Szymon Bogumił Zug
|
||
| Data i miejsce urodzenia | 20 lutego 1733[a] Merseburg |
|
| Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 1807 Warszawa |
|
| Narodowość | niemiecka | |
| Dziedzina sztuki | architektura | |
| Styl | klasycyzm | |
| Ważne dzieła | kościół Świętej Trójcy w Warszawie | |
Szymon Bogumił Zug (niem. Simon Gottlieb Zug; ur. 20 lutego[b] 1733 w Merseburgu, zm. 11 sierpnia 1807 w Warszawie[1]) – polski architekt pochodzenia niemieckiego, architekt krajobrazu, przedstawiciel klasycyzmu.
Życiorys[edytuj]
Od 1752 pracował w Saskim Urzędzie Budowy w Dreźnie, od 1756 w Saskim Urzędzie Budowlanym w Warszawie[2].
Projektant wielu klasycystycznych budowli w Polsce, tworzył w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XVIII wieku. W krajobrazowych założeniach ogrodowych reprezentował nurt preromantyczny. Sprawował opiekę architektoniczną nad Arsenałem warszawskim. Jego założenia ogrodowe to obok Arkadii Młociny (od ok. 1760), Solec (1772), Powązki (ok. 1772), Mokotów (ok. 1775), park na Książęcem (ok. 1776) i na Górze (ok. 1779)[1]. W tych ogrodach wzniósł szereg pawilonów.
Został nobilitowany w 1768 przez Stanisława Augusta Poniatowskiego[1].
Po III rozbiorze Polski i zajęciu Warszawy przez Prusaków, nowe władze powierzyły mu nadzór architektoniczny nad Zamkiem Królewskim[3].
Był wolnomularzem[4].
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie[5].
Ważniejsze prace[edytuj]
- kościół Świętej Trójcy w Warszawie (1777–1781)
- zespół pałacowo-parkowy w Natolinie (Bażantarni) (1780–1782)
- dom handlowy Roeslera i Hurtiga (1785)
- przebudowa pałacu Brühla na Młocinach (1786)
- pałac Szaniawskiego, a później Blanka (1762–1764)
- przebudowa pałacu Teppera-Dückerta w Warszawie (1769–1771)
- przebudowa pałacu Prymasowskiego (1786)
- pałac Potockich w Warszawie (współpraca) (1772)
- Biały Pałacyk na Frascati
- pałac Karola de Nassau na Dynasach w Warszawie (1777–1780)
- studnia Gruba Kaśka na Tłomackiem (1787)
- plebania parafii ewangelicko-reformowanej w Warszawie (1780)
- Elizeum w Warszawie
- browar na Solcu (1768)[5]
- budynki w parku w Arkadii (od 1779)
- sala Kolumnowa w pałacu w Łańcucie
- pawilon ogrodowy w stylu chińskiej pagody w dolnym parku w Puławach
- pałac w Międzyrzecu Koreckim na Wołyniu (ok. 1789)
- pałac ks. Anny z Sapiehów Jabłonowskiej w Kocku (1770)
- przebudowa układu urbanistycznego Kocka
Zugowi przypisywane jest także autorstwo kościoła Zbawiciela w Bielsku-Białej (1782–1790).
Upamiętnienie[edytuj]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c Wielka Encyklopedia PWN. Tom. 30. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 448. ISBN 83-01-14365-7.
- ↑ Elżbieta Charazińska: Ogród Saski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 47. ISBN 83-01-00061-9.
- ↑ Bożena Wierzbicka: Gmachy i wnętrza sejmowe w Polsce. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998, s. 121. ISBN 83-7059-285-6.
- ↑ Ludwik Hass: Sekta farmazonii warszawskiej : pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–18121). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980, s. 164. ISBN 83-06-00239-3.
- ↑ a b Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1023. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 354. ISBN 83-86619-97X.
