Przejdź do zawartości

Trzciniak perski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trzciniak perski
Acrocephalus griseldis[1]
(Hartlaub, 1891)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

trzciniaki

Rodzaj

Acrocephalus

Gatunek

trzciniak perski

Synonimy
  • Calamoherpe griseldis Hartlaub, 1891[2]
  • Acrocephalus arundinaceus griseldis (Hartlaub, 1891)[3]
  • Acrocephalus arundinaceus griseldiss (Hartlaub, 1891)[3]
  • Acrocephalus babylonicus Ticehurst, 1920[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     zimowiska

Trzciniak perski[5] (Acrocephalus griseldis) – gatunek małego ptaka z rodziny trzciniaków (Acrocephalidae). Wędrowny – w sezonie lęgowym występuje na Bliskim Wschodzie, zimuje we wschodniej Afryce. Jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten po raz pierwszy opisał w 1891 roku Gustav Hartlaub. Autor nadał mu nazwę Calamoherpe griseldis, a jako miejsce typowe wskazał Nguru w Tanganice (obecnie Tanzania)[2][3][6]. Obecnie gatunek umieszczany jest w rodzaju Acrocephalus[2][5][7]. Dawniej takson ten bywał uznawany za podgatunek trzciniaka zwyczajnego (A. arundinaceus)[2][3], ale ptaki te różnią się od siebie morfologią i śpiewem, a ich odrębność gatunkową potwierdziły badania mitochondrialnego DNA[2]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][7].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 17–18 cm; masa ciała 12–29 g (średnio 17 g)[2]. Ubarwienie grzbietu, lotek i sterówek ciemnobrązowe, natomiast brzucha brudnobiałe. Gatunek ten charakteryzuje ponadto stosunkowo długi dziób i jego kontrastowa barwa: górna część brązowa, dolna jasnoróżowa.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Trzciniak perski występuje w południowo-wschodnim Iraku (między Bagdadem a Basrą); dużo mniej liczny w południowo-zachodnim Iranie i Kuwejcie; w 1. dekadzie XXI wieku po raz pierwszy odnotowano lęgi w Izraelu. Na zimę migruje do wschodniej Afryki (Sudan, Sudan Południowy, Etiopia, południowa Somalia, południowo-wschodnia Kenia, wschodnia Tanzania, południowe Malawi oraz Mozambik). W czasie przelotów występuje również w Kuwejcie i Arabii Saudyjskiej[4].

Środowiskiem naturalnym trzciniaka perskiego są płytkie, bagniste tereny podmokłe.

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Trzciniak perski lęgi przeprowadza w szuwarach trzcinowych. Występuje zazwyczaj pojedynczo lub w parach, podczas migracji widywany w luźnych grupach[4].

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje trzciniaka perskiego za gatunek zagrożony (EN – Endangered). Liczebność populacji szacuje się na 1500–7000 dorosłych osobników. Siedliska lęgowe tego ptaka od lat 50. XX wieku systematycznie się kurczyły w wyniku realizacji na dużą skalę projektów hydrologicznych w dorzeczach Eufratu i Tygrysu; w 2003 roku pozostało ich około 759 km², ale później sytuacja uległa poprawie. Ze względu na znaczną utratę areału lęgowego światowa populacja tego gatunku gwałtownie spadła. Obecnie (2022) BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako stabilny[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Acrocephalus griseldis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e f g Dyrcz, A.: Basra Reed-warbler (Acrocephalus griseldis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  3. a b c d e D. Lepage: Basra Reed-Warbler Acrocephalus griseldis. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-01-01]. (ang.).
  4. a b c d Acrocephalus griseldis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Acrocephalidae Salvin, 1882 (1838) - trzciniaki - Brush, reed and swamp warblers (wersja: 2019-04-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2019-12-05].
  6. G. Hartlaub, Vierter Beitrag zur Ornithologie der östlich-aequatorialen Länder und der östlichen Küstengebiete Afrikas, „Abhandlungen herausgegeben vom Naturwissenschaftlichen Verein zu Bremen”, 12, 1891, s. 7-8 (łac. • niem.).
  7. a b F. Gill, D. Donsker (red.): Bushtits, leaf warblers, reed warblers. IOC World Bird List: Version 9.2. [dostęp 2019-12-05]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]