Zagórze (powiat białogardzki)
53°58′10″N 15°50′28″E/53,969444 15,841111| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
43 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
136 |
| Strefa numeracyjna |
94 |
| Kod pocztowy |
78-217[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZBI |
| SIMC |
0302860 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Białogard  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu białogardzkiego  | |
| 53°58′10″N 15°50′28″E/53,969444 15,841111[1]
| |
Zagórze (niem. Sager) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie białogardzkim, w gminie Białogard. W latach 1975–1998 wieś należała do województwa koszalińskiego. W roku 2007 wieś liczyła 136 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Wieś leży ok. 11 km na południowy zachód od Białogardu, przy trasie byłej linii wąskotorowej Białogard – Lepino.
Toponimika nazwy[edytuj | edytuj kod]
Nazwa wsi ma pochodzenie najprawdopodobniej ze słowiańskiego i oznacza położenie miejscowości – za górą.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Stare lenno rodziny von Podelwils, w XVII wieku dzierżawione przez rodzinę von Platen. Od 1844 r. majątek był własnością Jana Ferdynanda Ramthum, właściciela Zasp Małych. Jako dziedzic Zagórza wymieniony jest członek rodu von Gaudcker. W 1867 r. wybudowano szkołę, miejscowość liczy 208 mieszkańców. W roku 1939 liczba mieszkańców spadła do 177. W 1928 roku majątek należał do Marii von Holtzendorff, właścicielki Podwilcza i Rychowa. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono.
Zabytki i ciekawe miejsca[edytuj | edytuj kod]
We wsi znajduje się park dworski o pow. 2,00 ha, założony w XIX wieku, drzewostan tworzą głównie buki i dęby. W runie zawilec gajowy i bluszcz pospolity.
Dwór zwrócony jest fasadą na południe. Jest to murowany budynek z ok. poł. XIX wieku, z krótkim późniejszym skrzydłem od północy (zapewne pierwotnie były dwa skrzydła). W wyniku remontu przeprowadzonego w latach 70. XX wieku utracił większość detali architektonicznych.
500 m od Zagórza przy drodze do Nasutowa spotkać można nieczynny ewangelicki cmentarz o pow. 0,16 ha, w runie z bluszczem i konwalią majową.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez miejscowość przebiega lokalny, nieoznaczony, rowerowo-pieszy szlak turystyczny Szlak torami byłej kolejki wąskotorowej.
Transport[edytuj | edytuj kod]
W miejscowości znajduje się przystanek komunikacji autobusowej[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 156026
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1592 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ „Starostwo Powiatowe”. Białogard.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Plan Rozwoju Lokalnego Gminy Białogard na lata 2005-2013, Białogard, UG, 2005
- Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0.
- Siedziba gminy: Białogard
