpiła w 1956 roku do [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]]. Była członkiem Komitetu Zakładowego PZPR przy [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Z partii wystąpiła demonstracyjnie [[22 sierpnia]] [[1968]] roku po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji<ref>Sławomir Cenckiewicz, „Nauka pod lupą”. Środowisko historyków w opiniach Służby Bezpieczeństwa przełom lat 60-tych i 70-tych, w: Oczami bezpieki i partii. Szkice z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków 2006, s. 281.</ref>.
W latach 1980-1981 publikowała w "Tygodniku Solidarność" teksty ujawniające sposób przejęcia władzy w Polsce przez komunistów oraz działalność UB.
W 1975 roku podpisała tzw. List siedmiu do Edwarda Gierka, w którym krytykowała stosunki wewnętrzne w PRL. Od 1977 działaczka Uniwersytetu Latającego i Towarzystwa Kursów Naukowych. W latach 1980-1981 publikowała w "Tygodniku Solidarność" teksty ujawniające sposób przejęcia władzy w Polsce przez komunistów oraz zbrodnie UB.
Badała w szczególności kwestie spraw polskich w dyplomacji przed i po jałtańskiej konferencji trzech mocarstw, wojenne i powojenne przesiedlenia polskiej ludności, polskie podziemie wojskowe i cywilne w oporze przeciw władzy komunistycznej, ewolucja postaw polskiej inteligencji w latach powojennych, pogrom Żydów w Kielcach w 1946 r.
Badała w szczególności kwestie spraw polskich w dyplomacji przed i po jałtańskiej konferencji trzech mocarstw, wojenne i powojenne przesiedlenia polskiej ludności, polskie podziemie wojskowe i cywilne w oporze przeciw władzy komunistycznej, ewolucja postaw polskiej inteligencji w latach powojennych.
W 1990 roku otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1994 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. W 1997 autorka raportu o stanie wojennym.


Została pochowana na [[cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]].
Została pochowana na [[cmentarz Komunalny Północny w Warszawie|cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie]].

Wersja z 14:27, 10 lip 2018

Krystyna Kersten
Jan Bujnowski
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1931
Poznań

Data i miejsce śmierci

10 lipca 2008
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krystyna Kersten z domu Goławska, pseud. Jan Bujnowski (ur. 25 maja 1931 w Poznaniu, zm. 10 lipca 2008 w Warszawie), polska historyk, profesor Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk, autorka prac dotyczących najnowszej historii Polski, publicystka; żona Adama Kerstena.

Życiorys

Ukończyła w 1954 studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, następnie pracowała w Instytucie Historii PAN. Zajmowała się historią najnowszą Polski, zwłaszcza okresem 1944–1956. Była także członkinią Collegium Invisibile[1].

Od 1948 do 1957 należała do Związku Młodzieży Polskiej. Po śmierci Bolesława Bieruta i objęciu władzy przez Władysława Gomułkę wstąpiła w 1956 roku do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Była członkiem Komitetu Zakładowego PZPR przy Polskiej Akademii Nauk. Z partii wystąpiła demonstracyjnie 22 sierpnia 1968 roku po wkroczeniu wojsk Układu Warszawskiego do Czechosłowacji[2]. W 1975 roku podpisała tzw. List siedmiu do Edwarda Gierka, w którym krytykowała stosunki wewnętrzne w PRL. Od 1977 działaczka Uniwersytetu Latającego i Towarzystwa Kursów Naukowych. W latach 1980-1981 publikowała w "Tygodniku Solidarność" teksty ujawniające sposób przejęcia władzy w Polsce przez komunistów oraz zbrodnie UB. Badała w szczególności kwestie spraw polskich w dyplomacji przed i po jałtańskiej konferencji trzech mocarstw, wojenne i powojenne przesiedlenia polskiej ludności, polskie podziemie wojskowe i cywilne w oporze przeciw władzy komunistycznej, ewolucja postaw polskiej inteligencji w latach powojennych. W 1990 roku otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1994 roku otrzymała tytuł profesora zwyczajnego. W 1997 autorka raportu o stanie wojennym.

Została pochowana na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

Uczniowie

Do uczniów Krystyny Kersten należą: Jan Żaryn, Dariusz Libionka, Paweł Kowal.

Bibliografia podmiotowa

  • Repatriacja ludności polskiej po II wojnie światowej. Studium historyczne
  • Historia polityczna Polski 1944-1956 (liczne wydania, jedynie w II obiegu Muzeum Wolnego Słowa)
  • Narodziny systemu władzy. Polska 1943-1948
  • Polska - probierz porozumień jałtańskich
  • Jałta w polskiej perspektywie
  • Między wyzwoleniem a zniewoleniem. Polska 1944-1956
  • Polacy-Żydzi-Komunizm. Anatomia półprawd 1939-1968
  • Rok pierwszy
  • Pogrom Żydów w Kielcach 4 lipca 1946 r.
  • Pisma rozproszone

Przypisy

  1. ↑ Collegium Invisibile [online], www.ci.edu.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  2. ↑ Sławomir Cenckiewicz, „Nauka pod lupą”. Środowisko historyków w opiniach Służby Bezpieczeństwa przełom lat 60-tych i 70-tych, w: Oczami bezpieki i partii. Szkice z dziejów aparatu bezpieczeństwa PRL, Kraków 2006, s. 281.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krystyna_Kersten&oldid=53896830”