Arnold Andrunik
| ||
Data i miejsce urodzenia | 20 października 1911 Przemyśl | |
Data i miejsce śmierci | 26 lipca 2000 Sanok | |
Przebieg służby | ||
Siły zbrojne | Związek Walki Zbrojnej-![]() | |
Główne wojny i bitwy | II wojna światowa | |
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Arnold Andrunik (ur. 20 października 1911 w Przemyślu, zm. 26 lipca 2000 w Sanoku) – polski urzędnik, żołnierz ZWZ-Armii Krajowej, współpracownik siatki kurierskiej podczas II wojny światowej. Mąż Marii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się jako syn Romualda i Janiny. Pochodził z Przemyśla. W 1927 ukończył IV klasę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Królowej Zofii w Sanoku[1]. Egzamin dojrzałości zdał eksternistycznie we Lwowie. Rodzinny dom Arnolda Andrunika mieścił się przy ulicy Sanowej w Sanoku (według różnych źródeł pod numerem 13 lub 14[2]). Od 1929 do 1935 był zatrudniony na stanowisku kontrolera sanitarnego w Wydziale Powiatowym, a od 1 kwietnia 1935 do września 1939 pracował jako referent i kierownik kancelarii Starostwa Powiatowego w Sanoku. W 1938 ożenił się z Marią Stefanią Łomnicką. Początkowo małżeństwo mieszkało w Sanoku przy ulicy Cegielnianej, następnie przy ulicy Adama Mickiewicza. 8 sierpnia 1939 urodziła im się córka Teresa.
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w ewakuacji dokumentów urzędu, następnie zatopionych w Dniestrze, po czym powrócił do Sanoka 20 października. Za sprawą Aleksandra Rybickiego został żołnierzem Związku Walki Zbrojnej[3], przysięgę złożył 1 kwietnia 1940 w domu przy ulicy Bartosza Głowackiego 13 (odbierał ją Adam Fastnacht). Działał w służbie liniowej, jako wywiadowca, organizował bojówki oraz dywersję. Od komendanta oddziału partyzanckiego OP-23 por. Władysława Biegańskiego ps. „Janusz” otrzymał powierzone funkcje utrzymywania łączności z powiatowymi placówkami ZWZ-AK, ponadto brał udział w kolportowaniu podziemnych wydawnictw (w domu Andruników zorganizowano magazyn prasy podziemnej, a także stanowił punk kontaktowy i schronienie dla kurierów na ich trasie), przewożeniu przemycanej broni. Równolegle pracował zawodowo jako inkasent PZU w Sanoku. W 1940 szef zarządu miasta Sanoka Rudolf Dreier złożył mu propozycję objęcia w prowadzonym przez Niemców magistracie (Stadtverwaltung) posady kierownika biura meldunkowego. Po zgłoszeniu tego komendantowi OP-23 Rudolfowi Rybie, w grudniu 1940 otrzymał rozkaz objęcia stanowiska, które podjął 1 lutego 1941. Następnie będąc zatrudniony w tym charakterze stworzył w miejscu pracy punkt sekcji legalizacyjnej ZWZ zajmując się głównie kwestiami paszportowymi. W ramach swojej działalności trudnił się wyrabianiem fałszywych dokumentów, kennkart, zaświadczeń, przepustek, zezwoleń oraz fikcyjnych dokumentów, opierając się na dokumentach tzw. „martwych dusz”, czyli albo zmarłych bądź posiadających nieważny meldunek[4]. W tym celu był wykorzystywany dom Andrunika, który funkcjonował pod kryptonimem „(Punkt) T”[5] (sam Andrunik działał pod pseudonimem „T”[6]). 20 sierpnia 1941 śledztwo i kontrolę w urzędzie prowadziło gestapo. Po wstępnym przesłuchaniu Arnold Andrunik zagrożony aresztowaniem oddalił się z siedziby zarządu miasta[7]. Następnie ukrywał się w Bażanówce, Jaćmierzu, Wzdowie, Zarszynie (tam otrzymał fałszywą tożsamość Roman Moderski), następnie w Trześniowie, skąd wyjechał do Krakowa, gdzie otrzymał tożsamość Tadeusz Jaszczołt, został zatrudniony jako buchalter w Fabryce Wyrobów Spirytusowych, a jednocześnie zajął się punktem kontaktowym dla kurierów ZWZ. Załatwienia tego dokonał Aleksander Rybicki, który pozostawał z nim nadal w kontakcie. Punkt mieścił się w miejscu zamieszkania przy ulicy Brzozowej 12 i funkcjonował pod kryptonimem „Baszta”. Po przemianowaniu od lutego 1942 był żołnierzem Armii Krajowej. Od świąt Wielkanocy 1942 w Krakowie zamieszkała z Arnoldem Andrunikiem jego żona Maria, która także działała w ZWZ. Arnold i