Starościn (województwo lubelskie)
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) | |
Strefa numeracyjna |
81 |
Kod pocztowy |
21-132[4] |
Tablice rejestracyjne |
LLB |
SIMC |
0382705[5] |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego | |
Położenie na mapie powiatu lubartowskiego | |
Położenie na mapie gminy Kamionka | |
51°24′19″N 22°24′57″E/51,405278 22,415833[1] |
Starościn – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubartowskim, w gminie Kamionka[6][5].
Części wsi
[edytuj | edytuj kod]SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
1020312 | Koszary | część wsi |
1020329 | Kruk | część wsi |
1020341 | Milin | część wsi |
1020364 | Okrągłe | część wsi |
W czasach Królestwa Polskiego istniała gmina Starościn. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie lubelskim. W 1998 roku wsie Milin, Koszary i Kruk przekształcono w części miejscowości Starościn.
Wieś stanowi sołectwo gminy Kamionka[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 489 mieszkańców[8].
Milin wymieniany w XIX wieku jako folwark w powiecie lubartowskim[9].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wzmianki pisane o Starościnie pochodzą z 1459 roku (nazwa Staroszczyn). W tymże 1459 roku w dziale między braćmi Janem, Prandotą, Rafałem i Sięgniewem z Ożarowa, Starościn przypada po połowie Rafałowi i Sięgniewowi. Długosz w okresie 1470-80 jako dziedzica podaje Rafała herbu Rawa (Długosz L.B. t.II s.543).
Do końca wieku XV i w początkach XVI wieś byłą w posiadaniu Ożarowskich.
W roku 1487 dziedzicem był Rafał Ożarowski i jego syn Jan. W roku 1496 dziedzicami byli Jan i Mikołaj Ożarowscy. 1531 odnotowano pobór z części Rafała Ożarowskiego 1 łan (Rejestr Poborowy)[10]. W 1533 roku wieś zwana była „Staroszczyce Raffaelis” (Pawiński, Małop., 348).
Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego z roku 1890, Starościn stanowił wieś folwark i dobra tej nazwy w powiecie lubartowski, gminie Samoklęski, parafii Garbów. We wsi był młyn wodny. Według spisu z 1827 roku było tu 27 domów i 139 mieszkańców.
Dobra Starościńskie składały się w 1885 r. z folwarku Starościn wsi: Biadaczka i Milin, osady leśnej Kornelin zwanej też Leśniczówka. Dobra posiadały rozległość 1942 mórg (tj. 1087,52 ha) w tym grunty orne i ogrody stanowiły mórg 811, łąk było mórg 268, pastwisk mórg 6, lasu mórg 774. nieużytki stanowiły 83 morgi. Zabudowania: budynki drewniane 37; płodozmian w uprawach 10. polowy. Las był nieurządzony.
W skład dóbr poprzednio wchodziły: wieś Starościn mająca osad 26 i mórg 503, wieś Biadaczka osad 11, mórg 179, wieś Zofian osad 20, mórg 248.[11]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 129582
- ↑ Wieś Starościn w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-02-28] , liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-02-28] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1201 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Kamionka. Urząd Gminy Kamionka. [dostęp 2016-02-29].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Milin 1(2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 426 .
- ↑ Starościn, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
- ↑ Starościn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 262 .