Edward Stafford: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje) m Bot poprawia linki wewnętrzne i wykonuje drobne zmiany typograficzne i techniczne. |
|||
Linia 33: | Linia 33: | ||
Pochodził z zamożnej [[Szkocja|szkockiej]] rodziny, ukończył studia w [[Dublin]]ie. W 1841 opuścił Wielką Brytanię. Początkowo zamierzał osiedlić się w [[Australia|Australii]], ale po dwóch latach spędzonych w tym kraju ostatecznie wybrał [[Nowa Zelandia|Nową Zelandię]], gdzie mieszkała już jego rodzina. Zamieszkał w [[Nelson (Nowa Zelandia)|Nelson]] i szybko stał się aktywnym uczestnikiem miejscowej polityki. W 1853 objął nowo utworzony urząd Superintendenta Prowincji Nelson, czyli szefa lokalnej administracji. Jego najważniejszym osiągnięciem na tym stanowisku było utworzenie sieci obowiązkowych, bezpłatnych i świeckich szkół. |
Pochodził z zamożnej [[Szkocja|szkockiej]] rodziny, ukończył studia w [[Dublin]]ie. W 1841 opuścił Wielką Brytanię. Początkowo zamierzał osiedlić się w [[Australia|Australii]], ale po dwóch latach spędzonych w tym kraju ostatecznie wybrał [[Nowa Zelandia|Nową Zelandię]], gdzie mieszkała już jego rodzina. Zamieszkał w [[Nelson (Nowa Zelandia)|Nelson]] i szybko stał się aktywnym uczestnikiem miejscowej polityki. W 1853 objął nowo utworzony urząd Superintendenta Prowincji Nelson, czyli szefa lokalnej administracji. Jego najważniejszym osiągnięciem na tym stanowisku było utworzenie sieci obowiązkowych, bezpłatnych i świeckich szkół. |
||
W 1855 został członkiem parlamentu kolonii, a rok później jej premierem |
W 1855 został członkiem parlamentu kolonii, a rok później jej premierem po tym, jak wcześniejsze administracje [[Henry Sewell|Henry’ego Sewella]] i [[William Fox|Williama Foksa]] przetrwały zaledwie po 13 dni. Priorytetami jego ekipy stało się jasne określenie podziału kompetencji między władzami lokalnymi a centralnymi oraz zwiększenie stopnia niezależności władz autonomicznych od reprezentującego Londyn gubernatora. M.in. zapowiedział gubernatorowi, iż rząd nie będzie ponosił żadnych kosztów operacji, o których gubernator zadecyduje bez wcześniejszej zgody parlamentu. Okres jego urzędowania przypadł na czas trwania [[wojny maoryskie|wojen maoryskich]]. Stafford zajmował w tej sprawie dość łagodne wobec Maorysów stanowisko, co rodziło konflikty z wieloma innymi politykami. Był to główny powód przegłosowania przez parlament [[wotum nieufności]] wobec niego w 1861, co zmusiło go do oddania władzy. |
||
Po raz drugi objął tekę premiera w 1865 |
Po raz drugi objął tekę premiera w 1865 po tym, jak [[Frederick Weld]] zrezygnował z tego stanowiska z powodów zdrowotnych. Po raz kolejny starł się z władzami kolonialnymi w sprawie wojny maoryskiej, a przede wszystkim w kwestii, kto ma podejmować decyzje i ponosić koszty. Po trzech latach sporów zawarto porozumienie, na mocy którego koszty miały być dzielone między metropolię a kolonię, zaś najważniejsze decyzje odnośnie dalszych kroków miały leżeć po stronie premiera Nowej Zelandii. Stafford przyjął mocno ugodową politykę wobec Maorysów, prosząc gubernatora o ułaskawienie ich ściganych wodzów i gwarantując ich przedstawicielom miejsca w parlamencie. Taka strategia nie przynosiła jednak najlepszych rezultatów i w 1869 premier przegrał wybory. |
||
W 1872 Stafford po raz ostatni odzyskał władzę |
W 1872 Stafford po raz ostatni odzyskał władzę po tym, jak trzeci rząd Foksa upadł w wyniku rywalizacji między premierem a ministrem finansów [[Julius Vogel|Juliusem Vogelem]]. Jego ekipa miała jednak bardzo nikłą przewagę w parlamencie i dość szybko przegrała głosowanie nad wotum nieufności. Stafford próbował salwować się przedterminowymi wyborami, jednak gubernator odmówił ich rozpisania, wobec czego musiał zrezygnować ze stanowiska. |
||
W 1878 ogłosił przejście na polityczną emeryturę i wyjechał do Anglii, gdzie prowadził rozległe interesy. Oferowano mu wysokie stanowiska w administracji kolonialnej w Australii lub [[Indie Brytyjskie|Indiach]], ale odmówił. Przyjął jedynie [[Order św. Michała i św. Jerzego]]. Zmarł w [[1901]] roku, dwa lata po swojej drugiej żonie Mary Bartley, z którą przeżył 40 lat. Pozostawił sześcioro dzieci. |
