Przejdź do zawartości

Stanisław Oziewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Oziewicz
Ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 stycznia 1880
Łyngmiany

Data śmierci

Zmarł 3 maja 1936

Przebieg służby
Lata służby

1900–1930

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

28 pułk piechoty
84 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska
I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Broń Świętego Jerzego Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Oziewicz (ur. 5 stycznia 1880 w Łyngmianach, zm. 3 maja 1936) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 stycznia 1880 w majątku Łyngmiany, w ówczesnym powiecie święciańskim guberni wileńskiej, w rodzinie Adolfa (1856–1911), urzędnika magistratu wileńskiego, i Emilli ze Szkleników (1852–1934)[1][2][3]. Miał czterech braci i pięć sióstr, a wśród nich Władysława (1877–1931), podpułkownika piechoty Wojska Polskiego[3], odznaczonego Krzyżem Walecznych[4] oraz rosyjskim Orderem Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą[5]. Był kuzynem Ignacego Oziewicza, pułkownika piechoty Wojska Polskiego[3].

W 1900, po złożeniu egzaminu z zakresu czterech klas w Orłowskim Korpusie Kadetów, wstąpił jako wolontariusz do 143 dorogobużskiego pułku piechoty, należącego do rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty[6]. W 1901, po złożeniu egzaminu wstępnego z zakresu sześciu klas gimnazjum, został przyjęty do Kazańskiej Szkoły Junkrów Piechoty[6]. 9 sierpnia 1904, po ukończeniu szkoły, został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 10 sierpnia 1903 i wcielony do 134 teodozyjskiego pułku piechoty, należącego do 34 Dywizji Piechoty[7][8]. W latach 1905–1905 jako oficer 36 orłowskiego pułku piechoty walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej[7]. W 1907 na własną prośbę został przeniesiony do 108 saratowskiego pułku piechoty w Wilnie[7]. W szeregach tego oddziału, w stopniu sztabskapitana, walczył na froncie wschodnim I wojny światowej. Wyróżnił się 21 września 1914 w walce nad rzeką Szyrwinta za co później został uhonorowany Bronią Świętego Jerzego[9][a] i awansował na kapitana[7]. W październiku tego roku został kontuzjowany[9]. 3 lutego 1915 w Puszczy Augustowskiej pod wsią Macharce został ciężko ranny, a pięć dni później dostał się do niewoli niemieckiej[6][9] (627 żołnierzy poległych w czasie walk spoczywa na cmentarzu wojennym w Macharcach). W 1918, po zwolnieniu z niewoli, wrócił do Wilna[7].

Od 1 listopada 1918 działał w Samoobronie Wileńskiej[10]. 5 stycznia 1919 wstapił do formujacego się pułku strzelców wileńskich, w którym objął dowództwo 3. kompanii. W marcu 1919 na jej czele wyruszył na front przeciwko bolszewikom[7]. W drugiej połowie tego roku z rozkazu generała Stanisława Szeptyckiego objął dowództwo batalionu zapasowego mińskiego pułku strzelców, a po jego rozformowaniu został przydzielony na stanowisko zastępcy dowódcy 86 pułku piechoty[7][11]. Następnie został przeniesiony na takie samo stanowisko do 85 pułku piechoty[7]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 147. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13][14]. W lipcu tego roku, po ukończeniu kursu dowódców batalionów w Rembertowie, został przeniesiony do 66 pułku piechoty w Chełmnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7][15][16][17]. W marcu 1927 został przeniesiony do 28 pułku piechoty w Łodzi na stanowisko dowódcy pułku[18][19]. 1 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1928 stopień pułkownika w korpusie oficerów piechoty i 7. lokatą[20][21]. W tym samym roku ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie[6]. W lutym 1929 został przeniesiony do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy pułku[22]. Z dniem 28 lutego 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[23].

W czerwcu 1933 był zatrudniony w Kasie Chorych w Wilnie, w charakterze pracownika umysłowego[24]. W tym czasie w Postawach z ramienia Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny pełnił funkcję dowódcy batalionu rezerwowego[10]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[25]. Zmarł 3 maja 1936[26].

Był żonaty ze Stanisławą z Palaczyńskich (1906–1986), z którą miał córkę Reginę (ur. 1924) i syna Kazimierza (1926–1993), żołnierza Armii Krajowej, architekta[27][3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[30].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wszystkie daty podane na podstawie danych rosyjskich są datami starego stylu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-31].
  3. ↑ a b c d Marek Oziewicz: Stanisław Oziewicz + Stanisława Palaczyńska. PhpGedView. [dostęp 2024-03-31].
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-31].
  5. ↑ Озевич Владислав Адольфович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-03-31]. (ros.).
  6. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  7. ↑ a b c d e f g h i Kolekcja ↓, s. 4.
  8. ↑ Казанское пехотное юнкерское училище : Выпускники : Выпуск 1904 года : Озевич. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-03-31]. (ros.).
  9. ↑ a b c d e f g Озевич Станислав. [w:] Памяти героев Великой войны 1914–1918 [on-line]. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-04-01]. (ros.).
  10. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.
  11. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 221.
  12. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 398.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 342.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 544.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 314.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927, s. 98.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 41.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 2 stycznia 1928, s. 1.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 161.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 79.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 31 grudnia 1929, s. 441.
  24. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  25. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 890.
  26. ↑ Kolekcja ↓, s. 13.
  27. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 14.
  28. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-31].
  30. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-31].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Oziewicz&oldid=74497817”