Vladimir Anić
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
językoznawca, leksykograf |
| Narodowość |
chorwacka |
Vladimir Anić (ur. 21 listopada 1930 w Užice, zm. 30 listopada 2000 w Zagrzebiu) – chorwacki językoznawca i leksykograf. Autor publikacji Rječnik hrvatskoga jezika (1991), pierwszego współczesnego jednotomowego słownika języka chorwackiego.
Anić urodził się w serbskim mieście Užice[1]. W 1956 r. uzyskał dyplom z zakresu jugoslawistyki i rusycystyki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Zagrzebskiego[2]. W 1963 r. obronił rozprawę doktorską Jezik Ante Kovačića[2]. W latach 1960–1974 wykładał na Wydziale Filozoficznym w Zadarze. W 1974 r. przeniósł się na Uniwersytet Zagrzebski, gdzie w 1976 r.[2] został mianowany profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Chorwackiego Języka Literackiego[3]
Anić ogłosił ponad 200 prac, studiów, recenzji i esejów z zakresu składni, fonologii, akcentologii, morfologii, leksykografii, leksykologii, terminologii oraz stylistyki. Nauczał na uczelniach w Niemczech, Szwecji i Słowenii.
Najbardziej znaną publikacją Anicia jest jego słownik języka chorwackiego. Prace nad nim zapoczątkowano w 1972 r.; do publikacji doszło zaś w grudniu 1991[4], 90 lat po opublikowaniu porównywalnego słownika przez Ivana Broza i Franja Ivekovicia. Wydania rozszerzone pojawiły się w latach 1994 i 1998[5]. Wydanie czwarte, uzupełnione o wersję CD-ROM[6], wydano pośmiertnie w 2003 r.[7]
Do jego fundamentalnych prac należą również: Pravopisni priručnik hrvatskoga jezika (pierwsze wydanie jako Pravopisni priručnik hrvatskoga ili srpskoga jezika w 1986), podręcznik ortograficzny we współautorstwie z Josipem Siliciem[2], oraz Rječnik stranih riječi (1999), słownik zapożyczeń w języku chorwackim (współautorstwo: Ivo Goldstein).
Jako językoznawca Anić sprzeciwiał się preskryptywizmowi; swój słownik postrzegał „nie jako książkę najlepszych słów, lecz jako książkę wszystkich słów”. Podkreślał przy tym znaczenie kreatywności i swobody językowej[8] jako przeciwwagi wobec puryzmu[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Anić, Vladimir, [w:] Hrvatska enciklopedija [online], 1999–2009 (chorw.).
- ↑ a b c d Vladimir Anić 1930. – 2000 [online] [dostęp 2013-04-07] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-02] (chorw.).
- ↑ Katedra za hrvatski standardni jezik – bivši članovi Katedre, „Kroatistika”, Zagrzeb [dostęp 2014-03-27] [zarchiwizowane z adresu 2014-02-26] (chorw.).
- ↑ Snježana Kordić, Recenzija knjige Vladimira Anića, ''Rječnik hrvatskoga jezika'', „Vjesnik”, Zagrzeb, 9 grudnia 1991, s. 9, ISSN 0350-3305 (chorw.).
- ↑ Snježana Kordić, Tragom uspjeha jednog rječnika: recenzija 3. izdanja knjige Vladimira Anića, ''Rječnik hrvatskoga jezika'', „Kolo”, 8 (3), Zagrzeb 1998, s. 490–492, ISSN 1331-0992 (chorw.).
- ↑ Neven Jovanović, Mi bismo još!: Recenzija knjige Vladimira Anića, ''Veliki rječnik hrvatskoga jezika'', Zarez, Zagrzeb, 17 czerwca 2004 [dostęp 2014-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-02] (chorw.).
- ↑ Vladimir Anić, Veliki rječnik hrvatskoga jezika, wyd. 4, wyd. 1. 1991, Zagrzeb: Novi Liber, 2003, s. 1881, ISBN 953-6045-24-9 (chorw.).
- ↑ Snježana Kordić, Protiv nasilja nad jezikom: recenzija knjige Vladimira Anića, Jezik i sloboda, „Republika”, 55 (5–6), Zagrzeb 1999, s. 246–251, ISSN 0350-1337 [dostęp 2019-10-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-02] (chorw.).
- ↑ Miljenko Jergović, Govorite li idiotski?: razgovor s Vladimirom Anićem [online], Feral Tribune, 4 marca 2000 [dostęp 2013-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-02] (chorw.).