Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia | |
| Zakończenie działalności | |
Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (TPPR) – stowarzyszenie powstałe w 1944, które koncentrowało się na organizowaniu głównie imprez propagandowych, takich jak: obchody rocznic rewolucji październikowej, wycieczki do ZSRR, wymiana grup (tzw. pociągi przyjaźni), dni radzieckiej kultury, techniki, książki, filmu, a także Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze (dla amatorów).
Pierwszym prezesem Zarządu Głównego TPPR był Józef Wasowski. Do lat 80. TPPR liczyło ok. 3 miliony członków, głównie poprzez masowe zapisywanie uczniów i pracowników przedsiębiorstw i instytucji państwowych. W 1991 TPPR zostało przekształcone w Stowarzyszenie Polska-Rosja.
Prezesi Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[edytuj | edytuj kod]
- 1944–1945 Józef Wasowski
- 1945–1950 Henryk Świątkowski
- 1950–1952 Edward Ochab
- 1952–1955 Józef Cyrankiewicz
- 1955–1957 Stefan Ignar
- 1957–1974 Czesław Wycech
- 1974–1980 Jan Szydlak
- 1980–1987 Stanisław Wroński
- 1987–1991 Henryk Bednarski
Przewodniczący Rady Krajowej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[edytuj | edytuj kod]
- 1983–1987 Wojciech Żukrowski
- 1987–1991 Roman Malinowski
Przewodniczący Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR[edytuj | edytuj kod]
- 1983–1987 gen. dyw. dr Jan Śliwiński (wiceprzewodniczący gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz)
- 1987–1991 gen. dyw. w st spocz. pil. Jan Raczkowski
Zadaniem Komisji Braterstwa Broni ZG TPPR było krzewienie Braterstwa Broni pomiędzy Siłami Zbrojnymi PRL i Armią Radziecką.
Towarzystwo wydawało czasopismo „Przyjaźń”. Innym czasopismem był tygodnik „Kraj Rad” wydawany dla Polaków przez Agencję Prasową „Nowosti”.
17 listopada 1989 w siedzibie Towarzystwa po raz ostatni wręczono grupie zasłużonych, wieloletnich jego działaczy medale „Zasłużony Działacz TPPR” za zasługi „w dziedzinie rozwijania przyjaźni polsko-radzieckiej”. Wśród odznaczonych znaleźli się m.in.: gen. bryg. w st. spocz. Franciszek Cymbarewicz, gen. broni w st. spocz. Zygmunt Huszcza, Władysław Kruczek, Ignacy Loga-Sowiński, Jadwiga Łokkaj, Józef Ozga-Michalski, gen. dyw. w st. spocz. pil. Jan Raczkowski, Jan Szydlak oraz gen. bryg. MO prof. Tadeusz Walichnowski.
Siedziba[edytuj | edytuj kod]
Siedziba Zarządu Głównego TPPR mieściła się w pałacu pod Karczochem z 1800 (proj. Szymon Bogumił Zug) w al. Ujazdowskich 14 (1950[2]), w pałacyku Klubu Warszawskiego Towarzystwa Myśliwskiego z 1898 (proj. François Arveuf, Karol Kozłowski) przy ul. Kredytowej 7 (1955[3]-1977[4]), ostatnio w Domu Przyjaźni Polsko-Radzieckiej z 1980 (proj. Marek Różański, Bogdan Popławski, Danuta Rybak, Jerzy Pluta) przy ul. Marszałkowskiej 115 (1980-1991)[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 499.
- ↑ Spis Telefonów Warszawskiego Okręgu Poczt i Telekomunikacji 1950
- ↑ Spis Telefonów Województwa Warszawskiego i m.st. Warszawy rok 1955-1956
- ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 82.
- ↑ https://fotopolska.eu/Marszalkowska_115_Warszawa
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Przyjaźń, organ ZG TPPR, grudzień 1989, s. 5
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kongres Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Warszawie w bazie Repozytorium Cyfrowego Filmoteki Narodowej – Polska Kronika Filmowa z roku 1946.