Stanisław Pozdniakow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Pozdniakow
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 września 1973
Nowosybirsk

Wzrost

178 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  WNP
Igrzyska olimpijskie
złoto Barcelona 1992 szermierka
(szabla druż.)
Reprezentacja  Rosja
Igrzyska olimpijskie
złoto Atlanta 1996 szermierka
(szabla ind.)
złoto Atlanta 1996 szermierka
(szabla druż.)
złoto Sydney 2000 szermierka
(szabla druż.)
brąz Ateny 2004 szermierka
(szabla druż.)
Mistrzostwa świata
złoto Ateny 1994 szabla druż.
złoto Kapsztad 1997 szabla ind.
złoto Nîmes 2001 szabla ind.
złoto Nîmes 2001 szabla druż.
złoto Lizbona 2002 szabla ind.
złoto Lizbona 2002 szabla druż.
złoto Hawana 2003 szabla druż.
złoto Lipsk 2005 szabla druż.
złoto Turyn 2006 szabla ind.
złoto Petersburg 2007 szabla ind.
srebro Ateny 1994 szabla ind.
srebro Haga 1995 szabla druż.
srebro Kapsztad 1997 szabla druż.
srebro Seul 1999 szabla ind.
srebro Lipsk 2005 szabla ind.
brąz Seul 1999 szabla druż.
brąz Turyn 2006 szabla druż.

Stanisław Aleksiejewicz Pozdniakow (ros. Станисла́в Алексе́евич Поздняко́в; ur. 27 września 1973 w Nowosybirsku) – radziecki i rosyjski szermierz, szablista[1], pięciokrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W 1982 roku rozpoczął przygodę z szermierką w DSO Spartak Nowosybirsk. Jego mentorem został Boris Pisecki, pod którego kierunkiem sportowiec trenował przez całą swoją karierę. W 1989 roku w Ałma-Acie (Kazachska SRR) zdobył młodzieżowe mistrzostwo ZSRR.[1]

Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku reprezentacja Wspólnoty Niepodległych Państw w składzie: Grigorij Kirijenko, Aleksandr Szyrszow, Heorhij Pohosow, Wadym Hutcajt i Stanisław Pozdniakow zdobyła złoty medal w rywalizacji drużynowej. Podczas rozgrywanych cztery lata później igrzysk olimpijskich w Atlancie wywalczył złoty medal indywidualnie, pokonując w finale swego rodaka, Siergieja Szarikowa 15:12. Na tej samej imprezie razem z Szarikowem i Kirijenko zdobył też złoty medal drużynowo. Kolejny złoty medal wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Sydney w 2000 roku, razem z Szarikowem i Aleksiejem Frosinem ponownie zwyciężając w turnieju drużynowym. W zawodach indywidualnych zajął tym razem dziewiąte miejsce. Podczas igrzysk olimpijskich w Atenach w 2004 roku reprezentacja Rosji w składzie: Siergiej Szarikow, Aleksiej Djaczenko, Stanisław Pozdniakow i Aleksiej Jakimienko zajęła drużynowo trzecie miejsce. Indywidualnie tym razem zajął szóste miejsce. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 roku, gdzie był czwarty drużynowo i siedemnasty indywidualnie.

Na mistrzostwach świata w Atenach w 1994 roku razem z Aleksiejem Jermołajewem, Grigorijem Kirijenko i Aleksandrem Szyrszowem wywalczył złoty medal w zawodach drużynowych. Na tej samej imprezie był też drugi w turnieju indywidualnym, przegrywając w finale z Niemcem Felixem Beckerem. W kolejnych startach wielokrotnie zdobywał złote medale, w tym indywidualnie na mistrzostwach świata w Kapsztadzie (1997), indywidualnie i drużynowo na mistrzostwach świata w Nîmes (2001) oraz na mistrzostwach świata w Lizbonie (2002), drużynowo na mistrzostwach świata w Hawanie (2003) i mistrzostwach świata w Lipsku (2005) oraz indywidualnie podczas mistrzostw świata w Turynie (2006) i mistrzostw świata w Petersburgu (2007). Ponadto w zawodach tego cyklu zdobył jeszcze cztery kolejne srebrne medale oraz dwa brązowe.

Wielokrotnie zdobywał także medale mistrzostw Europy, w tym złote: indywidualnie mistrzostwach Europy w Krakowie (1994)[2], drużynowo na mistrzostwach Europy w Funchal (2000)[3], indywidualnie i drużynowo na mistrzostwach Europy w Koblencji (2001)[4], mistrzostwach Europy w Moskwie (2002)[5], mistrzostwach Europy w Bourges (2003)[6] i mistrzostwach Europy w Kopenhadze (2004)[7] oraz drużynowo podczas mistrzostw Europy w Zalaegerszeg (2005)[8], mistrzostw Europy w Gandawie (2007)[9] i mistrzostw Europy w Kijowie (2008)[10].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

  • Czterokrotny mistrz olimpijski w szermierce:
Igrzyska Miejsce Rok Konkurencja Rezultat
Barcelona 1992 Barcelona 1992 szabla druż. 1. miejsce
Atlanta 1996 Atlanta 1996 szabla ind. 1. miejsce
Atlanta 1996 Atlanta 1996 szabla druż. 1. miejsce
Sydney 2000 Sydney 2000 szabla druż. 1. miejsce
Ateny 2004 Ateny 2004 szabla druż. 3. miejsce

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

  • Dziesięciokrotny mistrz świata:

1997, 2001, 2002, 2006, 2007 - mistrzostwa indywidualne;

1994, 2001, 2002, 2003, 2005 - mistrzostwo drużynowe.

