Gaetano Martino
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 25 listopada 1900 Mesyna |
|
| Data i miejsce śmierci | 21 lipca 1967 Rzym |
|
| Minister spraw zagranicznych Włoch | ||
| Okres | od 19 września 1954 do 6 maja 1957 |
|
| Przynależność polityczna | Włoska Partia Liberalna | |
| Poprzednik | Attilio Piccioni | |
| Następca | Giuseppe Pella | |
Gaetano Martino (ur. 25 listopada 1900 w Mesynie, zm. 21 lipca 1967 w Rzymie) – włoski polityk, lekarz, nauczyciel akademicki, minister. Ojciec Antonia Martino.
Życiorys[edytuj kod]
Ukończył studia medyczne, pracował jako wykładowca (profesor) Uniwersytetu w Mesynie, pełnił funkcję rektora tej uczelni.
W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do czasu swoje śmierci w 1967 (jako poseł I, II, III i IV kadencji)[1].
Należał do Włoskiej Partii Liberalnej i prezydentem tego ugrupowania. W 1954 premier Mario Scelba powierzył mu tekę ministra edukacji publicznej, kilka miesięcy później objął stanowisko ministra spraw zagranicznych, które zajmował do 1957 (także w 1. gabinecie Antonia Segniego. Brał w tym czasie udział w konferencji mesyńskiej i w opracowaniu traktatów rzymskich. Był także członkiem Komisji Trzech ("Trzech Mędrców"), która w 1956 opracowała raport w sprawie pozawojskowej współpracy w NATO. Za zasługi w pracy nad tym dokumentem jego nazwiskiem nazwano jedną z sal w kwaterze głównej tej organizacji[2].
Od 1962 do 1964 Gaetano Martino był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.
Przypisy
- ↑ Gaetano Martino na stronie Senatu II kadencji (wł.). [dostęp 14 lutego 2011].
- ↑ "Raport Trzech Mędrców": 50 lat później. nato.int. [dostęp 14 lutego 2011].
Bibliografia[edytuj kod]
- Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch (ang.). [dostęp 14 lutego 2011].
