Przejdź do zawartości

Tadeusz Krupiński (wojskowy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Bronisław Krupiński
kapitan broni pancernych kapitan broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1899
Grodzisk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1918–1925, 1939–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Tadeusz Bronisław[1] Krupiński (ur. 13 stycznia 1899 w Grodzisku Mazowieckim, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan broni pancernych Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 stycznia 1899 w Grodzisku Mazowieckim, w ówczesnym powiecie błońskim guberni warszawskiej, w rodzinie Piotra i Marii z Lamparskich[2]. Był członkiem „Sokoła” i Polskiej Organizacji Wojskowej[2].

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. Od 20 października 1918 do 24 maja 1919 był uczniem klasy „F” Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 12 czerwca 1919 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielił do 41 Pułku Piechoty[4]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami, początkowo w szeregach macierzystego pułku, a następnie 1 Pułku Czołgów[2].

Po zakończeniu wojny pozostał w zawodowej służbie wojskowej, w macierzystym 41 pp w Suwałkach[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 2010. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1923 był przydzielony z macierzystego pułku do Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 2 w Grudziądzu[7]. W następnym roku został przeniesiony do 1 Pułku Czołgów[8]. W 1925 został przeniesiony do rezerwy[2]. Odbył ćwiczenia rezerwy w 1 Pułku Czołgów (1930) i 1 Pułku Pancernym w Poznaniu (1932)[2]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem z 2 stycznia 1932 i 36. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty[9][10]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. W dalszym ciągu przydział w rezerwie do 1 Pułku Pancernego[11]. W 1936 mieszkał w Bielsku przy ul. Wyspiańskiego 16 m. 5[12]. W 1938 został przydzielony w rezerwie do 6 Batalionu Pancernego we Lwowie[2].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 miał pełnić służbę w Dowództwie Grupy Fortecznej Obszaru Warownego „Śląsk” na stanowisku płatnika[2][13][14][15]. Dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

16 listopada 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[12].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Drugie imię dodane wg: Lista ofiar. katyn.miejscapamieci.gov.pl. [dostęp 2024-06-22]. (pol.).
  2. a b c d e f g h Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 266.
  3. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 435.
  4. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 70 z 26 czerwca 1919, poz. 2235.
  5. Spis oficerów 1921 ↓, s. 142, 716.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 106.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245, 439, 1517.
  8. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 338, 381.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932, s. 101.
  10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 12.
  11. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 663.
  12. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-07]..
  13. Głowacki 1986 ↓, s. 322 (oficer płatnik kpt. rez. Tadeusz Krupiński zaginął 16 września 1939, s. 472 w indeksie nazwisk jako kapitan administracji rezerwy.
  14. Steblik 1989 ↓, s. 696.
  15. Przemsza-Zieliński 1993 ↓, s. 69.
  16. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  17. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 245.
  18. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 338.
  19. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-07]..
  20. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 266, tu podano, że był odznaczony trzykrotnie.
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1933, s. 297.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]