  • Pięciokrotny srebrny medalista mistrzostw świata:

1994, 1999, 2005 - mistrzostwa indywidualne;

1995, 1997 - mistrzostwo drużynowe.

  • Brązowy medalista mistrzostw świata:

2006 - mistrzostwo drużynowe.

Mistrzostwa Europy[edytuj | edytuj kod]

  • Trzynastokrotny mistrz Europy:

1994, 2001, 2002, 2003, 2004 - mistrzostwa indywidualne;

2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008 - mistrzostwa drużynowe.

  • Czterokrotny brązowy medalista mistrzostw Europy:

2000, 2007 - mistrzostwa indywidualne;

1998, 2006 - mistrzostwa drużynowe.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  1. Order Zasługi dla Ojczyzny IV stopnia (19 kwietnia 2001)
  2. Order Honorowy (6 stycznia 1997)
  3. Order Przyjaźni (18 lutego 2006)
  4. Order Zasługi dla Ojczyzny II stopnia (22 maja 2017 r.)

Życie prywatne[1][edytuj | edytuj kod]

Rodzicami są Aleksiej Wasiljewicz i Olga Siergiejewna Pozdniakowa. Ojciec był lekarzem wojskowym, a matka położnikiem-ginekologiem. W 1990 r. Stanisław Pozdniakow rozpoczął studia na Wydziale Zautomatyzowanych Systemów Sterowania Nowosybirskiego Instytutu Elektrotechnicznego (obecnie Wydział Automatyki i Inżynierii Komputerowej Nowosybirskiego Państwowego Uniwersytetu Technicznego). Był jego studentem do 1996 roku, po czym przeniósł się na Wydział Wychowania Fizycznego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego w Nowosybirsku. Studia ukończył w 1999 roku z tytułem nauczyciela kultury fizycznej. Następnie rozpoczął studia doktoranckie na tej samej uczelni.[11] Jego hobby to alpinizm. Pierwszego ważniejszego wejścia dokonał w 2008 roku w Ałtaju osiągając wysokość 3500 metrów.[12]

Jego żoną jest Anastasija Borisowna Pozdniakowa (Анастасия Борисовна Позднякова)[13]. Mają dwie córki, Sofiję i Annę, które również zajmują się sportem. Sofija jest mistrzynią świata, Europy i olimpijską w szermierce.[14] Młodsza córka, Anna jest mistrzynią świata w koszykówce 3x3 do lat 23.[15]

Pełnione funkcje po zakończeniu kariery sportowej[1][edytuj | edytuj kod]

  • Członek Komitetu Wykonawczego Stowarzyszenia Narodowych Komitetów Olimpijskich (ANOC), Przewodniczący Komisji ANOC ds. Kultury i Edukacji (od grudnia 2018)[16]
  • Deputowany Nowosybirskiej Obwodowej Rady Deputowanych Ludowych, członek frakcji Jedna Rosja (od 2005 do 2010)
  • Stanowy, starszy trener rosyjskiej reprezentacji szermierki (wszystkie rodzaje broni)
  • Pierwszy wiceprzewodniczący Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego (2016-2018)
  • członek Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego[20]
  • Współzałożyciel autonomicznej organizacji non-profit „Syberyjskie Regionalne Centrum Szermierki im. Stanisława Pozdniakowa” (Nowosybirsk) oraz funduszu wspierania inicjatyw społecznych „Jedność” (Nowosybirsk).[21]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d ПОЗДНЯКОВ Станислав Алексеевич — Олимпийский комитет России, olympic.ru [dostęp 2022-02-19].
  2. European Championships 1994 Kraków (Poland) (ang.)
  3. European Championships 2000 Funchal (Portugal) (ang.)
  4. European Championships 2001 Koblenz (Germany) (ang.)
  5. European Championships 2002 Moscow (Russia) (ang.)
  6. European Championships 2003 Bourges (France) (ang.)
  7. European Championships 2004 Copenhagen (Denmark) (ang.)
  8. European Championships 2005 Zalaegerszeg (Hungary) (ang.)
  9. 02 Jul 2007zone championships Championnats d'Europe (ang.)
  10. 04 Jul 2008zone championships Championnats d'Europe (ang.)
  11. Биография президента Олимпийского комитета России Станислава Позднякова, ТАСС [dostęp 2022-02-19].
  12. Станислав Поздняков: «Пик коммунизма не покорил. Не хватило 500 метров», sport-express.ru, 25 września 2020 [dostęp 2022-01-23] (ros.).
  13. Инструкторы-методисты, Спортивная школа олимпийского резерва СДЮСШОР [dostęp 2022-01-23] (ros.).
  14. София Позднякова: "В финале просто кайфовала", sport-express.ru, 24 lipca 2018 [dostęp 2022-01-23] (ros.).
  15. Марат Арасланов, Папины дочки. Сборные России доминируют в 3х3, www.championat.com [dostęp 2022-02-19] (ros.).
  16. ANOC [dostęp 2022-01-22] (ang.).
  17. https://www.eurofencing.info/efc/bureau
  18. Telewizja Polska S.A, Wybory w Rosyjskim Komitecie Olimpijskim. Wygrał... jedyny kandydat, sport.tvp.pl, 20 grudnia 2022 [dostęp 2023-03-25] (pol.).
  19. INTERNATIONAL FENCING FEDERATION - The International Fencing Federation official website, INTERNATIONAL FENCING FEDERATION - The International Fencing Federation official website [dostęp 2022-01-22].
  20. Olympic Programme Commission, International Olympic Committee, 18 stycznia 2022 [dostęp 2022-01-22] (ang.).
  21. Биография президента Олимпийского комитета России Станислава Позднякова, ТАСС [dostęp 2022-01-22].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]