Maria Andrunikowie oraz inni współpracownicy krakowskiego punktu (m.in. łączniczka z Komańczy[8]) zostali aresztowani przez gestapo nad ranem 26 czerwca 1942. W tym czasie 2-letnie dziecko Andruników zostało przez Niemców umieszczone w jednym z krakowskich szpitali, skąd uwolnili go później członkowie AK i oddali w opiekę rodziny pod Sanokiem[7]. Podczas przesłuchania Arnold Andrunik został rozpoznany. Mimo ciężkiego śledztwa i katowania w więzieniu Montelupich, przy ulicy Pomorskiej nie wydali swoich współpracowników (podczas tortur Arnold Andrunik był m.in. dwukrotnie wieszany przez oprawców celem wymuszenia zeznań[9]). Po niespełna 3-miesięcznym okresie śledztwa[10], 30 września 1942 został skierowany do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie został osadzony jako więzień polityczny i otrzymał numer obozowy 66686[11] (tego samego dnia, choć osobno, do tego obozu została przewieziona jego żona). Przebywał w Auschwitz-Birkenau od 30 września 1942 do 13 marca 1943, następnie od 14 marca do 20 kwietnia 1943 w Groß-Rosen (numer więźnia 8898), a od 20 kwietnia 1943 do 26 kwietnia 1945 w Sachsenhausen–Oranienburg (nr obozowy 63971, początkowo pracował tam przy budowie baraków podobozu Falkensee zamieszkując wówczas w Staaken pod Berlinem, następnie był zatrudniony w położonej nieopodal fabryce „Demag”, produkującej czołgi i rakiety V-2). 26 kwietnia 1945 w grupie 10 więźniów zbiegł z obozowego komanda w Falkensee[12]. 8 maja 1945 powrócił do Sanoka po trzech latach (27 maja powróciła także jego żona). W połowie maja 1945, opierając się na swoim doświadczeniu zawodowym sprzed wojny i dysponując egzaminem państwowym, zgłosił się do starostwa powiatu sanockiego z prośbą o pracę, lecz ówczesny starosta Andrzej Szczudlik odmówił mu tego. Następnie Arnold Andrunik ukrywał się na terenie Sanoka i Zagórza. Później otrzymał stanowisko kierownika administracyjnego Szpitala Powiatowego w Sanoku, które pełnił od 1 czerwca 1945 do 31 maja 1950. Po 1950 został członkiem zespołu roboczego do obsługi realizowanej inwestycji budowy nowego szpitala w Sanoku[13]. W dalszym okresie pracował jako kierownik ds. administracyjnych i wicedyrektor Budowlanego Przedsiębiorstwa Powiatowego w Sanoku od 1 kwietnia 1950 do 31 maja 1956[14], inspektor inwestycyjny w Zjednoczeniu Państwowych Gospodarstw Rolnych w Sanoku od 1 czerwca 1956 do 28 lutego 1957 oraz Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Sanoku od 1 kwietnia 1957. W 1968 został sekretarzem Prezydium MRN w Sanoku, po czym odszedł na emeryturę.
W 1958 był członkiem Komisji Zdrowia w Miejskiej Radzie Narodowej w Sanoku[15]. Został wybrany radnym MRN w Sanoku w 1961[16], w 1965[17][18], w 1969[19], w 1973[20], w 1978[21]. Został członkiem prezydium powołanej podczas stanu wojennego 16 września 1982 Tymczasowej Miejskiej Rady Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON)[22].
Działał społecznie, zaangażował się w działalność kombatancką i upamiętniającą martyrologię obozową. W 1945 Został współzałożycielem sanockiego oddziału Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych (wraz z nim Jan Bezucha, Mieczysław Urbański, Bronisław Wajda), w 1949 wcielonego do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[23], w którym pełnił funkcję członka zarządu i sekretarza), reaktywowanego w 1990 jako koło terenowe, działającego w kamienicy przy ulicy Jagiellońskiej 4[24]. Sporządził wspomnienia dotyczące uwięzienia w obozach koncentracyjnych, spisane na potrzeby akcji „Ocalmy od zapomnienia” zorganizowanej przez ZBoWiD, których fragmenty zostały opublikowane w „Roczniku Sanockim 1986” z 1988[25][26]. Stworzył kronikę sanockich organizacji kombatanckich. Został członkiem oddziału sanockiego Polskiego Czerwonego Krzyża, działającego w budynku przy ul. Ignacego Daszyńskiego 17[27], w grudniu 1983 wybrany sekretarzem Zarządu Miejskiego PCK w Sanoku[28]. Pisał także wiersze, w których opiewał Sanok.
