Władimir Suchomlinow

Władimir Suchomlinow
Владимир Александрович Сухомлинов
	generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1848 ; Kowno
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1926 ; Berlin
	Przebieg służby
Lata służby	1867–1916
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiska	Szef Sztabu Generalnego; Minister wojny
Główne wojny i bitwy	wojny rosyjsko-turecka; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Władimir Aleksandrowicz Suchomlinow (ros. Владимир Александрович Сухомлинов; ur. 16 sierpnia 1848 w Kownie, zm. 2 lutego 1926 w Berlinie) – rosyjski generał kawalerii, generał adiutant.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Ukończył I. Petersburski Korpus Kadetów i Nikołajewską Oficerską Szkołę Kawalerii. Od 1867 był oficerem w pułku huzarów lejb gwardii. W 1874 ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Od 25 października 1874 był adiutantem w I Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii, potem starszym oficerem do zadań specjalnych w sztabie 1 Korpusu Armijnego i dowódcą szwadronu w pułku kirasjerów.

W czasie wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878 był w dyspozycji naczelnego dowódcy działającej armii wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza (starszego). Za działania wojenne został nagrodzony orderem świętego Jerzego IV stopnia i złotą bronią. Od 11 kwietnia 1878 był oficerem do zadań specjalnych w sztabie 1 Korpusu Armijnego. Od 6 maja 1878 - kierującym sprawami Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. Od 25 listopada 1884 - dowódcą 2 Pawłogradzkiego Pułku Lejb-Huzarskiego.

Od 10 stycznia 1886 został wyznaczony komendantem Oficerskiej Szkoły Kawalerii, a od 16 kwietnia 1898 - dowódcą 10 Dywizji Kawalerii. Od 25 maja 1899 objął funkcję szefa sztabu i pomocnika dowódcy, a od 23 października 1904 do 2 grudnia 1908 był dowódcą Kijowskiego Okręgu Wojskowego i jednocześnie generałem gubernatorem Kijowskim, Podolskim i Wołyńskim. 6 grudnia 1908 został generałem kawalerii.

Od 2 lutego 1908 był szefem Sztabu Generalnego. 11 marca 1909 został ministrem wojny i jednocześnie od 6 grudnia 1911 - członkiem Rady Państwa. W 1912 został generałem adiutantem.

Dalsze życie[edytuj | edytuj kod]

Był faworytem cara Mikołaja II i carycy Aleksandry Fiodorowny. Ignorował Dumę (parlament rosyjski), czym powodował niezadowolenie posłów. Car popierał go w tych działaniach m.in. mówiąc: "Po co z nimi się pan kłóci – pan jest moim ministrem".

Walczył z przewodniczącym Rady Ministrów Władimirem Kokowcowem i Mikołajem Mikołajewiczem Romanowem (młodszym). Był skłócony z rządem, jednak w zaistniałej sytuacji car radził mu nie zwracać uwagi na to co o nim mówią. W czasie wojny, kiedy wiosną 1915, na froncie nastąpił brak pocisków artyleryjskich i innego uzbrojenia, stan się zmienił. Jako główny oskarżający wystąpił wielki książę Mikołaj Mikołajewicz Romanow (młodszy) – naczelny dowódca Armii Rosyjskiej. 13 czerwca 1915 Suchomlinow został usunięty ze stanowiska ministra wojny, zachował tylko członkostwo w Radzie Państwa. 15 lipca 1915 pod wpływem opinii publicznej rozpoczęto śledztwo przeciwko niemu zarzucając zaniechanie, wykorzystywanie stanowiska służbowego, fałszerstwo i łapownictwo oraz zdradę państwa.

29 kwietnia 1916 aresztowany i osadzony w twierdzy Pietropawłowskiej w Piotrogrodzie. Mikołaj II próbował mu pomóc. 11 października 1916 został zwolniony z więzienia w twierdzy i osadzony w areszcie domowym. Po rewolucji lutowej 1917 wznowiono śledztwo. Przedstawiono zarzuty zdrady, braku działania i korupcji. Obwiniono go także o nieprzygotowanie sił zbrojnych Rosji do wojny. Został uznany za winnego nieprzygotowania armii do wojny i 20 września skazany na dożywotnią katorgę, zamienioną na karę więzienia i pozbawienie wszystkich praw. Po amnestii w związku z ukończeniem 70 lat, 1 maja 1918 zwolniony z więzienia wyjechał do Finlandii, a potem do Niemiec.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order św. Stanisława III klasy (1875), II klasy (1878), I klasy (1893)
Order św. Włodzimierza IV klasy (1879), III klasy (1883), II klasy (1903)
Order św. Anny II klasy (1879), I klasy (1896)
Order Orła Białego (1905)
Order Świętego Aleksandra Newskiego (1 stycznia 1910)
Order Świętego Aleksandra III klasy (1884)
Order Orła Czerwonego II klasy (20 stycznia 1890), I klasy (20 stycznia 1905)
Krzyż Wielki Orderu Franciszka Józefa (22 maja 1891)
Krzyż Wielki Orderu Świętego Leopolda (30 stycznia 1895)
Krzyż Wielki Legii Honorowej (1912)
Serbski Order Orła Białego I klasy (1914)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

K.A Zalesskij, Pierwaja mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd;"WECZE" Moskwa 2000.