Włodzimierz Dworzaczek

Włodzimierz Dworzaczek
Data i miejsce urodzenia	15 października wg kal. jul. 28 października 1905 Mińsk
Data i miejsce śmierci	23 września 1988 Poznań
profesor nauk historycznych
Specjalność: genealogia
Doktorat	1932
Habilitacja	1947
Profesura	1968
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Odznaczenia

Włodzimierz Dworzaczek (ur. 15 października wg kal. jul. / 28 października 1905 w Mińsku, zm. 23 września 1988 w Poznaniu) – polski historyk, heraldyk, genealog, profesor Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Życiorys

Studiował nauki historyczne w Poznaniu, w 1932 obronił doktorat. W 1928 przejął materiały heraldyczne zmarłego Artura Reiskiego i kontynuował jego (oraz wcześniej Adama Bonieckiego) prace nad Herbarzem polskim; opracował tom XVII dzieła, ale nie zdążył go opublikować – w 1944 rękopis wraz z archiwum Bonieckiego i Reiskiego spłonął w Bibliotece Krasińskich w czasie powstania warszawskiego. W czasie okupacji niemieckiej, wiosną i latem 1943 pracował w warszawskim Archiwum Głównym Akt Dawnych.

Po II wojnie światowej pracował na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1947 habilitował się, ale ze względów politycznych habilitacja nie została zatwierdzona.

W 1955 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej, od 1955 był docentem, od 1957 profesorem nadzwyczajnym, a od 1968 profesorem zwyczajnym. W latach 1958–1975 kierował Zakładem Historii Polskiej. W 1959 roku wydał pierwszy w literaturze polskiej podręcznik Genealogia, do którego dołączył 183 tablice genealogiczne polskich rodów monarszych i państw ościennych oraz polskich rodów możnowładczych.

Był jednym z redaktorów edycji Liber chamorum Waleriana Nekandy Trepki (1963). Pracował nad nowoczesnym herbarzem Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów wielkiej własności w Wielkopolsce. Nie zdołał go ukończyć, ale pozostawił ponad 200 tysięcy rejestrów źródłowych, które znajdują się w Bibliotece Kórnickiej Polskiej Akademii Nauk i zostały wydane w formie elektronicznej jako Teki Dworzaczka.

Dnia 30 września 1975 profesor Dworzaczek przeszedł na emeryturę. W 70-lecie urodzin otrzymał tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL. Został pochowany na Cmentarzu Miłostowo w Poznaniu (pole 44, kwatera 2, rząd 12, grób 19).

Grób profesora Włodzimierza Dworzaczka i Jolanty Dworzaczkowej na Cmentarzu Miłostowo w Poznaniu

Jego żoną była Jolanta Dworzaczkowa, znawczyni dziejów reformacji i kontrreformacji, specjalistka od braci czeskich.

Upamiętnienie

15 października 2007 w Archiwum Państwowym w Poznaniu odsłonięta została tablica pamiątkowa w hołdzie Włodzimierzowi Dworzaczkowi oraz zorganizowana została poświęcona jego osobie wystawa. Pobliski skwer nazwano jego imieniem w 2014.

Wybrane publikacje

• Archiwum Czapskich w Smogulcu, Poznań 1938.
• Schlichtingowie w Polsce, Warszawa: Gebethner i Wolff 1938.
• „Dobrowolne” poddaństwo chłopów, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1952.
• Akta sejmików województw poznańskiego i kaliskiego z lat 1572–1632, Poznań: PWN T. 1. cz. 1 1957. T. 1. cz. 2. 1962.
• Genealogia, cz. 1–2, Warszawa: PWN 1959.
• Leliwici Tarnowscy. Z dziejów możnowładztwa małopolskiego. Wiek XIV–XV, Warszawa: „Pax” 1971.
• Hetman Jan Tarnowski. Z dziejów możnowładztwa małopolskiego, Warszawa: „Pax”, 1985.
• Ksawery Działyński 1756–1819, Kórnik: Biblioteka Kórnicka 2006.
• około 200 haseł w Polskim Słowniku Biograficznym

Bibliografia

• Słownik historyków polskich (pod redakcją Marii Prosińskiej-Jackl), Warszawa 1994
• Biogram Władysława Dworzaczka na stronie Biblioteki Kórnickiej PAN