Władimir Wasiutin
| Data i miejsce urodzenia |
8 marca 1952 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 lipca 2002 |
| Narodowość |
ukraińska |
| Łączny czas misji kosmicznych |
64 dni, 21 godzin, 52 minut |
| Misje |
Sojuz T-14 (Salut 7 EO-4) |
| Stopień wojskowy | |
| Wyuczony zawód |
pilot |
| Odznaczenia | |
      
| |
Władimir Władimirowicz Wasiutin (ros. Влaдимиp Bлaдимиpoвич Васютин; ur. 8 marca 1952 w Charkowie, zm. 19 lipca 2002 w Moskwie[1]) – radziecki kosmonauta i pilot wojskowy.
Kariera kosmonauty[edytuj | edytuj kod]
Ukończył Wyższą Wojskową Szkołę Lotniczą dla Pilotów im. S.I. Gricewca (ВВАУЛ) w Charkowie[2] oraz Szkołę Pilotów Doświadczalnych (tamże). Dosłużył się stopnia generała porucznika radzieckich Sił Powietrznych[2].
Szkolenie do lotu w kosmos rozpoczął w sierpniu 1976, pierwotnie jako kandydat na pilota w programie Buran[2]. W latach –1977 szkolił się w 267. Centrum Sprzętu Lotniczego i Szkolenia Pilotów Testowych w Achtubinsku, w latach 1977–1978 w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina[2]. Został powołany do korpusu kosmonautów 1 grudnia 1978[1]. Przydzielono go do programu TKS będącego pierwotnie częścią programu Ałmaz – serii wojskowych baz orbitalnych. Mimo skasowania programu głównego, pojazdy TKS nadal miały być wysyłane na stacje cywilne typu Salut.
17 września 1985 został dowódcą lotu Sojuz T-14, wchodzącego w skład misji EO-4 na stację kosmiczną Salut 7, gdzie wraz z Aleksandrem Wołkowem i Gieorgijem Grieczką dołączył do przebywających na orbicie Władimira Dżanibekowa i Wiktora Sawinycha. Pierwotnie misja miała trwać sześć miesięcy. Wasiutin miał wykonać bogaty program naukowych i wojskowych testów i ćwiczeń w module Kosmos 1686, który zadokował do Saluta autonomicznie w październiku tego roku. Wkrótce po przybyciu na orbitę Wasiutin zachorował i nie był w stanie pełnić swoich obowiązków[3]. Zamiast planowanej półrocznej misji, spędził w kosmosie niespełna 65 dni i stan zdrowia zmusił go do powrotu na Ziemię[1][3]. Przyczyną jego problemów zdrowotnych była infekcja prostaty, która wywołała gorączkę i zapalenie[4].
25 lutego 1986 odszedł ze służby w korpusie kosmonautów[1]. Po rezygnacji został zastępcą szefa wydziału w Szkole Sił Powietrznych im. Gagarina w Moninie[1][2].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty, miał dwoje dzieci. Zmarł na raka[1].
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Bohater Związku Radzieckiego
- Lotnik Kosmonauta ZSRR
- Order Lenina
- Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (ZSRR)
- Medal za Umacnianie Braterstwa Broni (Rosja)
- Odznaka Braterstwa Broni (PRL)
- Order Honoru (Rosja)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Cosmonaut Biography: Vladimir Vasyutin. spacefacts.de. [dostęp 2016-05-16]. (ang.).
- ↑ a b c d e Васютин Владимир Владимирович. [w:] rukosmos.ru [on-line]. 2012-07-08. [dostęp 2016-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)]. (ros.).
- ↑ a b D.S.F. Portree: Mir Hardware Heritage. NASA. [dostęp 2016-05-16]. (ang.).
- ↑ David Michael Harland, John Catchpole: Creating the International Space Station. Springer, March 2002, s. 416. ISBN 1-85233-202-6. (ang.).