Leon Sulima (generał): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne, drobne techniczne |
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Przed wybuchem [[II wojna światowa|wojny]] w 1939 skończył szkołę podstawową w [[Seroczyn (powiat siedlecki)|Seroczynie]], a podczas okupacji 3 klasy gimnazjum w [[Warszawa|Warszawie]]. W 1944 zdał tzw. małą maturę w [[Siedlce|Siedlcach]]. 1 grudnia 1944 wstąpił ochotniczo do WP. Żołnierz 21 zapasowego pułku artylerii we [[Włodawa|Włodawie]]. Od stycznia 1945 słuchacz Oficerskiej Szkoły Artylerii w [[Chełm]]ie/[[Olsztyn]]ie/[[Toruń|Toruniu]]. Od maja 1946 podporucznik i dowódca plutonu sztabowego w 55 pułku artylerii lekkiej w Olsztynie, od 1948 oficer zwiadu pułku w [[Morąg]]u. Oficer zwiadu i szef sztabu dywizjonu artylerii rakietowej w Toruniu. Od czerwca 1951 dowódca 12 dywizjonu artylerii rakietowej w Komorowie k. [[Gubin]]a. Od 1953 w Szefostwie Artylerii [[Śląski Okręg Wojskowy|Śląskiego Okręgu Wojskowego]] we [[Wrocław]]iu. W 1956 zdał maturę we Wrocławiu, a 1957–1958 był na kursie w Akademii Sztabu Generalnego WP, po którym został podpułkownikiem. Pracował w Szefostwie Artylerii WP w Warszawie jako starszy pomocnik i później szef wydziału. Od 1968 pułkownik. 1969–1971 studiował w [[Wojskowa Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej|Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa]] w [[Moskwa|Moskwie]], po czym został zastępcą szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii [[Pomorski Okręg Wojskowy|Pomorskiego Okręgu Wojskowego]] w [[Bydgoszcz]]y, a w styczniu 1973 dowódcą 2 Pomorskiej Brygady Rakiet Operacyjno-Taktycznych w [[Choszczno|Choszcznie]]. 1974–1976 szef oddziału w Szefostwie Wojsk Rakietowych i Artylerii WP, później szef Służby Topograficznej WP. Jesienią 1978 przewodniczący [[Rada Państwa (Polska)|Rady Państwa]] prof. [[Henryk Jabłoński]] mianował go generałem brygady. Od 1983 szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju i zastępca sekretarza tego Komitetu (do 10 kwietnia 1990). |
Przed wybuchem [[II wojna światowa|wojny]] w 1939 skończył szkołę podstawową w [[Seroczyn (powiat siedlecki)|Seroczynie]], a podczas okupacji 3 klasy gimnazjum w [[Warszawa|Warszawie]]. W 1944 zdał tzw. małą maturę w [[Siedlce|Siedlcach]]. 1 grudnia 1944 wstąpił ochotniczo do WP. Żołnierz 21 zapasowego pułku artylerii we [[Włodawa|Włodawie]]. Od stycznia 1945 słuchacz Oficerskiej Szkoły Artylerii w [[Chełm]]ie/[[Olsztyn]]ie/[[Toruń|Toruniu]]. Od maja 1946 podporucznik i dowódca plutonu sztabowego w 55 pułku artylerii lekkiej w Olsztynie, od 1948 oficer zwiadu pułku w [[Morąg]]u. Oficer zwiadu i szef sztabu dywizjonu artylerii rakietowej w Toruniu. Od czerwca 1951 dowódca 12 dywizjonu artylerii rakietowej w Komorowie k. [[Gubin]]a. Od 1953 w Szefostwie Artylerii [[Śląski Okręg Wojskowy|Śląskiego Okręgu Wojskowego]] we [[Wrocław]]iu. W 1956 zdał maturę we Wrocławiu, a 1957–1958 był na kursie w Akademii Sztabu Generalnego WP, po którym został podpułkownikiem. Pracował w Szefostwie Artylerii WP w Warszawie jako starszy pomocnik i później szef wydziału. Od 1968 pułkownik. 1969–1971 studiował w [[Wojskowa Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej|Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa]] w [[Moskwa|Moskwie]], po czym został zastępcą szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii [[Pomorski Okręg Wojskowy|Pomorskiego Okręgu Wojskowego]] w [[Bydgoszcz]]y, a w styczniu 1973 dowódcą 2 Pomorskiej Brygady Rakiet Operacyjno-Taktycznych w [[Choszczno|Choszcznie]]. 1974–1976 szef oddziału w Szefostwie Wojsk Rakietowych i Artylerii WP, później szef Służby Topograficznej WP. Jesienią 1978 przewodniczący [[Rada Państwa (Polska)|Rady Państwa]] prof. [[Henryk Jabłoński]] mianował go generałem brygady. |
||
W okresie [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] w Polsce (1981–1983) był pełnomocnikiem [[Komitet Obrony Kraju|Komitetu Obrony Kraju]] – komisarzem wojskowym na [[województwo krakowskie]]<ref>"Środki masowego zakłamania. Gadzinówki w okresie stanu wojennego", [[Instytut Pamięci Narodowej]], Oddział w [[Szczecin|Szczecinie]], Szczecin 2016, s. 66</ref>. |
|||
Od 1983 szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju i zastępca sekretarza tego Komitetu (do 10 kwietnia 1990). W 1990 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku. |
