Tadeusz Leliwa
| Imię i nazwisko |
Wincenty Tadeusz Kopystyński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Tadeusz Leliwa, Leliwa-Kopystyński, właśc. Wincenty Tadeusz Kopystyński herbu Leliwa[1][2] (ur. 19 lipca 1875 w Tepliku[a], zm. 19 listopada 1929 w Warszawie[1][3]) – polski śpiewak operowy, tenor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Józefa Jana Kopystyńskiego herbu Leliwa i Heleny z Lewickich[3]. Studiował medycynę w Kijowie i prawo w Warszawie[1][2][3]. Lekcje śpiewu pobierał w Paryżu u Jana Reszkego[1][2]. Na scenie operowej zadebiutował w sezonie 1901/1902 w Saratowie, następnie występował w Kijowie[1]. Sprowadzony przez Stanisława Barcewicza do Teatru Narodowego w Warszawie, występował tam jako Radames w Aidzie, Książę Mantui w Rigoletcie, Jontek w Halce, Herman w Damie pikowej, Alfred w Traviacie, Canio w Pajacach, Fernand w Faworycie, Enzo w Giocondzie[1][2]. Do jego popisowych ról należała także partia tytułowa w operze Giacomo Oreficego Chopin[1][2][3].
Sprowadzony przez zachwyconego jego głosem Ruggera Leoncavalla do Mediolanu, wystąpił tam w 1904 roku na deskach Teatro Lirico w Zazie[1]. Leoncavallo powierzył mu także rolę tytułową w swojej operze Roland z Berlina[1][3]. W kolejnych latach występował w Neapolu i Turynie[1]. W 1907 roku kreował rolę Radamesa w Aidzie na deskach mediolańskiej La Scali[1][2]. Śpiewał gościnnie w Madrycie, Barcelonie, Lizbonie, Londynie, Nowym Jorku, Chicago i Bostonie[1][2]. W latach 1910–1913 występował w Warszawie i na scenach rosyjskich[1]. Podczas I wojny światowej przebywał w Kijowie[1].
Od 1905 roku stopniowo tracił słuch, w związku z czym w 1919 roku ostatecznie wycofał się ze sceny[2][3]. W okresie dwudziestolecia międzywojennego uczył śpiewu w Warszawie, prowadził Operowe Studio Wokalne[1][2]. Do grona jego uczniów należeli Jan Kiepura, Lucyna Messal i Aleksander Michałowski[1][3]. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 318–319. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g h i j Lucjan Kydryński: Opera na cały rok. Kalendarium. T. 2. lipiec–grudzień. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 282. ISBN 83-224-0334-8.
- ↑ a b c d e f g h Eugeniusz Szulc: Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1989, s. 320. ISBN 83-06-01606-8.