W 1878 ogłosił przejście na polityczną emeryturę i wyjechał do Anglii, gdzie prowadził rozległe interesy. Oferowano mu wysokie stanowiska w administracji kolonialnej w Australii lub [[Indie Brytyjskie|Indiach]], ale odmówił. Przyjął jedynie [[Order św. Michała i św. Jerzego]]. Zmarł w [[1901]] roku, dwa lata po swojej drugiej żonie Mary Bartley, z którą przeżył 40 lat. Pozostawił sześcioro dzieci. |
||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Linia 49: | Linia 49: | ||
{{SORTUJ:Stafford, Edward}} |
{{SORTUJ:Stafford, Edward}} |
||
[[Kategoria:Premierzy Nowej Zelandii]] |
[[Kategoria:Premierzy Nowej Zelandii]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem św. Michała i św. Jerzego]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Orderem św. Michała i św. Jerzego]] |
Wersja z 10:04, 27 lip 2018
Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1819 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
14 lutego 1901 |
Premier Nowej Zelandii | |
Okres |
od 2 czerwca 1856 |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Nowej Zelandii | |
Okres |
od 16 października 1865 |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Nowej Zelandii | |
Okres |
od 10 września 1872 |
Poprzednik | |
Następca | |
Sir Edward Stafford (ur. 23 kwietnia 1819 w Edynburgu, zm. 14 lutego 1901 w Londynie) – nowozelandzki polityk, trzykrotnie piastujący urząd premiera Nowej Zelandii w czasie, gdy była jeszcze brytyjską kolonią.
Pochodził z zamożnej szkockiej rodziny, ukończył studia w Dublinie. W 1841 opuścił Wielką Brytanię. Początkowo zamierzał osiedlić się w Australii, ale po dwóch latach spędzonych w tym kraju ostatecznie wybrał Nową Zelandię, gdzie mieszkała już jego rodzina. Zamieszkał w Nelson i szybko stał się aktywnym uczestnikiem miejscowej polityki. W 1853 objął nowo utworzony urząd Superintendenta Prowincji Nelson, czyli szefa lokalnej administracji. Jego najważniejszym osiągnięciem na tym stanowisku było utworzenie sieci obowiązkowych, bezpłatnych i świeckich szkół.
W 1855 został członkiem parlamentu kolonii, a rok później jej premierem po tym, jak wcześniejsze administracje Henry’ego Sewella i Williama Foksa przetrwały zaledwie po 13 dni. Priorytetami jego ekipy stało się jasne określenie podziału kompetencji między władzami lokalnymi a centralnymi oraz zwiększenie stopnia niezależności władz autonomicznych od reprezentującego Londyn gubernatora. M.in. zapowiedział gubernatorowi, iż rząd nie będzie ponosił żadnych kosztów operacji, o których gubernator zadecyduje bez wcześniejszej zgody parlamentu. Okres jego urzędowania przypadł na czas trwania wojen maoryskich. Stafford zajmował w tej sprawie dość łagodne wobec Maorysów stanowisko, co rodziło konflikty z wieloma innymi politykami. Był to główny powód przegłosowania przez parlament wotum nieufności wobec niego w 1861, co zmusiło go do oddania władzy.
Po raz drugi objął tekę premiera w 1865 po tym, jak Frederick Weld zrezygnował z tego stanowiska z powodów zdrowotnych. Po raz kolejny starł się z władzami kolonialnymi w sprawie wojny maoryskiej, a przede wszystkim w kwestii, kto ma podejmować decyzje i ponosić koszty. Po trzech latach sporów zawarto porozumienie, na mocy którego koszty miały być dzielone między metropolię a kolonię, zaś najważniejsze decyzje odnośnie dalszych kroków miały leżeć po stronie premiera Nowej Zelandii. Stafford przyjął mocno ugodową politykę wobec Maorysów, prosząc gubernatora o ułaskawienie ich ściganych wodzów i gwarantując ich przedstawicielom miejsca w parlamencie. Taka strategia nie przynosiła jednak najlepszych rezultatów i w 1869 premier przegrał wybory.
W 1872 Stafford po raz ostatni odzyskał władzę po tym, jak trzeci rząd Foksa upadł w wyniku rywalizacji między premierem a ministrem finansów Juliusem Vogelem. Jego ekipa miała jednak bardzo nikłą przewagę w parlamencie i dość szybko przegrała głosowanie nad wotum nieufności. Stafford próbował salwować się przedterminowymi wyborami, jednak gubernator odmówił ich rozpisania, wobec czego musiał zrezygnować ze stanowiska.
W 1878 ogłosił przejście na polityczną emeryturę i wyjechał do Anglii, gdzie prowadził rozległe interesy. Oferowano mu wysokie stanowiska w administracji kolonialnej w Australii lub Indiach, ale odmówił. Przyjął jedynie Order św. Michała i św. Jerzego. Zmarł w 1901 roku, dwa lata po swojej drugiej żonie Mary Bartley, z którą przeżył 40 lat. Pozostawił sześcioro dzieci.