Gaetano Martino: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Bibliografia: standaryzacja tytułów sekcji bibliografii |
|||
Linia 33: | Linia 33: | ||
{{DEFAULTSORT:Martino, Gaetano}} |
{{DEFAULTSORT:Martino, Gaetano}} |
||
[[Kategoria:Ministrowie spraw zagranicznych Republiki Włoskiej]] |
|||
[[Kategoria:Przewodniczący Parlamentu Europejskiego]] |
[[Kategoria:Przewodniczący Parlamentu Europejskiego]] |
||
[[Kategoria:Włoscy lekarze]] |
[[Kategoria:Włoscy lekarze]] |
||
[[Kategoria:Włoscy ministrowie (od 1946)]] |
|||
[[Kategoria:Włoscy parlamentarzyści (od 1946)]] |
[[Kategoria:Włoscy parlamentarzyści (od 1946)]] |
||
[[Kategoria:Urodzeni w 1900]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1900]] |
Wersja z 21:16, 20 maj 2012
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister spraw zagranicznych Włoch | |
Okres |
od 19 września 1954 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Gaetano Martino (ur. 25 listopada 1900 w Mesynie, zm. 21 lipca 1967 w Rzymie) – włoski polityk, lekarz, nauczyciel akademicki, minister. Ojciec Antonio Martino.
Życiorys
Ukończył studia medyczne, pracował jako wykładowca (profesor) Uniwersytetu w Mesynie, pełnił funkcję rektora tej uczelni.
W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do czasu swoje śmierci w 1967 (jako poseł I, II, III i IV kadencji)[1].
Należał do Włoskiej Partii Liberalnej i prezydentem tego ugrupowania. W 1954 premier Mario Scelba powierzył mu tekę ministra edukacji publicznej, kilka miesięcy później objął stanowisko ministra spraw zagranicznych, które zajmował do 1957 (także w 1. gabinecie Antonia Segniego. Brał w tym czasie udział w konferencji mesyńskiej i w opracowaniu traktatów rzymskich. Był także członkiem Komisji Trzech ("Trzech Mędrców"), która w 1956 opracowała raport w sprawie pozawojskowej współpracy w NATO. Za zasługi w pracy nad tym dokumentem jego nazwiskiem nazwano jedną z sal w kwaterze głównej tej organizacji[2].
Od 1962 do 1964 Gaetano Martino był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
- ↑ Gaetano Martino na stronie Senatu II kadencji. [dostęp 14 lutego 2011]. (wł.).
- ↑ "Raport Trzech Mędrców": 50 lat później. [dostęp 14 lutego 2011].
Bibliografia
- Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 14 lutego 2011]. (ang.).