Ulica Franciszkańska w Sanoku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
ulica Franciszkańska
Śródmieście
Ilustracja
Państwo  Polska
Miejscowość Sanok
Długość 100 m
Przebieg
Ikona ulica początek T.svg 0 Ulica 3 Maja
Położenie na mapie Sanoka
Mapa lokalizacyjna Sanoka
ulica Franciszkańska
ulica Franciszkańska
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
ulica Franciszkańska
ulica Franciszkańska
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa lokalizacyjna województwa podkarpackiego
ulica Franciszkańska
ulica Franciszkańska
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa lokalizacyjna powiatu sanockiego
ulica Franciszkańska
ulica Franciszkańska
Ziemia49°33′37,9″N 22°12′22,2″E/49,560528 22,206167
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Franciszkańska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście miasta Sanoka[1].

Nazwa ulicy Franciszkańskiej została nadana w toku dokonywanych zmian nazw ulic w Sanoku w 1913 i przyznana drodze biegnącej od ul. 3 Maja w dół schodami do ulicy Andrzeja Potockiego[2] (Alojzy Zielecki podał, że nazwa ulicy Franciszkańskiej została nadana podczas zbiorowej decyzji Rady Miejskiej w Sanoku w 1867[3]. Wcześniej ten odcinek był określany jako przecznica od ul. 3 maja[4]. Na przełomie XIX/XX wieku ulica została poszerzona[5].

W okresie PRL istniała ul. Bojowników o Wolność i Demokrację, a w 1989 została przywrócona nazwa ulicy Franciszkańskiej[6].

Zabudowa ulicy[edytuj | edytuj kod]

  • Kamienica pod numerem 2. Przed 1939 mieściła się w nim siedziba ukraińskiej organizacji „Narodna Torhowla” (także jako „Russki Torgowy Dom”[7] – kamienica narożna pod adresem ulicy 3 Maja 3 także mieściła tę organizację do 1944[8]), a po zakończeniu II wojny światowej 1945 pomieszczenia piętrowe zostały przekazane do użytkowania na rzecz koła sanockiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[9].
  • Kamienica pod numerem 3. Na przełomie lat 60./70. pod numerem 3 ulicy ZBoWiD działały Przedsiębiorstwo Budownictwa Komunalnego w Sanoku oraz Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo-Budowlane w Sanoku[10]. W 1972 obiekt pod tym numerem ulicy, stanowiący murowany dom z przełomu XVIII/XIX wieku, przebudowywany XIX/XX w., został włączony do uaktualnionego wówczas rejestru zabytków Sanoka[11]. Budynek został wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[12].
  • Kamienica pod numerem 4. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[12]. Na pierwszym piętrze lokal objął sanocki oddział Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej[13].
  • Synagoga Jad Charuzim, pod numerem 5. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[14].
  • Klasztor Franciszkanów, pod numerem 7. Zespół klasztorny (kościół, klasztor i ogrodzenie) został wpisany do wojewódzkiego (1968)[15] oraz do gminnego rejestru zabytków Sanoka[12].
    • Na przełomie lat 60./70. pod numerem 7 ulicy ZBoWid działała Spółdzielnia Inwalidów „Spójnia”[16].
  • Od południowo-wschodniego krańca ulicy odchodzą Schody Franciszkańskie (gotowe w 1905[17]) do ulicy Podgórze.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20].
  2. ↑ Ludwik Glatman. Nowe nazwy ulic Wielkiego Sanoka (dokończenie). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 36 z 31 sierpnia 1913. 
  3. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 377.
  4. ↑ Kronika. Sanockie „szyldy”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 29 z 9 lipca 1911. 
  5. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój przestrzenny miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 395.
  6. ↑ Nowe nazwy sanockich ulic. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 13 (484) z 1–10 maja 1989. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  7. ↑ Ogłoszenie. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, Nr 14 z 2 kwietnia 1911. 
  8. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996. 
  9. ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 11-12.
  10. ↑ Ogłoszenie. „Nowiny”, s. 4, Nr 14 z 15 stycznia 1970. 
  11. ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 92, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  12. ↑ a b c Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 3. [dostęp 2016-10-20].
  13. ↑ Joanna Kozimor. Nowy prezes, nowy duch. „Tygodnik Sanocki”. Nr 33 (979), s. 14, 20 sierpnia 2010. 
  14. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 4. [dostęp 2016-10-20].
  15. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie. 2020-09-30. s. 144. [dostęp 2016-10-20].
  16. ↑ Ogłoszenie. „Nowiny”, s. 4, Nr 29 z 30 stycznia 1970. 
  17. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 87, s. 3, 27 sierpnia 1905. 
p • d • e
Ulice i place w Sanoku
Ulice Herb Sanok
Place
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Franciszkańska_w_Sanoku&oldid=61611054”