Gaetano Martino

Gaetano Martino
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1900 ; Mesyna
Data i miejsce śmierci	21 lipca 1967 ; Rzym
	Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 19 września 1954; do 6 maja 1957
Przynależność polityczna	Włoska Partia Liberalna
Poprzednik	Attilio Piccioni
Następca	Giuseppe Pella
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gaetano Martino (ur. 25 listopada 1900 w Mesynie, zm. 21 lipca 1967 w Rzymie) – włoski polityk, lekarz, nauczyciel akademicki, minister. Ojciec Antonia Martino.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia medyczne, pracował jako wykładowca (profesor) Uniwersytetu w Mesynie, pełnił funkcję rektora tej uczelni.

W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku został po raz pierwszy wybrany do Izby Deputowanych. W niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do czasu swoje śmierci w 1967 (jako poseł I, II, III i IV kadencji)^[1].

Należał do Włoskiej Partii Liberalnej i prezydentem tego ugrupowania. W 1954 premier Mario Scelba powierzył mu tekę ministra edukacji publicznej, kilka miesięcy później objął stanowisko ministra spraw zagranicznych, które zajmował do 1957 (także w 1. gabinecie Antonia Segniego. Brał w tym czasie udział w konferencji mesyńskiej i w opracowaniu traktatów rzymskich. Był także członkiem Komisji Trzech („Trzech Mędrców”), która w 1956 opracowała raport w sprawie pozawojskowej współpracy w NATO. Za zasługi w pracy nad tym dokumentem jego nazwiskiem nazwano jedną z sal w kwaterze głównej tej organizacji^[2].

Od 1962 do 1964 Gaetano Martino był przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Gaetano Martino na stronie Senatu II kadencji. [dostęp 2011-02-14]. (wł.).
↑ „Raport Trzech Mędrców”: 50 lat później. nato.int, 2006. [dostęp 2011-02-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych Włoch. [dostęp 2011-02-14]. (ang.).

[senat-1] Gaetano Martino na stronie Senatu II kadencji. [dostęp 2011-02-14]. (wł.).

[2] „Raport Trzech Mędrców”: 50 lat później. nato.int, 2006. [dostęp 2011-02-14].

[1]

[2]

Przewodniczący Wspólnego Zgromadzenia	Paul-Henri Spaak (1952–1954) Alcide De Gasperi (1954) Giuseppe Pella (1954–1956) Hans Furler (1956–1958)
Przewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego	Robert Schuman (1958–1960) Hans Furler (1960–1962)
Przewodniczący powołanego Parlamentu	Gaetano Martino (1962–1964) Jean Duvieusart (1964–1965) Victor Leemans (1965–1966) Alain Poher (1966–1969) Mario Scelba (1969–1971) Walter Behrendt (1971–1973) Cornelis Berkhouwer (1973–1975) Georges Spénale (1975–1977) Emilio Colombo (1977–1979)
Przewodniczący wybieranego Parlamentu	Simone Veil (1979–1982) Piet Dankert (1982–1984) Pierre Pflimlin (1984–1987) Henry Plumb (1987–1989) Enrique Barón Crespo (1989–1992) Egon Klepsch (1992–1994) Klaus Hänsch (1994–1997) José María Gil-Robles (1997–1999) Nicole Fontaine (1999–2002) Pat Cox (2002–2004) Josep Borrell (2004–2007) Hans-Gert Pöttering (2007–2009) Jerzy Buzek (2009–2012) Martin Schulz (2012–2014) Gianni Pittella (p.o., 2014) Martin Schulz (2014–2017) Antonio Tajani (2017–2019) David Sassoli (2019–2022) Roberta Metsola (p.o., 2022, od 2022)