Koło wielkie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
link do ortodromy |
→Bibliografia: kat. |
||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
* {{cytuj książkę |nazwisko = Flis| imię = Jan| autor link = | tytuł = Szkolny słownik geograficzny| wydawca = WSiP| miejsce = Warszawa| rok = 1986| strony = 16| isbn =}} |
* {{cytuj książkę |nazwisko = Flis| imię = Jan| autor link = | tytuł = Szkolny słownik geograficzny| wydawca = WSiP| miejsce = Warszawa| rok = 1986| strony = 16| isbn =}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Krzywe sferyczne]] |
||
[[Kategoria:Astronomia sferyczna]] |
[[Kategoria:Astronomia sferyczna]] |
||
Wersja z 23:11, 8 mar 2021
Koło wielkie – największe koło, jakie można wpisać w kulę. Jego średnica jest równa średnicy kuli, a samo koło dzieli ją na dwie symetryczne połowy, zwane półkulami.
W polskiej literaturze przyjęło się używać terminu „koło wielkie” także w odniesieniu do największych okręgów na sferze[a], choć w tym przypadku właściwy jest (rzadziej używany) termin „okrąg wielki”. Okręgiem wielkim jest równik; każde dwa przeciwległe południki łącznie również tworzą okręgi wielkie. Na sferze niebieskiej okręgami wielkimi są: horyzont, południk niebieski, równik niebieski, ekliptyka. Okrąg wielki przechodzący przez zenit i nadir nazywany jest kołem wierzchołkowym.
Okręgi wielkie są liniami geodezyjnymi na sferze. Ich łuki nazywa się ortodromami.
Uwagi
- ↑ Ta niekonsekwencja teoretycznie nie istnieje w literaturze anglosaskiej, gdzie używa się terminu great circle a nie great disk. Prawdopodobnie jest to błąd w tłumaczeniu (circle często oznacza „koło”), który się przyjął i utrwalił.
Bibliografia
- Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Warszawa: WSiP, 1986, s. 16.