Ulica Franciszkańska w Sanoku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
ulica Franciszkańska
Śródmieście
Ilustracja
Państwo  Polska
Miejscowość Sanok
Długość 100 m
Przebieg
Ikona ulica początek T.svg 0 Ulica 3 Maja
Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica Franciszkańska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Franciszkańska”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Franciszkańska”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Franciszkańska”
Ziemia49°33′37,9″N 22°12′22,2″E/49,560528 22,206167
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Franciszkańska w Sanoku – ulica w dzielnicy Śródmieście miasta Sanoka[1].

Nazwa ulicy Franciszkańskiej została nadana w toku dokonywanych zmian nazw ulic w Sanoku w 1913 i przyznana drodze biegnącej od ul. 3 Maja w dół schodami do ulicy Andrzeja Potockiego[2] (Alojzy Zielecki podał, że nazwa ulicy Franciszkańskiej została nadana podczas zbiorowej decyzji Rady Miejskiej w Sanoku w 1867[3]. Wcześniej ten odcinek był określany jako przecznica od ul. 3 maja[4]. Na przełomie XIX/XX wieku ulica została poszerzona[5].

W okresie PRL istniała ul. Bojowników o Wolność i Demokrację, a w 1989 została przywrócona nazwa ulicy Franciszkańskiej[6].

Zabudowa ulicy[edytuj | edytuj kod]

  • Kamienica pod numerem 2. Przed 1939 mieściła się w nim siedziba ukraińskiej organizacji „Narodna Torhowla” (także jako „Russki Torgowy Dom”[7] – kamienica narożna pod adresem ulicy 3 Maja 3 także mieściła tę organizację do 1944[8]), a po zakończeniu II wojny światowej 1945 pomieszczenia piętrowe zostały przekazane do użytkowania na rzecz koła sanockiego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[9].
  • Kamienica pod numerem 3. Na przełomie lat 60./70. pod numerem 3 ulicy ZBoWiD działały Przedsiębiorstwo Budownictwa Komunalnego w Sanoku oraz Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo-Budowlane w Sanoku[10]. W 1972 obiekt pod tym numerem ulicy, stanowiący murowany dom z przełomu XVIII/XIX wieku, przebudowywany XIX/XX w., został włączony do uaktualnionego wówczas rejestru zabytków Sanoka[11]. Budynek został wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[12].
  • Kamienica pod numerem 4. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[12]. Na pierwszym piętrze lokal objął sanocki oddział Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej[13].
  • Synagoga Jad Charuzim, pod numerem 5. Budynek wpisany do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka, opublikowanego w 2015[14].
  • Klasztor Franciszkanów, pod numerem 7. Zespół klasztorny (kościół, klasztor i ogrodzenie) został wpisany do wojewódzkiego (1968)[15] oraz do gminnego rejestru zabytków Sanoka[12].
    • Na przełomie lat 60./70. pod numerem 7 ulicy ZBoWid działała Spółdzielnia Inwalidów „Spójnia”[16].
  • Od południowo-wschodniego krańca ulicy odchodzą Schody Franciszkańskie (gotowe w 1905[17]) do ulicy Podgórze.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ O dzielnicy. sanoksrodmiescie.pl. [dostęp 2015-08-20].
  2. ↑ Ludwik Glatman. Nowe nazwy ulic Wielkiego Sanoka (dokończenie). „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 36 z 31 sierpnia 1913. 
  3. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 377.
  4. ↑ Kronika. Sanockie „szyldy”. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 29 z 9 lipca 1911. 
  5. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój przestrzenny miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 395.
  6. ↑ Nowe nazwy sanockich ulic. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 13 (484) z 1–10 maja 1989. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  7. ↑ Ogłoszenie. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 4, Nr 14 z 2 kwietnia 1911. 
  8. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. O balkonikach sanockich kamieniczek. „Tygodnik Sanocki”. 17-18 (233-234), s. 6, 30 kwietnia 1996. 
  9. ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 11-12.
  10. ↑ Ogłoszenie. „Nowiny”, s. 4, Nr 14 z 15 stycznia 1970. 
  11. ↑ Artur Bata. Działalność Powiatowego Konserwatora Zabytków w Sanoku w 1972 r.. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 17-18, s. 92, 1973. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. 
  12. ↑ a b c Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 3. [dostęp 2016-10-20].
  13. ↑ Joanna Kozimor. Nowy prezes, nowy duch. „Tygodnik Sanocki”. Nr 33 (979), s. 14, 20 sierpnia 2010. 
  14. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 4. [dostęp 2016-10-20].
  15. ↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie. 2020-09-30. s. 144. [dostęp 2016-10-20].
  16. ↑ Ogłoszenie. „Nowiny”, s. 4, Nr 29 z 30 stycznia 1970. 
  17. ↑ Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 87, s. 3, 27 sierpnia 1905. 
p • d • e
Ulice i place w Sanoku
Ulice Herb Sanok
Place
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ulica_Franciszkańska_w_Sanoku&oldid=61611054”