Przejdź do zawartości

Tadeusz Mencel (1893–1924)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Mencel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1893
Niskołyzy

Data i miejsce śmierci

23 lipca 1924
Wojniłów

Zawód, zajęcie

rolnik

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Tadeusz Mencel (ur. 22 lutego 1893 w Niskołyzach, zm. 23 lipca 1924 w Wojniłowie) – rotmistrz Wojska Polskiego, rolnik, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 lutego 1893 w Niskołyzach, w ówczesnym powiecie buczackim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Karola, właściciela ziemskiego, i Marii z Sołowijów[1][2]. Był starszym bratem Pawła (1897–1968), porucznika kawalerii Wojska Polskiego, działacza niepodległościowego i kawalera Orderu Virtuti Militari[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był c. i k. Pułk Ułanów Nr 13[3][4]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[5][6].

W 1920, w czasie wojny z bolszewikami, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[7]. W początku sierpnia został przydzielony do 201 ochotniczego pułku szwoleżerów, późniejszego 3 pułku szwoleżerów, w którym objął dowództwo 3. szwadronu[8]. 11 sierpnia 1920 osłaniając w odwrocie XV Brygadę Piechoty pod Rabianami i Połaziami Świętochowskimi został ranny[8]. 22 sierpnia wyróżnił się męstwem w szarży pod Żurominkiem[9]. 27 sierpnia został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7]. W październiku 1920 dowodził 3. szwadronem w zagonie na Korosteń[10].

Po zakończeniu działań wojennych nadal pełnił służbę w macierzystym pułku[11]. W 1922 został przeniesiony do rezerwy[12] i przydzielony w rezerwie do 3 pułku szwoleżerów[13][14][15]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu rotmistrza rezerwy ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 203. lokatą w korpusie oficerów jazdy[16][17].

Po zwolnieniu z wojska prowadził gospodarstwo rolne w Wojniłowie[1]. Tam 23 lipca 1924 został zamordowany[18][19][20].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Kolekcja ↓, s. 1, 4.
  2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-16]..
  3. Ranglisten 1917 ↓, s. 816.
  4. a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 1026.
  5. Ranglisten 1917 ↓, s. 742.
  6. Ranglisten 1918 ↓, s. 935.
  7. a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 793.
  8. a b Gruszecki 1929 ↓, s. 9.
  9. Gruszecki 1929 ↓, s. 21.
  10. Gruszecki 1929 ↓, s. 27.
  11. Spis oficerów 1921 ↓, s. 241.
  12. Druga lista 1922 ↓, s. 24.
  13. Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 183.
  14. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 600.
  15. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 541.
  16. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 697.
  17. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 619.
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 14 maja 1925, s. 258.
  19. a b Ś.p. rtm. Tad. Mencel. „Żołnierz Polski”. 35 (419), s. 17, 1924-08-31. Warszawa. .
  20. Straszne morderstwo rabunkowe w powiecie kałuskim. „Gazeta Lwowska”. 170, s. 7, 1924-07-25. Lwów. .
  21. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 8.
  22. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-16]..
  23. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 416.
  24. Gruszecki 1929 ↓, s. 30.
  25. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-16]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]