Szymon Mayblum
 major żandarmerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
   
| |
Szymon Józef Mayblum (ur. 28 czerwca 1895 w Brzeżanach, zm. 29 września 1939 w Mielnikach) – major żandarmerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Szymon Józef Mayblum urodził się 28 czerwca 1895, w Brzeżanach, w rodzinie Maurycego i Augusty z Oczeretów. W latach 1913–1914 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie[1]. W czasie I wojny światowej walczył jako ułan w szeregach 2 szwadronu kawalerii, a następnie II dywizjonu i 2 pułku ułanów Legionów Polskich. W czasie walk został ranny. W maju 1915 leczył się w Szpitalu Rezerwowym nr 2 Stiftskas w Wiedniu, następnie w Pötzleinsdorf (obecnie część Wiednia)[2].
Od 1918 roku służył w Żandarmerii Polowej. Następnie był zatrudniony w Wojsku Polskim, w charakterze urzędnika wojskowego XI rangi. W grudniu 1923 został przeniesiony z 1 dywizjonu żandarmerii do Powiatowej Komendy Uzupełnień Inowrocław na stanowisko oficera ewidencyjnego Inowrocław[3]. W lutym 1924 został odkomenderowany do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[4]. Z dniem 1 marca 1924 Prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 12. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[5][6]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko referenta inwalidzkiego w PKU Warszawa Miasto III[7]. W lutym 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów administracji do korpusu oficerów żandarmerii, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 roku i 1,8 lokatą, z równoczesnym wcieleniem do 1 dywizjonu żandarmerii i przydzieleniem do Wydziału Żandarmerii Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[8]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[9]. W czerwcu tego roku został przeniesiony do utworzonego Dowództwa Żandarmerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Z dniem 4 października 1927 roku został przeniesiony służbowo na pięciomiesięczny kurs aplikacyjny oficerów młodszych w Dywizjonie Szkolnym Żandarmerii w Grudziądzu, z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska na czas pobytu na kursie[10]. W 1928 roku, po ukończeniu kursu, kontynuował służbę w Dowództwie Żandarmerii MSWojsk.[11], a cztery lata później w 1 dywizjonie żandarmerii w Warszawie[12]. W grudniu 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie z Dowództwa Żandarmerii MSWojsk. do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu żandarmerii KOP w Warszawie[13]. Na tym stanowisku pełnił służbę do września 1939 roku[14]. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[15][16].
W czasie kampanii wrześniowej dowodził batalionem sztabowym Grupy KOP[17]. 18 września z polecenia dowódcy Grupy KOP, gen. bryg. Wilhelma Orlik-Rückemanna przeprowadzić miał „szybkie dochodzenia i ukarać winnych” mieszkańców miejscowości Bereźno (Bereźce), położonej na trasie Dawidgródek-Stolin, którzy wystawili bramę powitalną dla Armii Czerwonej. W nocy z 28 na 29 września 1939, w lesie na wschód od wsi Mielniki, po krótkiej walce z Sowietami został przez nich rozstrzelany.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[19]
- Złoty Krzyż Zasługi – 11 lipca 1938 „za zasługi w służbie Korpusu Ochrony Pogranicza”[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”[21][22]
- Medal Zwycięstwa[23]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ II Lista strat 1915 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 23 grudnia 1923 roku, s. 745.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 12 lutego 1924 roku, s. 62.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 27 marca 1924 roku, s. 153.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 12 kwietnia 1924 roku, s. 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28 lutego 1925 roku, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 124.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 324.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 672, 676.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 289, 791.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 277.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 924.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 72.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 282.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 391.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 363.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 290.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 289.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 672.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista strat Legionu Polskiego od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Wróblewski, Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07659-6, s. 212.
- Wilhelm Orlik-Rückemann, Ze sprawozdania dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza o działalności podczas wojny W: Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach, wybór i oprac. Mieczysław Cieplewicz, Eugeniusz Kozłowski, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07709-6, s. 748.
- Wiktor Krzysztof Cygan, Zbrodnie sowieckie na jeńcach wojennych we wrześniu - październiku 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (141), Warszawa 1992, s. 126.
- Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939 - maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, s. 343.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-06-18].
- Członkowie Polskich Drużyn Strzeleckich
- Ludzie urodzeni w Brzeżanach
- Majorowie żandarmerii II Rzeczypospolitej
- Obrońcy Polski przed agresją ZSRR (1939)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie komend uzupełnień II Rzeczypospolitej
- Oficerowie żandarmerii Korpusu Ochrony Pogranicza
- Polacy i obywatele polscy straceni przez Armię Czerwoną w 1939
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Porucznicy administracji II Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1895
- Zmarli w 1939
- Żołnierze KOP w kampanii wrześniowej
- Żołnierze Wojska Polskiego straceni przez ZSRR (1939–1945)