Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie
52°39′47″N 19°03′56″E/52,663086 19,065586| Ilustracja . Klubowe barwy wioseł[1] | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1886 |
| Status | |
| Profil działalności | |
| Zasięg | |
| Prezes Zarządu |
Kazimierz Sikorski |
| Nr KRS | |
| Data rejestracji |
29 kwietnia 2002 |
Położenie na mapie Polski  | |
| 52°39′47″N 19°03′56″E/52,663086 19,065586
| |
| Strona internetowa | |
Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie – wioślarski klub sportowy, założony w 1886 roku we Włocławku. Członek-założyciel Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich[2]. W latach 1921-1939 funkcjonował pod nazwą „Towarzystwo Wioślarskie we Włocławku”, a w latach 1945-1949 „Towarzystwo Wioślarskie”[3][4].
Historia
Stowarzyszenie powstało z inicjatywy polskiej inteligencji, głównie dzięki staraniom włocławskiego adwokata – Bolesława Domaszewicza – i warszawskiego lekarza – Henryka Stankiewicza. Oprócz krzewienia kultury fizycznej stawiało sobie za cel propagowanie patriotyzmu w okupowanej przez zaborców Polsce. W lokalu towarzystwa funkcjonowała polska czytelnia, koncertował chór męski „Echo wioślarskie”[5], w 1903 roku zorganizowano odczyt Henryka Sienkiewicza, który przyjechał do Włocławka jako członek honorowy WTW[3].
W 1887 roku włocławscy wioślarze zorganizowali pierwsze lokalne regaty na Wiśle, a czternaście lat później dokonali wielkiego wyczynu – dopłynęli Wisłą pod prąd do Płocka[5].
Z początku siedziba towarzystwa mieściła się przy ul. Bulwarowej. W 1894 roku miała miejsce przeprowadzka do lokalu przy ul. Łęgskiej 77. Siedzibę z prawdziwego zdarzenia udało się wybudować dopiero w 1928 roku – przy ul. Piwnej 3, przy ujściu Zgłowiączki do Wisły[6].
W okresie I wojny światowej WTW współtworzyło lokalną straż obywatelską i utworzyło szkołę początkową, wielu wioślarzy wstąpiło wówczas do Polskiej Organizacji Wojskowej[5].
W okresie międzywojennym klub powiększył się o sekcję kobiecą, bowiem włączono do niego powstały w 1919 roku Klub Wioślarek[3]. Przez wiele lat, począwszy od 1921 roku, prezesem Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku był Jerzy Zygmunt Bojańczyk, postać wyjątkowo zasłużona dla Włocławka i lokalnego wioślarstwa[6]. Sam sponsorował budowę okazałej siedziby klubu, a jego kompetencje sędziowskie były wysoko cenione, pozwalały mu m.in. na przewodniczenie komisjom sędziowskim na igrzyskach olimpijskich w Amsterdamie (w 1928 roku) i Berlinie (w 1936 roku)[3].
W 1929 roku Wiktor Szelągowski, Henryk Grabowski i Tadeusz Gaworski zdobyli dla klubu pierwszy złoty medal mistrzostw Polski, w tym samym roku zdobyli również brązowy medal mistrzostw Europy. Rok później włocławscy wioślarze osiągnęli I miejsce na międzynarodowych regatach w Antwerpii. W czasach międzywojennych TWW dziesięciokrotnie zaliczano do grona dziesięciu najlepszych klubów Polski[3].
Wojna nie zniszczyła ducha włocławskiego wioślarstwa, przetrwał też sprzęt i budynki wioślarzy. Reaktywowane zaraz po wojnie Towarzystwo Wioślarskie znów odnosiło sukcesy, klasyfikowano je na 4. miejscu spośród 31 polskich klubów[4].
W miarę utrwalania się Polski Ludowej władze komunistyczne zmierzały do ukrócenia samodzielności towarzystwa, o niewybaczalnym wówczas inteligenckim, elitarnym rodowodzie, co ostatecznie dokonało się w 1949 roku, dwa lata po śmierci Bojańczyka – TW wcielono wtedy do Ogólnopolskiego Pionu Sportowego „Związkowiec”. Wioślarstwo włocławskie po tej centralizacji podniosło się dopiero w latach 60., głównie dzięki zaangażowaniu trenera Tadeusza Gawrysiaka. Jego wychowankowie (m.in. Bogdan Piątek, Grzegorz Dudziński, Krzysztof Gabryelewicz, Marek Dudziński, Andrzej Peszyński) zdobyli wiele medali mistrzostw Polski.
W 1987 roku klub znów stał się samodzielny – reaktywowano go jako Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie[6].
