Stefan Dul

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Dul
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1891
Grębów

Data i miejsce śmierci

21 września 1980
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

Okręg Kraków AK

Stanowiska

szef Kedywu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Srebrny Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Stefan Dul, ps. „Olszyna” (ur. 6 grudnia 1891 w Grębowie, zm. 21 września 1980 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grób ppłk. Stefana Dula na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Urodził się w rodzinie Józefa, rolnika, i Wiktorii z Gortychów[1]. W czerwcu 1914 razem z Adamem Dzianottem, Karolem Miką i Bronisławem Pierackim złożył maturę w c. k. Gimnazjum I Wyższym w Nowym Sączu[2]. 1 sierpnia tego roku został wcielony do c. i k. pułku piechoty nr 40 w Rzeszowie[1]. 23 września 1915 pod Kiwercami dostał się do niewoli rosyjskiej[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. 17 listopada 1918 wrócił z niewoli i już 29 listopada wstąpił do pułku Ziemi Sandomierskiej[1]. 31 grudnia 1918 został przeniesiony do pułku Ziemi Warszawskiej na stanowisko dowódcy 3. kompanii[1].

Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej c. i k. armii, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[4]. Od 27 marca 1919 był instruktorem w 10 pułku piechoty w Sosnowcu[1].

Pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisku komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[5]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 83. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1931 został przeniesiony do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III batalionu[7][8]. W maju 1933 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu[9]. Z dniem 1 maja 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres sześciu miesięcy[10]. Z dniem 31 października 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V[11].

Od 1941 był zastępcą szefa Związku Odwetu w Okręgu Krakowskim Związku Walki Zbrojnej. Od maja 1942 do stycznia 1943 był szefem Związku Odwetu, a później Kierownictwa Dywersji Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. Został awansowany na stopień podpułkownika[1].

Zmarł 21 września 1980 w Krakowie. Spoczywa, razem z żoną Anną Salomeą z d. Majzels (1898–1950), na cmentarzu Rakowickim (kwatera XVIII-5-41)[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Małopolska ↓.
  2. ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 91, jako Szczepan Dul.
  3. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 286.
  4. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 23.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 197.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 584.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 176.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 247.
  12. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2022-06-08].
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego i wychowania fizycznego”.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1928 roku, s. 262.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”
  16. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 579.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Dul&oldid=72199531”