Wikipedysta:Alan ffm/Koszalińska Kolej Wąskotorowa
Koszalińska Kolej Wąskotorowa[edytuj | edytuj kod]
Do Koszalińskiej KW (niem. Köslin–Belgarder Bahnen) należało 129,52 km torów o początkowym prześwicie toru 750 mm. Pierwsza linia o długości 32,2 km z Koszalina do wsi Nacław uruchomiona została w dniu 1 listopada 1898 r. gdzie uzyskała połączenie ze Sławieńską Koleją Powiatową. Dokładnie 7 lat później ruszyły pociągi na trasie Manowo – Świelino – Bobolice i Białogard – Świelino. W dniu 17 września 1909 r. oddano ostatnią linię z Białogardu do Rarwina o długości 20,2 km.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po przejęciu we wrześniu 1945 r. administracji przez PKP wszystkie linie były nieczynne, gdyż wcześniej armia sowiecka prawdopodobnie zdemontowała nawierzchnię. Według rozkładu jazdy 1948/1949 przywrócono ruch na linii Białogard – Świelino – Bobolice, a w 1950 r. na liniach z Koszalina do Bobolic i z Białogardu do Rarwina z nowym prześwitem toru 1000 mm, dostosowując szerokość do innych linii wąskotorowych na Pomorzu Zachodnim. W 1952 r. otwarto odcinek również o szerokości toru 1000 mm z Rarwina do Lepina Trójkąt, gdzie powstał układ torowy umożliwiający płynne skierowanie pociągów do Sławoborza lub Gościna. W ten sposób zrealizowano dawne plany z lat 20. łącząc Koszalińską Kolej Wąskotorową z resztą linii Pomorskich Kolei Wąskotorowych. Projekt uruchomienia linii Manowo – Jacinki – Polanów Pomorski nie doczekał się niestety realizacji.
W latach 80. XX wieku zamknięto pierwszą z linii – ze Świelina do Bobolic. W 1996 r. to samo stało się z liniami z Białogardu do Lepina i Świelina. Ostatnia linia z Koszalina do Świelina została zamknięta w 2001 r.
Istniejące obecnie linie kolejki:
- Koszalin Wąsk. – Świelino – linia częściowo rozkradziona, wpisana do rejestru zabytków, w Koszalinie znajduje się stacja przeładunkowa oraz warsztaty;
- Świelino – Bobolice – linia w większości rozkradziona, PKP obiecało przekazać ją na pozysk szyn do załatania linii, które uruchomi samorząd (stacja Bobolice i ostatnie 2 kilometry toru zostały w 2007 roku rozebrane przez samorząd w Bobolicach – ten teren razem z torami PKP przekazało im na własność kilka lat temu pod budowę osiedla, samorząd w Bobolicach pomimo licznych deklaracji – nie przekazał kolejce szyn z rozebranego torowiska tylko sprzedał je na złom);
- Kurozwęcz – Zegrze Pomorskie – linia w większości rozkradziona.
W 2005 roku powstało Towarzystwo Miłośników Koszalińskiej Wąskotorówki, które za główny cel stawia sobie reaktywację kolejki na odcinku Koszalin – Świelino. Pierwsze jazdy próbne na fragmencie linii odbyły się w roku 2008.
Linie kolejki rozebrane:
- Manowo – Nacław – linia rozebrana przez wojska sowieckie i już nie odbudowana po wojnie;
- Białogard Wąsk. – Białogard Miasto – odcinek zlikwidowany w latach 70. XX w.;
- Białogard Wąsk. – Lepino – linia rozebrana w 2006 roku;
- Świelino – Białogard Wąsk. – linia rozebrana w 2007 roku, są szansę na dzierżawę terenu, co zablokuje na jakiś czas sprzedaż działek i być może stanowić będzie szansę na odbudowę tej linii w przyszłości;
- Lepino – Sławoborze – linia przejęta po likwidacji kolei Kołobrzeskich, została rozkradziona, a jej resztki PKP rozebrało w 2006 roku;
- Lepino – Gościno – linia przejęta po likwidacji kolei kołobrzeskich, została rozkradziona, a jej resztki PKP rozebrało w 2004 i 2006 roku, częściowo na jej terenach ma być wybudowana obwodnica Gościna, mieszczące się w Gościnie warsztaty zlikwidowano w latach 60. razem z siecią kolei Kołobrzeskich;
- Nacław – Żydowo – linia była dzierżawiona przed wojną od kolei sławieńskich, została rozebrana przez wojska sowieckie i nie została już odbudowana po wojnie.
