Pemikan: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m WP:SK |
link |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''Pemikan''' (''pimîhkân'', ''pemmicane'' [[Język kri|cr.]] - [[tłuszcze|tłuszcz]]) - suszone [[mięso]]. Nazwą tą określa się zakonserwowane poprzez proces suszenia w promieniach [[Słońce|słońca]] chude mięso upolowanych zwierząt (głównie [[bizon amerykański|bizonów]], [[łoś|łosi]] i [[jeleń|jeleni]]) pokrojone w cienkie paski lub plastry, a następnie rozdrobnione, wymieszane z [[bizon amerykański|bizonim]] łojem i kwaśnymi jagodami, a na koniec uformowane w wałki lub bochenki<ref name="Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów">{{Cytuj stronę | url = http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | tytuł = Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów | nazwisko = Olszewski | imię = Zbigniew | język = pl | data dostępu = 2013-10-07}}</ref>. |
'''Pemikan''' (''pimîhkân'', ''pemmicane'' [[Język kri|cr.]] - [[tłuszcze|tłuszcz]]) - suszone [[mięso]]. Nazwą tą określa się zakonserwowane poprzez proces suszenia w promieniach [[Słońce|słońca]] chude mięso upolowanych zwierząt (głównie [[bizon amerykański|bizonów]], [[łoś|łosi]] i [[jeleń|jeleni]]) pokrojone w cienkie paski lub plastry, a następnie rozdrobnione, wymieszane z [[bizon amerykański|bizonim]] łojem i kwaśnymi jagodami, a na koniec uformowane w wałki lub bochenki<ref name="Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów">{{Cytuj stronę | url = http://web2.airmail.net/~/z1523814/_LAKOTA_SIOUX.htm | tytuł = Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów | nazwisko = Olszewski | imię = Zbigniew | język = pl | data dostępu = 2013-10-07}}</ref>. |
||
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez [[Indianie|Indian]] [[Ameryka Północna|północnoamerykańskich]] żyjących w rejonie [[Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie|Wielkich Jezior]] i [[Wielkie Równiny|Wielkich Równin]]. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. [[Indianie]] jeszcze przed erą podbojów [[Ameryka|Ameryki]] przez Europejczyków, przed erą [[broń palna|broni palnej]] potrafili upolować w krótkim czasie większą liczbę zwierząt, np. |
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez [[Indianie|Indian]] [[Ameryka Północna|północnoamerykańskich]] żyjących w rejonie [[Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie|Wielkich Jezior]] i [[Wielkie Równiny|Wielkich Równin]]. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. [[Indianie]] jeszcze przed erą podbojów [[Ameryka|Ameryki]] przez Europejczyków, przed erą [[broń palna|broni palnej]] potrafili upolować w krótkim czasie większą liczbę zwierząt, np. bizonów, których mięso bez znajomości technologii konserwowania w ciągu niewielu dni w większości by się popsuło i zmarnowało. |
||
Pierwotny lud [[Republika Południowej Afryki|południowoafrykański]], [[Buszmeni]], znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się ''[[biltong]]''. Współcześnie tą nazwą w [[Republika Południowej Afryki|RPA]] określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry [[wołowina|wołowiny]] lub mięsa [[struś|strusia]]. |
Pierwotny lud [[Republika Południowej Afryki|południowoafrykański]], [[Buszmeni]], znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się ''[[biltong]]''. Współcześnie tą nazwą w [[Republika Południowej Afryki|RPA]] określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry [[wołowina|wołowiny]] lub mięsa [[struś|strusia]]. |
||
Wersja z 16:09, 9 lip 2015
 |
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Pemikan (pimîhkân, pemmicane cr. - tłuszcz) - suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane poprzez proces suszenia w promieniach słońca chude mięso upolowanych zwierząt (głównie bizonów, łosi i jeleni) pokrojone w cienkie paski lub plastry, a następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami, a na koniec uformowane w wałki lub bochenki[1].
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, przed erą broni palnej potrafili upolować w krótkim czasie większą liczbę zwierząt, np. bizonów, których mięso bez znajomości technologii konserwowania w ciągu niewielu dni w większości by się popsuło i zmarnowało.
Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w RPA określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.
Zobacz też
- ↑ Zbigniew Olszewski: Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów. [dostęp 2013-10-07]. (pol.).