Nasutowo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nasutowo
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Powiat

białogardzki

Gmina

Białogard

Wysokość

26 m n.p.m.

Liczba ludności (2007)

348

Strefa numeracyjna

94

Kod pocztowy

78-200[2]

Tablice rejestracyjne

ZBI

SIMC

0302853

Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard
Mapa konturowa gminy wiejskiej Białogard, po lewej znajduje się punkt z opisem „Nasutowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Nasutowo”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Nasutowo”
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego
Mapa konturowa powiatu białogardzkiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Nasutowo”
Ziemia53°58′46″N 15°51′43″E/53,979444 15,861944[1]

Nasutowo (niem. Natztow) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 348 mieszkańców.

Wieś wchodząca w skład sołectwa:

Geografia[edytuj | edytuj kod]

Wieś leży ok. 10 km na południowy zachód od Białogardu, pomiędzy Kamosowem a miejscowością Zagórze, przy trasie byłej linii wąskotorowej BiałogardLepino. Rzeźba terenu wokół miejscowości nie jest urozmaicona, teren nieco pofałdowany, występują pola uprawne, teren jest odlesiony.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Stare lenno rodziny Wopersnow, w 1773 r. odkupione wraz z Kamosowem przez von Kleistów (Kleszczy). W 1777 r. von Kleistowie alodyfikowali oba majątki. Nasutowo pozostało ich własnością prawdopodobnie do końca II wojny światowej. W roku kiedy powstała szkoła, tj. 1867, w miejscowości mieszkało 197 osób, natomiast w roku 1939 liczba mieszkańców spadła do 155. Po wojnie majątek upaństwowiono[3].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest:

  • park dworski[4], ze sztuczną wyspą z drugiej połowy XIX wieku[5], nr rej. 1041 z 24 czerwca 1978 r. Park o pow. 1,20 ha w tym wody 0,5 ha, drzewostan ocenia się na 60 – 100 lat. Rosną tu buki, dęby, jesiony, lipy. Park ma formę dwóch fos otoczonych nasypami. Fosa wewnętrzna ma kształt litery "U", a fosa zewnętrzna posiada kształt koła otaczającego wyspę
inne zabytki

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

W pobliżu wsi znajduje się punkt widokowy (30 m n.p.m.), z którego podziwiać można Białogard, Karlino, Górę Niwkę.

Przez wieś prowadzą dwa lokalne szlaki turystyczne:

  • Szlakiem byłej kolejki wąskotorowej – rowerowo-pieszy, nieoznaczony
  • Szlakiem parków, dworów i pałaców – motorowy, nieoznaczony

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

W Nasutowie znajduje się kotłownia węglowa, funkcjonuje tutaj zbiorczy system odprowadzania ścieków. Jednym z największych pracodawców gminy jest zakład przetwarzający dowożone z przetwórni ryb odpady na mączkę rybną.

Wieś podłączona jest do sieci gazowej w Ciechnowie.

Kultura i sport[edytuj | edytuj kod]

We wsi znajduje się świetlica wiejska.

Ludowy Zespół Sportowy we wsi to "Pogoda" Nasutowo, należący do Gminnego Zrzeszenia LZS.

Komunikacja[edytuj | edytuj kod]

W miejscowości jest przystanek komunikacji autobusowej.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 86076
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 817 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. „Starostwo Powiatowe”. Białogard. 
  4. NID: Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A). nid.pl, 2022-12-21. [dostęp 2023-05-05]. (pol.).
  5. „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin. 
  6. Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 181, ISBN 978-83-7495-133-3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, UG w Białogardzie, 2005
  • Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0