|||
Jest pochowany na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach]] kwatera D24, rząd 19, grób 3<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/mapa/mapa.php?cment=PWZKI&rzad=19&kwatera=D%2024&grob=3&dane=+imie=Leon+nazwisko=Sulima+check_nazwisko=on+check_ur=+rok=1800+miesiac=1+dzien=1+rok2=2019+miesiac2=3+dzien2=4+check_zg=+rok_zg1=1800+miesiac_zg1=1+dzien_zg1=1+rok_zg2=2019+miesiac_zg2=3+dzien_zg2=4+cmentarz= | tytuł = Miejsce pochówku | data dostępu = 2019-03-04}}</ref>. |
|||
== Odznaczenia == |
== Odznaczenia == |
||
| Linia 50: | Linia 56: | ||
{{SORTUJ:Sulima, Leon}} |
{{SORTUJ:Sulima, Leon}} |
||
[[Kategoria:Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego]] |
[[Kategoria:Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego]] |
||
[[Kategoria:Komisarze wojskowi w stanie wojennym w Polsce 1981–1983]] |
|||
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]] |
||
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]] |
[[Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)]] |
||
Wersja z 20:31, 28 lut 2021
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1926 |
|---|---|
| Data śmierci |
10 kwietnia 2016 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1944–1990 |
| Siły zbrojne | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Leon Sulima (ur. 22 marca 1926 w Wierzchowiskach w powiecie Janów Lubelski, zm. 10 kwietnia 2016) – generał brygady WP.
Życiorys
Przed wybuchem wojny w 1939 skończył szkołę podstawową w Seroczynie, a podczas okupacji 3 klasy gimnazjum w Warszawie. W 1944 zdał tzw. małą maturę w Siedlcach. 1 grudnia 1944 wstąpił ochotniczo do WP. Żołnierz 21 zapasowego pułku artylerii we Włodawie. Od stycznia 1945 słuchacz Oficerskiej Szkoły Artylerii w Chełmie/Olsztynie/Toruniu. Od maja 1946 podporucznik i dowódca plutonu sztabowego w 55 pułku artylerii lekkiej w Olsztynie, od 1948 oficer zwiadu pułku w Morągu. Oficer zwiadu i szef sztabu dywizjonu artylerii rakietowej w Toruniu. Od czerwca 1951 dowódca 12 dywizjonu artylerii rakietowej w Komorowie k. Gubina. Od 1953 w Szefostwie Artylerii Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W 1956 zdał maturę we Wrocławiu, a 1957–1958 był na kursie w Akademii Sztabu Generalnego WP, po którym został podpułkownikiem. Pracował w Szefostwie Artylerii WP w Warszawie jako starszy pomocnik i później szef wydziału. Od 1968 pułkownik. 1969–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po czym został zastępcą szefa Wojsk Rakietowych i Artylerii Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy, a w styczniu 1973 dowódcą 2 Pomorskiej Brygady Rakiet Operacyjno-Taktycznych w Choszcznie. 1974–1976 szef oddziału w Szefostwie Wojsk Rakietowych i Artylerii WP, później szef Służby Topograficznej WP. Jesienią 1978 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński mianował go generałem brygady.
W okresie stanu wojennego w Polsce (1981–1983) był pełnomocnikiem Komitetu Obrony Kraju – komisarzem wojskowym na województwo krakowskie[1].
Od 1983 szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju i zastępca sekretarza tego Komitetu (do 10 kwietnia 1990). W 1990 roku zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku.
Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwatera D24, rząd 19, grób 3[2].
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1989)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
- Złoty Krzyż Zasługi (1967)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1951)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
i wiele innych.
Przypisy
- ↑ "Środki masowego zakłamania. Gadzinówki w okresie stanu wojennego", Instytut Pamięci Narodowej, Oddział w Szczecinie, Szczecin 2016, s. 66
- ↑ Miejsce pochówku. [dostęp 2019-03-04].
Bibliografia
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 556-557.
- Generałowie brygady ludowego Wojska Polskiego
- Komisarze wojskowi w stanie wojennym w Polsce 1981–1983
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Medalem 40-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Oficerowie Wojska Polskiego – absolwenci Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Urodzeni w 1926
- Zmarli w 2016