Koreccy herbu Pogoń Litewska

Herb własny Koreckich - Pogonia

Koreccy herbu Pogonia, ród książęcy, którego kolebką był zamek Korzec na Wołyniu.

Ród wywodzi się od Narymunta (żył w latach 1277-1348) - drugiego syna Giedymina, wielkiego księcia litewskiego. Narymunt Giedyminowicz po chrzcie w 1333 roku przyjął prawosławne imię Gleba. Narymunt-Gleb był księciem na Pińsku, Mozyrzu i Ładodze. Małżonką jego była córka chana tatarskiego Tochty. Najstarszym ich synem był Aleksander Narymuntowicz (żyjący w latach 1338-1386), książę podolski. Syn Aleksandra – Patrikiej (zm.1383), był księciem zwienigorodskim. Jego dwaj najstarsi synowie pozostali na służbie Moskwy, natomiast trzeci syn Patrikieja – Aleksander Patrikiejewicz (zm.1433) został u Witolda księciem Staroduba i Korca. To on jest protoplastą kniaziów Koreckich. Jego najmłodsza córka Agrafena wyszła w 1403 roku za mąż za księcia Andrzeja Możajskiego (szóstego syna wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego) i z tego małżeństwa biorą początek kniaziowie Wierejscy. Prawnukowie Aleksandra Patrikiejewicza w linii męskiej - książęta Koreccy, Lew i Aleksander, polegli bezpotomnie w bitwie z Tatarami pod Sokalem.

Bohusz Korecki, wojewoda wołyński, starosta łucki, winnicki, bracławski, żytomierski, ufundował zamek w Winnicy w 1572 i w Bracławiu w 1550. Jego syn Joachim Korecki ożeniony był z Chodkiewiczówną. Samuel Korecki, zięć hospodara multańskiego, prowadził liczne wojny z Turkami. W 1617 został wzięty do niewoli, w której przeszedł na katolicyzm. Po uwolnieniu ufundował w Korcu kościół franciszkanom. Jego brat, Karol Korecki uciekł z tureckiej niewoli, i przez Sycylię, Neapol, Rzym wrócił w 1618 do kraju. Podczas wyprawy z hetmanem Stanisławem Żółkiewskim ponownie wzięty do niewoli i na rozkaz sułtana stracony.

Kasztelan wołyński Jan Karol Korecki, również przeszedł na katolicyzm, wypełniając śluby złożone w niewoli szwedzkiej. Linia męska książąt Koreckich wygasła w 1651 na Samuelu Karolu Koreckim.