Po wojnie Arnold i Maria Andrunikowie mieli jeszcze dwóch synów: Jana (ur. 1946) i Witolda (ur. 1952). Zamieszkiwali przy ulicy Rybackiej 3 w Sanoku[29].
Arnold Andrunik zmarł 26 lipca 2000 i został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 28 lipca 2000[30]. Wraz z nim została pochowana jego żona Maria (1909−1988) oraz ich syn Witold, zmarły tragicznie w wypadku motocyklowym w 1975[31]. Brat Arnolda, Kazimierz Andrunik, ps. „Rybak”, także był żołnierzem AK.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)[32]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Krzyż Partyzancki
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Krzyż Armii Krajowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)[33]
- Krzyż Oświęcimski (1986)[34]
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1978)[35][36]
- Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”
- Łącznie otrzymał ponad 30 odznaczeń
- Wyróżnienia
- Dyplom Rady Naczelnej i Zarządu ZBoWiD (1989)[37]
- Pierwsza nagroda w II konkursie „Ziemia rodzinna Grzegorza z Sanoka w literaturze” w dziedzinie pamiętników[38]
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Zapiski z osobistych przeżyć w czasie drugiej wojny światowej i okupacji
- U świtu wolności
- Głód w hitlerowskim więzieniu i obozie koncentracyjnym
- Obozowe słownictwo w Oświęcimiu
- Przyjaźń między więźniami w śledztwie, więzieniu i obozie koncentracyjnym
- Sposoby poniżania godności więźnia w Oświęcimiu
- Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984 (1986)
- Wspomnienia z hitlerowskich obozów (Rocznik Sanocki 1988)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ XXXX. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1926/1927. Sanok: 1927, s. 17.
- ↑ Edward Zając. Z sanockiej ziemi. Arnold Andrunik (1911−2000). „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (483), s. 9, 9 lutego 2001.
- ↑ Kryptonim „San”. stankiewicze.com. [dostęp 13 maja 2014].
- ↑ Mieczysław Przystasz. Powiat sanocki w latach 1939–1947. „Rocznik Sanocki”. II, s. 241, 1967. Wydawnictwo Literackie.
- ↑ Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1994, s. 50. ISBN 83-87282-47-2.
- ↑ Andrzej Brygidyn. Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (II). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 8 (242) z 1-10 sierpnia 1982.
- ↑ a b Andrzej Brygidyn. Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (IV). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 10 (244) z 20−31 sierpnia 1982.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Aby nie zginęła pamięć tamtych dni. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 14 (305) z 10−20 maja 1984.
- ↑ Arnold Andrunik. Wspomnienia z hitlerowskich obozów koncentracyjnych (fragmenty). „Rocznik Sanocki”. T. VI, s. 211, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka.
- ↑ Arnold Andrunik. Wspomnienia z hitlerowskich obozów koncentracyjnych (fragmenty). „Rocznik Sanocki”. T. VI, s. 201, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka.
- ↑ Informacje o więźniach. Arnold Andrunik. auschwitz.org. [dostęp 2019-02-22].
- ↑ Józef Ząbkiewicz. Dzień, który na zawsze pozostanie w pamięci. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 14 (305) z 10−20 maja 1984.
- ↑ Edward Zając: Szpital Powszechny w Sanoku. Szpital Specjalistyczny w Sanoku. s. 93. [dostęp 13 maja 2014].
- ↑ Józef Baszak: Powstanie i rozwój Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlanego (1950-1978). W: Budownictwo. Sanockie Przedsiębiorstwo Ceramiki Budowlanej. Sanockie Przedsiębiorstwo Budowlane. Sanok: 2014, s. 73, 99. ISBN 978-83-934513-6-4.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 164, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 178, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Obwieszczenie o wynikach wyborów do rad narodowych w województwie rzeszowskim. „Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie”. Nr 7, s. 110, 30 czerwca 1965.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 202, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 216, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 237, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950−1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 255, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Powstała Tymczasowa Miejska Rada Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 14 (248) z 1−10 października 1982.
- ↑ Józef Ząbkiewicz. 40 lat kombatanckiego związku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 14 (485) z 10−20 maja 1989.
