Stefania Niekrasz
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stefania Niekrasz, Niekraszowa (ur. 5 lipca 1886 w Warszawie, zm. 26 września 1973 w Londynie[1][2]) – polska pianistka i pedagożka muzyczna.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończyła studia w Warszawskim Instytucie Muzycznym, gdzie jej nauczycielami byli Ludwik Urstein, Zygmunt Noskowski, Aleksander Michałowski i Józef Turczyński[1][2]. Uzupełniające studia pianistyczne odbyła u Józefa Śliwińskiego w Rydze[1][2]. Występowała od 16. roku życia, urządzając poranki muzyczne dla młodzieży i koncerty wieczorne[2]. Była współzałożycielką powołanego do życia w 1921 roku Konserwatorium Muzycznego Pomorskiego Towarzystwa Muzycznego w Toruniu, gdzie wykładała grę na fortepianie i teorię muzyki[1][2]. W 1936 roku założyła Instytut Muzyczny w Nowogródku[1][2]. Występowała na falach Polskiego Radia w Warszawie, Toruniu i Wilnie, wygłaszała też publiczne odczyty o kompozytorach polskich[1][2].
Podczas II wojny światowej występowała dla żołnierzy Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie, prowadziła też klasę fortepianu w szkole Młodszych Ochotniczek w Palestynie[1][2]. W 1943 roku osiadła na stałe w Londynie[1][2]. Występowała na rzecz inwalidów wojennych, w 1946 roku dała koncert na pierwszym powojennym kongresie naukowym na Sorbonie[2]. W 1951 roku założyła w Londynie polską szkołę muzyczną im. Fryderyka Chopina, a w 1960 roku Stowarzyszenie Polskich Artystów Muzyków Zagranicą[1][2]. Z jej inicjatywy powołano Instytut Chopina (1961), a w 1963 roku odbył się Międzynarodowy Konkurs Chopinowski dla krajów Wspólnoty Brytyjskiej[1][2]. W 1964 roku zorganizowała cykl koncertów „Szlakami Chopina”, odbywający się w Anglii, Szkocji i Paryżu[1][2]. Doprowadziła do odsłonięcia w 1975 roku pomnika Chopina przed londyńskim Royal Festival Hall[1][2]. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2].
Była propagatorką muzyki Fryderyka Chopina[2]. Publikowała artykuły w pismach polskich i zagranicznych[1][2], w 1943 roku na łamach „Studiów irańskich” ogłosiła rozprawę o muzyce irańskiej, przetłumaczoną później na francuski i perski[2]. Wspomagała młodych muzyków w koncertach i uzyskaniu zezwolenia na pobyt w Anglii[2]. Otrzymała Krzyż Zasługi z Mieczami (1943) oraz Odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (1970)[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 49–50. ISBN 978-83-224-0808-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Polski Słownik Biograficzny. T. XXII. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1977, s. 769–770.