Przejdź do zawartości

Tadeusz Matysek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Matysek
Ilustracja
ppłk Tadeusz Matysek
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

17 września 1891
Stróże Wyżne

Data i miejsce śmierci

27 września 1944
Dössel

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi

Stanowiska

sędzia wojskowy, Szef WSO IV

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Tadeusz Matysek z rodziną
Dyplom wydany przez Kanclerza Orderu Odrodzenia Polski potwierdzający dekret prezydenta Rzeczypospolitej z 10 listopada 1938 roku o zaliczeniu ppłk dra Tadeusza Matyska w poczet Kawalerów Orderu.

Tadeusz Józef Matysek (ur. 17 września 1891 w Stróżach Wyżnych, zm. 27 września 1944 w Dössel) – doktor obojga praw (doctor utriusque iuris), podpułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Zofii z Drescherów; rodzina matki wywodziła się niemieckich kupców osiadłych w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po studiach pełnił służbę w armii austro-węgierskiej. Został ranny w czasie I wojny światowej. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. 1 listopada 1923 roku, jako kapitan rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został odkomenderowany na trzy miesiące z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII w Grudziądzu do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach[1].

W tym okresie Matysek wszedł w osobisty konflikt z Józefem Piłsudskim. Piłsudski próbował wpłynąć na toczące się postępowanie sądowe, w którym oskarżony był jego znajomy. Matysek stanowczo odmówił Piłsudskiemu i wydał wyrok nie po myśli marszałka. W rezultacie zablokował sobie karierę[potrzebny przypis].

Z dniem 15 stycznia 1926 roku został przeniesiony z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko podprokuratora[2][3]. 11 grudnia 1931 roku Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko prokuratora[4]. 12 marca 1933 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych[5]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł go do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sądu[6]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 18 września 1939 roku[7].

Walczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli niemieckiej. Jako oficer został początkowo umieszczony w Oflagu IV C w Colditz, a następnie przeniesiony do Oflagu VI B w Dössel.

Zginął 27 września 1944[8] wraz z 89 współtowarzyszami podczas zbombardowania przez lotnictwo brytyjskie baraków oflagu. Choć celem brytyjskiego ataku była stacja kolejowa w Nörde, piloci RAF-u omyłkowo zrzucili jedną bombę na obóz[9]. Pochowany został na miejscowym cmentarzu[10].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

12 stycznia 1913 roku w kościele św. Mikołaja we Lwowie wziął ślub z Izabelą Burke (1879–1971), córką Michała i Eugenii z Zarzyckich h. Nowina. Izabela od strony ojca pochodziła ze starego irlandzkiego-normandzkiego rodu Burke, który po przegranej wojnie dwóch królów na mocy Traktatu z Limerick w 1691 roku opuścił wyspę.

Irlandczycy przez kolejne stulecia służyli na kontynencie w armiach państw katolickich. Irlandzka historiografia określa ich mianem dzikich gęsi. Burke wyemigrowali do Hiszpanii, a następnie stamtąd jej część do Austrii.

Izabela dorastała w Zbarażu, gdzie znajdowała się przez pewien czas pod opieką wujostwa - braci Niementowskich. Następnie wyjechała do Wiednia; tam poznała przyszłego męża. Mieli troje dzieci: Marię (1919–1998) oraz bliźniaków: Zygmunta (zmarł w wieku dziecięcym) i Stanisława (1921–2002).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 755.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 8 z 6 lutego 1926 roku, s. 3, 7.
  3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220, 242.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 100.
  7. Szurlej 1939 ↓, s. 3.
  8. Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. [dostęp 2011-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-23)].
  9. Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945
  10. Strona cmentarza w Dössel. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-13)].
  11. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  12. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]