Pemikan: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Usunięto kategorię "Mięsa"; Dodano kategorię "Przetwory mięsne" za pomocą HotCat |
m Dodano kategorię "Kuchnia północnoamerykańska" za pomocą HotCat |
||
Linia 21: | Linia 21: | ||
[[Kategoria:Przetwory mięsne]] |
[[Kategoria:Przetwory mięsne]] |
||
[[Kategoria:Wędliny]] |
[[Kategoria:Wędliny]] |
||
[[Kategoria:Kuchnia północnoamerykańska]] |
Wersja z 04:11, 4 kwi 2016
|
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Pemikan (pimîhkân, pemmicane cr. - tłuszcz) - suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane poprzez proces suszenia w promieniach słońca chude mięso upolowanych zwierząt (głównie bizonów, łosi i jeleni) pokrojone w cienkie paski lub plastry, a następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami, a na koniec uformowane w wałki lub bochenki[1].
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, przed erą broni palnej potrafili upolować w krótkim czasie większą liczbę zwierząt, np. bizonów, których mięso bez znajomości technologii konserwowania w ciągu niewielu dni w większości by się popsuło i zmarnowało.
Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w RPA określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.
Zobacz też
- ↑ Zbigniew Olszewski: Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów. [dostęp 2013-10-07]. (pol.).