- ↑ Arnold Andrunik. Sanoczanie w Oświęcimiu. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, Nr 5 (169) z 3 lutego 1995.
- ↑ Arnold Andrunik. Wspomnienia z hitlerowskich obozów koncentracyjnych (fragmenty). „Rocznik Sanocki”. T. VI, s. 201−211, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka.
- ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 245. ISBN 83-909787-0-9.
- ↑ Roman Daszyk. 90 lat Polskiego Czerwonego Krzyża. „Rocznik Sanocki 2011”, s. 211, 2011. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Izabela Wilk. Miejska Konferencja Sprawozdawczo-Wyborcza PCK w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 1 (292) z 1−10 stycznia 1984.
- ↑ Zofia Bandurka: Wykaz imienny zaproszonych i obecnych na Zjeździe – przygotowała mgr Zofia Bandurkówna. W: Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 115.
- ↑ Pozostaną w pamięci. Arnold Andrunik (1911−2000). „Tygodnik Sanocki”. Nr 31 (456), s. 11, 4 sierpnia 2000.
- ↑ Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 191 (poz. 72).
- ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 127.
- ↑ Spotkanie byłych więźniów hitlerowskich obozów zagłady. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 6 (25) z 15-31 marca 1975.
- ↑ Manifestacja pokojowa w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 15 (378) z 20-31 maja 1986.
- ↑ Uroczysta sesja MRN i MK FJN. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 21 (114) z 20-31 lipca 1978.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 260, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Upamiętnić dobro najwyższe!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 34 (505) z 10-20 grudnia 1989.
- ↑ Franciszek Oberc, Kalendarium sanockie 1974-1994 w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 959.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Ząbkiewicz. Aby nie zginęła pamięć tamtych dni. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 14 (305) z 10-20 maja 1984.
- Józef Ząbkiewicz. Dzień, który na zawsze pozostanie w pamięci. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 14 (305) z 10-20 maja 1984.
- Andrzej Brygidyn. Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (II). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 8 (242) z 1-10 sierpnia 1982.
- Andrzej Brygidyn. Na frontach II wojny światowej. Kurierskimi szlakami (IV). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 10 (244) z 20-31 sierpnia 1982.
- Arnold Andrunik. Wspomnienia z hitlerowskich obozów koncentracyjnych (fragmenty). „Rocznik Sanocki”. T. VI, s. 201-211, 1988. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka.
- Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995. ISBN 83-86077-57-3.
- Edward Hajduk. Pozostaną w pamięci. Arnold Andrunik (1911-2000). Pożegnanie. Ku pamięci drogiego kolegi i przyjaciela. „Tygodnik Sanocki”. Nr 36 (461), s. 9, 8 września 2000.
- Edward Zając. Z sanockiej ziemi. Arnold Andrunik (1911-2000). „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (483), s. 8-9, 9 lutego 2001.
- Edward Zając: Sanockie biografie. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2009, s. 26-31, 143-145. ISBN 978-83-61043-09-6.
- Archiwum ofiar terroru nazistowskiego i komunistycznego w Krakowie 1939-1956. Arnold Andrunik. krakowianie1939-56.mhk.pl. [dostęp 13 maja 2014].
- Franciszek Oberc. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- Członkowie Polskiego Czerwonego Krzyża
- Członkowie rad miejskich PRON
- Członkowie Związku Walki Zbrojnej
- Członkowie ZBoWiD
- Działacze środowisk kombatanckich
- Kurierzy Komendy Głównej ZWZ-AK
- Ludzie urodzeni w Przemyślu
- Ludzie związani z Zagórzem
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1944–1989)
- Odznaczeni Krzyżem Oświęcimskim
- Odznaczeni Krzyżem Partyzanckim
- Odznaczeni Krzyżem Armii Krajowej
- Odznaczeni Medalem 30-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945
- Odznaczeni odznaką honorową „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”
- Odznaczeni Odznaką „Zasłużony dla Sanoka”
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Pochowani na Cmentarzu Centralnym w Sanoku
- Polscy pisarze okresu II wojny światowej
- Polscy pisarze współcześni
- Polscy poeci
- Radni Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku
- Uczniowie Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku
- Urzędnicy terytorialnej administracji rządowej II Rzeczypospolitej
- Urzędnicy związani z Sanokiem
- Więźniowie KL Auschwitz
- Więźniowie KL Gross-Rosen
- Więźniowie KL Sachsenhausen
- Więźniowie więzienia Gestapo na Montelupich w Krakowie
- Wojskowi związani z Sanokiem
- Żołnierze Armii Krajowej
- Urodzeni w 1911
- Zmarli w 2000