Kontrowersje
W 2003 roku w klubie doszło do kontrowersyjnych nieporozumień, dotyczących prostowania udziałów po transakcji sprzedaży znacznej części nieruchomości przy ul. Piwnej 3, której dokonano pięć lat wcześniej, musiała je wyjaśniać tutejsza Prokuratura Rejonowa, Prokuratura Okręgowa, Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy, sprawie przyglądał się zastępca prokuratora generalnego[7] [8].
Zmiany w układzie finansowania
W okresie międzywojennym społecznicy wnosili swój prywatny majątek do klubu, budowali za własne pieniądze, utrzymywali klub przez opłacanie wysokich składek członkowskich i z dużych darowizn, pochodzących od lokalnych przedsiębiorców. Pod koniec lat 30. do sponsorów dołączyła fabryka kawy zbożowej Ferdynanda Bohma, dzięki współpracy z tym przedsiębiorstwem w klubie zaczęła trenować również młodzież robotnicza[3]. Obecnie finansowanie WTW wygląda zgoła inaczej. Znaczną część reprezentacyjnych, zabytkowych zabudowań sprzedano WSHE[7] [8], składki członkowskie wioślarzy stanowią margines przychodów, a trenerzy klubowi za swoją pracę pobierają normalne wynagrodzenie. Klub prowadzi szeroką działalność w znacznej mierze dzięki dofinansowaniu, przyznawanemu przez Urząd Miasta[9], miasto zadbało też o przyszłość klubu – wybudowało nową przystań dla włocławskich wioślarzy, tuż obok zabudowań starej[10] [11] [12].
Sytuacja obecna
Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie trenuje dzieci i młodzież, a wychowankowie klubu odnoszą sukcesy sportowe na arenie krajowej i międzynarodowej. Obecnie najlepszym i najbardziej utytułowanym zawodnikiem towarzystwa jest Fabian Barański. W 2019 roku, wraz z Mirosławem Ziętarskim, zdobył tytuł Mistrza Europy w dwójce podwójnej oraz tytuł Wicemistrza Świata w czwórce podwójnej (Szymon Pośnik, Dominik Czaja, Wiktor Chabel).
Duże sukcesy odnoszą także: Oliwia Muraska, Magdalena Szprengiel, Piotr Śliwiński, Weronika Klasińska, Wiktoria Klasińska, Julia Gęsicka.
Podczas obchodów 120-lecia (2006 r.) Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie uhonorowano złotym medalem Polskiego Komitetu Olimpijskiego[6].
Przypisy
- ↑ Barwy wioseł PZTW zestawienie
- ↑ Ryszard L. Kobendza. Zarys 80-letniej Działalności Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich. Warszawa 2001, s. 14, ISBN 83-915043-0-1
- ↑ a b c d e f Ryszard Jarzembowski: Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie, kluby i organizacje sportowe w latach Drugiej Rzeczypospolitej. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 353-363. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b Ryszard Jarzembowski: Sport – rozwój organizacyjny i najważniejsze osiągnięcia. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 2: Lata 1918–1998. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2001, s. 740-756. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b c Ryszard Jarzembowski: Towarzystwa sportowe. W: Jacek Staszewski: Włocławek : dzieje miasta. T. 1: Od początków do 1918 roku. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1999, s. 619-623. ISBN 83-88115-08-1. (pol.).
- ↑ a b c d Agnieszka Góra. 120 lat Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. „Przewodnik Katolicki”. Nr 39, 2006. [dostęp 2013-04-24]. [zarchiwizowane z adresu 2017-10-12]. (pol.).
- ↑ a b Andrzej Person: Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ćwiąkalskiego. internetowe archiwum Senatu RP, 2007-12-20. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
- ↑ a b Marek Staszak: [Odpowiedź zastępcy prokuratora generalnego na oświadczenie senatora Andrzeja Persona, wysłana do wicemarszałek Senatu]. internetowe archiwum Senatu RP, 2008-01-31. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
- ↑ Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie: Roczne sprawozdanie merytoryczne z działalności organizacji pożytku publicznego za rok 2011. [w:] Baza sprawozdań finansowych i merytorycznych organizacji pożytku publicznego [on-line]. strona Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, 2012-07-20. [dostęp 2013-04-24]. (pol.).
- ↑ Urząd Miasta Włocławek: Budowa Przystani Wodnej na rzece Wiśle. BIP UM Włocławek, 2009-09-11. [dostęp 2013-05-14]. (pol.).
- ↑ Wojciech Alabrudziński. Stąd będą wypływać po medale. „Gazeta Pomorska”. Nr 265, 2012-11-13. (pol.).
- ↑ Anna Pudlińska: Nowa przystań we Włocławku. strona internetowa Radia PiK, 2014-05-09. [dostęp 2014-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-09)]. (pol.).