Szymon Bogumił Zug
| ||
 Szymon Bogumił Zug na srebrnym medalu z 1781 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 20 lutego 1733[a] Merseburg | |
| Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 1807 Warszawa | |
| Narodowość | niemiecka | |
| Dziedzina sztuki | architektura | |
| Epoka | klasycyzm | |
| Ważne dzieła | ||
Szymon Bogumił Zug (niem. Simon Gottlieb Zug; ur. 20 lutego[b] 1733 w Merseburgu, zm. 11 sierpnia 1807 w Warszawie[1]) – polski architekt pochodzenia niemieckiego, architekt krajobrazu, przedstawiciel klasycyzmu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1752 pracował w Saskim Urzędzie Budowy w Dreźnie, od 1756 w Saskim Urzędzie Budowlanym w Warszawie[2].
Projektant wielu klasycystycznych budowli w Polsce, tworzył w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. W krajobrazowych założeniach ogrodowych reprezentował nurt preromantyczny. Sprawował opiekę architektoniczną nad Arsenałem warszawskim. Jego założenia ogrodowe to obok Arkadii Młociny (od ok. 1760), Solec (1772), Powązki (ok. 1772), Mokotów (ok. 1775), park na Książęcem (ok. 1776) i na Górze (ok. 1779)[1]. W tych ogrodach wzniósł szereg pawilonów.
Został nobilitowany w 1768 przez Stanisława Augusta Poniatowskiego[1].
Po III rozbiorze Polski i zajęciu Warszawy przez Prusaków, nowe władze powierzyły mu nadzór architektoniczny nad Zamkiem Królewskim[3].
Był wolnomularzem[4].
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie[5]. Pierwotny nagrobek Zuga nie zachował się[6]. W setną rocznicę śmierci (1907) staraniem parafian został ufundowany nowy w postaci żeliwnego krzyża stojącego na cokole z piaskowca[6].
Ważniejsze prace[edytuj | edytuj kod]
- kościół Świętej Trójcy w Warszawie (1777–1781)
- zespół pałacowo-parkowy w Natolinie (1780–1782)
- kamienica Roeslera i Hurtiga (1784–1785)
- przebudowa pałacu Brühla na Młocinach (1786)
- pałac Szaniawskiego, a później Blanka (1762–1764)
- przebudowa pałacu Pod Czterema Wiatrami w Warszawie (1769–1771)
- przebudowa pałacu Prymasowskiego (1786)
- pałac Potockich w Warszawie (współpraca) (1772)
- Biały Pałacyk na Frascati
- pałac Karola de Nassau na Dynasach w Warszawie (1777–1780)
- studnia Gruba Kaśka na Tłomackiem (1787)
- plebania parafii ewangelicko-reformowanej w Warszawie (1780)
- Elizeum w Warszawie
- cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie
- browar na Solcu (1768)[5]
- budynki w parku w Arkadii (od 1779)
- sala Kolumnowa w pałacu w Łańcucie
- pawilon ogrodowy w stylu chińskiej pagody w dolnym parku w Puławach
- pałac w Międzyrzecu Koreckim na Wołyniu (ok. 1789)
- pałac ks. Anny z Sapiehów Jabłonowskiej w Kocku (1770)
- przebudowa układu urbanistycznego Kocka
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Wielka Encyklopedia PWN. Tom. 30. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 448. ISBN 83-01-14365-7.
- ↑ Elżbieta Charazińska: Ogród Saski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 47. ISBN 83-01-00061-9.
- ↑ Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 121. ISBN 83-7059-285-6.
- ↑ Ludwik Hass: Sekta farmazonii warszawskiej : pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–18121). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980, s. 164. ISBN 83-06-00239-3.
- ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1023. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b Andrzej Cereniewicz: Cmentarze ewangelickie w Warszawie. Przewodnik praktyczny. Warszawa: Wydawnictwo FotoArtPrint, 2011, s. 22. ISBN 978-83-931773-3-2.
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 354. ISBN 83-86619-97X.