Stacje i przystanki[edytuj | edytuj kod]
km | polska nazwa | niemiecka nazwa |
linia Koszalin Wąsk.- Nacław | ||
0,0 | Koszalin Wąsk.[1] | Köslin Kleinbahnhof / Ldb. |
1,8 | Koszalin Podgórze | Köslin Gasanstalt |
3,0 | Koszalin Żalno | Köslin Friedhof |
4,5 | Kretomino | Krettmin |
8,6 | Bonin | Bonin |
11,7 | Manowo | Manow |
12,5 | Manowo Majątek | Manow Gutsweiche |
16,6 | Wyszewo | Seidel |
18,8 | Smogorzewice | Leopoldshöhe |
23,1 | Wiewiórowo | Viverow |
26,9 | Kościernica Łącznia | Kösternitz Anschluß |
27,6 | Kościernica Wąsk. | Kösternitz |
32,3 | Nacław | Natzlaff |
linia Manowo – Bobolice Wąsk. | ||
0,0 | Manowo[1] | Manow |
3,0 | Przybyradz | Finkenborn |
4,9 | Żabowa | Wilhelmstal (Kr. Köslin) |
6,6 | Zacisze | Grünhof |
7,9 | Rosnowo Wąsk. | Roßnow |
9,3 | Gniewice | Hirschfelde (Kr. Köslin) |
10,2 | Kurozwęcz | Kursewanz |
13,4 | Krępica | Crampe (Kr.Bublitz), Krampe (Kr. Köslin) |
14,4 | Krępa Koszalińska | Crampe Dorf (Kr. Bublitz), Krampe Dorf (Kr. Köslin) |
17,0 0,0 |
Świelino | Schwellin |
3,6 | Bożniewice | Hufenberg |
7,2 | Dobrociechy | Dubbertech |
10,8 | Głodowa Koszalińska | Goldbeck Haltestelle, Goldbeck (Kr. Köslin) |
11,8 | Głodowiec | Goldbeck Haltepunkt |
16,9 | Bobolice Wąsk.[1] | Bublitz Ldb. |
km | polska nazwa | niemiecka nazwa |
linia Białogard Miasto – Świelino | ||
0,0 | Białogard Miasto[1] | Belgard Reichsbanhof |
0,6 | Białogard Wąsk. | Belgard Kleinbahnhof / Ldb. |
1,9 | Białogard Wąsk. Przystanek | Belgard Haltepunkt |
4,0 | Dębczyno | Denzin Hp. |
5,6 | Rogowo-Byszyno | Roggow-Boissin |
7,9 | Moczyłki | Spingkrug |
9,3 | Żytelkowo | Siedkow Schneidemühle |
11,3 | Dobrówko | Klein Duberow |
12,4 | Dobrowo Białogardzkie | Groß Duberow |
15,9 | Słoninko | Schlennin Kalksandsteinwerk |
16,7 | Słonino | Schlennin |
19,2 | Bukówko | Neu Buckow (Kr. Belgard) |
22,4 | Bukowo Białogardzkie | Alt Buckow |
26,4 | Tyczewo | Tietzow |
32,0 | Świelino | Schwellin |
linia Białogard Wąsk. – Lepino Trójkąt | ||
0,0 | Białogard Wąsk. | Belgard Kleinbahnhof / Ldb. |
3,7 | Łęczenko | Lenzen Wiesenhof |
5,6 | Łęczno | Lenzen Ziegelei |
6,8 | Kamosowo-Stanomino | Kammißow-Standemin |
7,8 | Kamosowo | Kammißow |
10,7 | Nasutowo | Natztow |
12,4 | Zagórze | Sager |
15,5 | Rychowo | Groß Reichow |
16,6 | Podwilcze | Podewils (Kr. Belgard) |
19,3 | Rarwino | Rarfin |
25,5 | Lepino Trójkąt | - |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- Wolfram Bäumer, Siegfried Bufe: Eisenbahnen in Pommern. Bufe-Fachbuch-Verlag, Egglham 1988, ISBN 3-922138-34-9