Stefania Niekrasz

Stefania Niekrasz
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1886 ; Warszawa
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	26 września 1973 ; Londyn
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianistka, pedagożka
	Odznaczenia

Stefania Niekrasz, Niekraszowa (ur. 5 lipca 1886 w Warszawie, zm. 26 września 1973 w Londynie^[1]^[2]) – polska pianistka i pedagożka muzyczna.

Życiorys

Ukończyła studia w Warszawskim Instytucie Muzycznym, gdzie jej nauczycielami byli Ludwik Urstein, Zygmunt Noskowski, Aleksander Michałowski i Józef Turczyński^[1]^[2]. Uzupełniające studia pianistyczne odbyła u Józefa Śliwińskiego w Rydze^[1]^[2]. Występowała od 16. roku życia, urządzając poranki muzyczne dla młodzieży i koncerty wieczorne^[2]. Była współzałożycielką powołanego do życia w 1921 roku Konserwatorium Muzycznego Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego w Toruniu, gdzie wykładała grę na fortepianie i teorię muzyki^[1]^[2]. W 1936 roku założyła Instytut Muzyczny w Nowogródku^[1]^[2]. Występowała na falach Polskiego Radia w Warszawie, Toruniu i Wilnie, wygłaszała też publiczne odczyty o kompozytorach polskich^[1]^[2].

Podczas II wojny światowej występowała dla żołnierzy Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie, prowadziła też klasę fortepianu w szkole Młodszych Ochotniczek w Palestynie^[1]^[2]. W 1943 roku osiadła na stałe w Londynie^[1]^[2]. Występowała na rzecz inwalidów wojennych, w 1946 roku dała koncert na pierwszym powojennym kongresie naukowym na Sorbonie^[2]. W 1951 roku założyła w Londynie polską szkołę muzyczną im. Fryderyka Chopina, a w 1960 roku Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków Zagranicą^[1]^[2]. Z jej inicjatywy powołano Instytut Chopina (1961), a w 1963 roku odbył się Międzynarodowy Konkurs Chopinowski dla krajów Wspólnoty Brytyjskiej^[1]^[2]. W 1964 roku zorganizowała cykl koncertów „Szlakami Chopina”, odbywający się w Anglii, Szkocji i Paryżu^[1]^[2]. Doprowadziła do odsłonięcia w 1975 roku pomnika Chopina przed londyńskim Royal Festival Hall^[1]^[2]. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[2].

Była propagatorką muzyki Fryderyka Chopina^[2]. Publikowała artykuły w pismach polskich i zagranicznych^[1]^[2], w 1943 roku na łamach „Studiów irańskich” ogłosiła rozprawę o muzyce irańskiej, przetłumaczoną później na francuski i perski^[2]. Wspomagała młodych muzyków w koncertach i uzyskaniu zezwolenia na pobyt w Anglii^[2]. Otrzymała Krzyż Zasługi z Mieczami (1943) oraz Odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (1970)^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 49–50. ISBN 978-83-224-0808-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t Polski Słownik Biograficzny. T. XXII. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1977, s. 769–770.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 49–50. ISBN 978-83-224-0808-7.

[psb-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t Polski Słownik Biograficzny. T. XXII. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1977, s. 769–770.

[1]

[2]